Sugestie Dodaj film Profil Ustawienia Treści Weryfikacja treści Panel administracyjny Wyloguj się Zaloguj się Załóż konto Wiadomości Repertuar kin Obejrzyj online Filmy Katalog filmów Repertuar kin Premiery i zapowiedzi Ranking filmów Zwiastuny Nagrody Galerie filmowe Dodaj film TV Katalog seriali Program TV Ranking seriali Społeczność Forum dyskusyjne Listy użytkowników Ranking użytkowników Osiągniecia użytkowników Poradniki dodającego Quizy Filmy Seriale Komedie 2022 Horrory 2022 Netflix HBO Max Disney+ PrimeVideo zobacz więcej Filmy z podziałem na gatunki Akcja Animowany Biograficzny Dla dorosłych Dokumentalny Dramat Erotyczny Etiuda Familijny Fantasy Film-Noir Historyczny Horror Komedia Kostiumowy Krótkometrażowy Kryminał Musical Muzyczny Niemy Obyczajowy Paradokument Przygodowy Romans Sci-Fi Sportowy Sztuki walki Thriller Western Wojenny Filmy z podziałem platformy streamingowe Amazon Prime Video Disney+ HBO Max Netflix Najpopularniejsze z podziałem na lata Filmy 2023 Filmy 2022 Filmy 2021 Seriale 2023 Seriale 2022 Seriale 2021 Przeszukaj katalog Zestawienie najlepszych i najpopularniejszych filmów w których występuje zemsta zza grobu. Zobacz zwiastuny, oceny, oraz dowiedz się kto reżyserował i jacy aktorzy występowali w tych filmach. Martwa cisza 6,4 Film 2007 1g. 29m. od 16 lat Horror Opłakujący śmierć żony Jamie musi wrócić do rodzinnego miasta, w którym przyjdzie mu zmierzyć się z duchem brzuchomówczyni. Zemsta zza grobu Film 2015 1g. 34m. Horror Grupa przyjaciół jak zwykle spotyka się w piwnicy jednego z nich - Francisa (Ryan Boudreau), spędzając czas na wspólnych rozmowach i grach. Francis wpada na pomysł, by połączyć się z jakimś duchem poprzez planszę ouija. Oprócz Tony'ego (James Barrett), który nie zamierza grać, grupa ochoczo na to przystaje i w piątkę zasiadają do planszy. Przez chęć zabawy otruty przez żonę Jonah (Cesar Pereira) powraca ze świata zmarłych i szykuje zemstę na żonie jak i na grupie, która go wezwała. Koszmar Film 2000 1g. 37m. Horror Po dwóch latach rozłąki spowodowanej samobójstwem koleżanki, dawni przyjaciele ponownie się spotykają. Niedługo potem zaczynają ginąć w tajemniczych okolicznościach. Gui Yan Film 2013 1g. 30m. Horror Droga 666 Film 2001 1g. 26m. od 16 lat Akcja, Horror Słowa kluczowe agent fbi arizona brak zasięgu brzuchomówca budka telefoniczna cmentarz droga duch (4) fbi film psychotroniczny kamizelka kuloodporna kaseta wideo krew (3) kręcenie filmu kukła morderstwo (3) nawiedzenie ochrona świadka oko pierścionek pistolet podróż samochodem policja policjant powrót do domu przyjaźń (2) próba ucieczki pustynia relacja mężczyzna-kobieta retrospekcja seul spotkanie po latach strach (2) strzelanina szeryf tajemnica transport świadka koronnego tłumik upał walec drogowy więzień wspomnienie zamknięta droga zatajenie zazdrość (2) zdrada (2) śmierć (2) śmierć bliskiej osoby (2) świadek koronny Przeszukaj katalog Ocena od do Rok od do Głosy od do Sortuj Proszę czekać… Zaloguj się przez facebooka lub zaloguj się załóż konto Nie wylogowuj mnie Nie pamiętasz hasła? Chcę otrzymywać newsletter FDB Zgadzam się na Warunki korzystania. Zgadzam się na przetwarzanie moich danych wyjaśniony w Polityce prywatności celach i w zakresie niezbędnym do realizacji usługi serwisu FDB przez Grzegorz Derebecki XAN, NIP: 6482707645, Śledziejowice 614 32-020 Wieliczka.

Zemsta zza grobu (2017) Lektor PL 1080p premium. 01:32:07. Puste pokoje (2010) Lektor PL 1080p premium. 01:20:37. Noc krzyku (2012) Lektor PL 1080p premium. 01:26:45.

Myseries from the Grave: The Titanic. Opis filmu. 110 lat po katastrofie Titanica, ekipa filmu schodzi pod pokład, by zrozumieć, jak zatonął niezatapialny statek. Dzięki wywiadom z potomkami pasażerów dokument próbuje rozszyfrować tajemnice statku leżące wciąż na dnie Atlantyku. player.

25 czerwca 2013 Amerykański magazyn „Vanity Fair” chciał opublikować nieznane opowiadanie Ernesta Hemingwaya, które niemal 90 lat wcześniej redaktorzy pisma odrzucili. Spadkobiercy pisarza nie wyrazili jednak zgody na publikację. „My Life in the Bull Ring with Donald Ogden Stewart” (z ang. „Moje życie na arenie z Donaldem Odgenem Stewartem”) to krótkie 5-stronicowe opowiadanie, które młody Hemingway napisał w 1924 roku, w czasie gdy pracował nad swoją debiutancką powieścią. Nieco komiczna w wymowie historia rozgrywała się na hiszpańskiej arenie podczas walk byków, a jej bohaterem był Donald Ogden Steward, amerykański scenarzysta filmowy i bywalec salonów zaprzyjaźniony z Hemingwayem (był pierwowzorem postaci Billa Gortona w „Słońce też wschodzi”), który jednego razu stanął oko w oko z bykiem i został wyrzucony w powietrze z gromkim okrzykiem na ustach. Hemingway wysłał opowiadanie do magazynu, licząc na publikację, jednak spotkał go los podobny do wielu innych młodych literatów ? tekst został odrzucony przez redaktora. Niemal 90 lat później sytuacja się jednak zmieniła ? pisarz uznawany jest obecnie za jednego z najważniejszych twórców amerykańskiej literatury, dlatego „Vanity Fair” zrewidowało swój pogląd i z dużo większą przychylnością spojrzało na rękopis. Redaktor naczelny magazynu wysłał prośbę do spadkobierców o możliwość publikacji opowiadania i tu spotkało go niemałe rozczarowanie ? zgody nie udzielono. Reprezentujący spadkobierców Hemingwaya Michael Katakis powiedział w rozmowie z „The Independent”, że jego mocodawcy są „bardzo ostrożni z niepublikowanymi materiałami. Pytanie brzmi: 'Jeśli Hemingway by żył, czy chciałby żeby to było wydane w takim magazynie jak 'Vanity Fair’, a może wolałby przekazać tekst do badań akademickich pod kątem rozwoju jego warsztatu literackiego?” Za odmową kryje się jednak prawdopodobnie jeszcze jeden czynnik. 84-letni syn pisarza, Patrick Hemingway, powiedział niedawno: „Nie jestem wielkim fanem 'Vanity Fair’. To swojego rodzaju luksusowy magazyn dla mędrców – ludzi, którzy czerpią swoją satysfakcję z jeżdżenia Jaguarem zamiast Mini.” Hemingway mógł więc po raz ostatni zrewanżować się pismu zza grobu. Opowiadanie zaś dołączone zostanie do drugiego tomu listów zebranych pisarza, które mają ukazać się w Stanach jeszcze w tym roku. fot. JFK-EHEMC Tematy: Ernest Hemingway, featured, full-image, Patrick Hemingway, proza światowa, Vanity Fair Kategoria: newsy

Ośmiorniczki ukarane VAT-em, czy zemsta „zza grobu” wyrzuconych dygnitarzy? Napisano w Podatek VAT Na spotkaniach z podatnikami co rusz powtarza się pytanie o sens podwyższenia do 23% VAT-u nie tylko na ośmiorniczki, ale również potrawy z tym dodatkiem np. zupę rybną.

Grupa przyjaciół jak zwykle spotyka się w piwnicy jednego z nich - Francisa (Ryan Boudreau), spędzając czas na wspólnych rozmowach i grach. Francis wpada na pomysł, by połączyć się z jakimś duchem poprzez planszę ouija. Oprócz Tony'ego (James Barrett), który nie zamierza grać, grupa ochoczo na to przystaje i w piątkę… zobacz więcej Reżyseria Luis Carvalho Scenariusz Aktorzy Jocelyn Padilla, Nicole Lasala, Ryan Boudreau 0 osób lubi 0 osób chce obejrzeć. obejrzy Grupa przyjaciół jak zwykle spotyka się w piwnicy jednego z nich - Francisa (Ryan Boudreau), spędzając czas na wspólnych rozmowach i grach. Francis wpada na pomysł, by połączyć się z jakimś duchem poprzez planszę ouija. Oprócz Tony'ego (James Barrett), który nie zamierza grać, grupa ochoczo na to przystaje i w piątkę zasiadają do planszy. Przez chęć zabawy otruty przez żonę Jonah (Cesar Pereira) powraca ze świata zmarłych i szykuje zemstę na żonie jak i na grupie, która go wezwała. fredaser Gatunek Horror Słowa kluczowe krew, morderstwo, przyjaźń, strach zobacz więcej Premiera 2015-09-18 (świat) Wytwórnia LuGar Productions Kraj produkcji USA Czas trwania 94 minut Budżet 3 000 000 USD Nie mamy jeszcze recenzji do tego filmu, bądź pierwszy i napisz recenzję. Nie mamy jeszcze recenzji użytkowników do tego filmu, bądź pierwszy i napisz recenzję. Ta strona powstała dzięki ludziom takim jak Ty. Każdy zarejestrowany użytkownik ma możliwość uzupełniania informacji o filmie. Poniżej przedstawiamy listę autorów dla tego filmu: 1

W 1988 roku Gerard Edling prowadził śledztwo, które zakończyło się ujęciem i skazaniem sprawcy serii zagadkowych zabójstw. Z racji ich tajemniczego charakteru, w kronikach kryminalnych morderca nazywany był Iluzjonistą - długo zwodził śledczych, a zabójstw dokonywał tak, by dowody wskazywały na inne osoby.

1.„Pamiętaj, zależy mi wyłącznie na Dziennikach. Pogrzeb urządź skromny, niech przemówi Janek Englert, nikt więcej, żadnych mów oficjalnych, żadnych odznaczeń, żadnej Alei Zasłużonych. Chcę leżeć z Żoną w rodzinnym, XIX-wiecznym grobie na Powązkach. Natomiast później, zza grobu, chcę przypieprzyć wszystkim Dziennikami” – cytuje we wstępie córka Zuzanna Łapicka. Najtrafniej i jako pierwszy skomentował „marzenie” aktora Wojciech Majcherek: Łapicki „przypieprzył” przede wszystkim sobie. Grał całe życie rolę dżentelmena, po śmierci chciał wreszcie wystąpić w innej roli. Tylko w jakiej? że każdy aktor – świadomy ulotności swojej sztuki – pracuje na miejsce w historii i jeżeli temu zaprzecza, to zwyczajnie kłamie. „Nie wierzcie aktorom” – powtarzał często sam Łapicki i miał rację. Narcystyczne Dzienniki mogły dzięki ekshibicjonistycznej szczerości obnażyć skrywane za maskami emocje, własne i cudze; pokazać wycinek prawdy o środowisku artystycznym z punktu widzenia jego istotnego uczestnika. To jest prawda często ukrywana za kulisami, która niszczy monolity ze spiżu, ponieważ dotyka ludzkiej małości, zawiści, cynizmu czy koniunkturalizmu. Czy jest to jednak prawda ciekawa?Aktorzy bardzo lubią grać w życiu role skromnych. Tym wybitnym to się nawet udaje. Jacy są po zmyciu charakteryzacji z twarzy? Janusz Majcherek napisał kiedyś, że w tym środowisku wszyscy wszystko wiedzą najlepiej i wszyscy wszystkich uważają za idiotów. Jeden drugiego utopi w łyżce wody, klęska „przyjaciela” uskrzydla, ale już sukcesu nie daruje mu nigdy. Małość i zazdrość są ludzkimi uczuciami, ale z nakazu kultury są wstydliwe, więc wypada je ukrywać. „Antczak leży na mordę z Chopinem, podobno okropne, stare i nikt nie chodzi. A Pszoniak rozłożył Dożywocie, nie do wiary. Nieśmieszne, nudne i ponure. A Gucio [Holoubek – przyp. red.], jako Twardosz, się sypie. Same sukcesy. Idę do kościoła uderzyć się w piersi z tej radości” – pisał złośliwie Łapicki. Przy innej okazji dodawał: „Robię się okropny na starość. Nigdy nie zazdrościłem, a teraz zmieniam się w Świderskiego. Niedługo będę gonił ludzi z nożem po ulicy”. Cóż, w ostatniej chwili ratował się ostrzem autoironii. Tylko że wydawała się ona nieszczera. Łapicki dobrze wiedział, że dystans zawsze jest w cenie. Ale lektura Dzienników nasuwa przypuszczenie, że dystans Łapickiego był elementem wykreowanego wizerunku. Pod spodem kipiały emocje, a wiecznie niedopieszczone ego dopominało się o swoje zakończył pisać po śmierci pierwszej żony w 2005 roku, a rozpoczął w 1984 – po stanie wojennym i zdławieniu pierwszej „Solidarności” przez juntę generała Jaruzelskiego. Pisał już wcześniej, zarówno felietony publikowane w „Teatrze”, jak i Notatki rektora w czasie wojennym. W 1984 roku wciąż jeszcze pełnił funkcję rektora PWST. Jeżeli mierzyć miarą przyzwoitości stosunek Andrzeja Łapickiego, ówczesnego działacza opozycji, jego magnificencji, do władz schyłkowego PRL-u – byłaby to miara wysoka. Nie przekroczył granicy kompromisu, poza którą nie mógłby spojrzeć w lustro. Mało spektakularny zapis zmagań Łapickiego z prowokacjami komunistów, usiłującymi skłócić go ze środowiskiem, pozostanie cennym dokumentem końcówki parszywej 1989 przyniósł Łapickiemu zwycięstwo w pierwszych częściowo wolnych wyborach. Został posłem z ramienia „Solidarności” w sejmie kontraktowym. „Wybrali cię na całym świecie, co przy tym jakaś rola” – powiedziała mu Maja Komorowska. Podczas jednego z posiedzeń zgłosił interpelację w sprawie Katynia. „Stwierdziłem, że to, co usłyszeliśmy, jest zajęciem przez rząd oficjalnego stanowiska – że Katyń to dzieło stalinowskiego NKWD. Potem powiedziałem o wdowach, które tyle lat żyją w cieniu Katynia, a były dwudziestoletnimi dziewczynami żegnającymi swoich mężów, młodych podporuczników idących na wojnę, którzy skończyli w Lasku Katyńskim. […] Po raz pierwszy oficjalnie przyznano, że Katyń to Ruscy” – zapisał. Kilkanaście miesięcy później został prezesem zjednoczonego Związku Artystów Scen Polskich. Tymi aktami przechodził do historii jako działacz i polityk, reprezentant odbudowywanego społeczeństwa rzeczywistość władzy szybko go znudziła, kulisy politycznych gier i układów mocno rozczarowały. W Dziennikach nie szczędził nikogo. Obecność postkomunistów w życiu publicznym bolała go najbardziej. Po wygranych przez SLD wyborach w 1993 roku komentował: „Katastrofa większa, niż się spodziewałem. Naród po mszy wstał z klęczek i oddał głosy na komunę. Naród pijaczków i kundli. Byle kaszanka była tańsza. Cóż za wstrętne miejsce. Anus mundi. I jak tu coś robić? Nic się nie chce, znowu te mordy w telewizorach, znowu ci towarzysze. I to, czego Bierut nie osiągnął wyrywaniem paznokci, tu stało się dobrowolnie”. Krytykował z naiwnej pozycji swoje naturalne środowisko: „Unia [Demokratyczna] prowadzi niezrozumiałą politykę. Wystąpiła przeciw uznaniu stanu wojennego za bezprawny i przeciw potępieniu UB i MBP. Nic nie rozumiem”. W innym miejscu zionął na ustawę lustracyjną przeprowadzoną przez prawicę, przy okazji dowodząc, że nie bardzo rozumie jej ideę: „A tu bagno – wymyślili uchwałę przeciwko ubekom, każdemu to można przypisać, kto jest z innej partii”. W końcu stwierdził: „Umieram już z tej polityki. Czuję się jak w fabryce marmolady. Na większości spraw się nie znam, a siedzieć muszę. Przez 45 lat zajmowałem się teatrem, czyli sobą, a teraz muszę się znać na wszystkim”. Postanowił skrócić sobie te męki. Porzucił więc role społeczne dla wypróbowanego kostiumu ani praca w teatrze, ani w szkole teatralnej nie przyniosła mu już satysfakcji. Albo inaczej: jednego dnia oddawał się jej z radością i poczuciem sensu, drugiego – czuł się zniechęcony do całego świata, żył w poczuciu klęski swoich wyborów („Miazga. Wszystko rozbite, bezkształtne. Na czymś to polega, że straciłem swój jeżeli nie zapał, to chociaż wiarę w celowość tego, co robię”). Łapicki w ogóle często się wszystkim nudzi na kartkach Dziennika, chwilami trudno oprzeć się wrażeniu, że narcyz jest zmęczony także samym sobą. Z aktorstwa postanowił się wycofać w 1995 roku, po jubileuszu pięćdziesięciolecia pracy scenicznej. Tutaj intuicja go nie zawiodła. Nie mógł nigdy mierzyć się ani z Tadeuszem Łomnickim, ani z Gustawem Holoubkiem. Emploi wiecznego amanta i ograniczone możliwości wyłączały aktora z poważniejszych zadań na scenie. Był tego w pełni świadomy, dlatego dwukrotnie w tym czasie odrzucił propozycję występów w sztuce Françoise Sagan o intrygującym tytule Omdlały koń. Styl gry, którym zasłynął, nigdy nie był szczególnie w cenie, a już zwłaszcza w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, w dynamicznie zmieniającym się teatrze. Stał się po prostu anachroniczny. Łapicki potrafił lekko, błyskotliwie prowadzić dialog w komedii salonowej, dobrze skrojonych angielskich sztukach, francuskim bulwarze. Jego nieszczęście polegało na tym, że minął się ze swoim czasem. W Polsce aktor z manierami dżentelmena najlepiej prosperowałby przed wojną. „Jestem aktorem od kanapy i dwóch par drzwi” – żartował. W wywiadach snuł opowieści o tym, jak inteligencja przeszkadzała mu w aktorstwie. Zdolniejszym od niego jakoś nie przeszkadzała. Nie chciało mu się grać, więc wymyślił aktorstwo z dystansem. Tylko żeby teatr był żywy, przejmujący do bólu, musi się narodzić z krwi i potu. Trzeba mu oddać wszystko. Łapicki na scenie nigdy się nie aktorstwo, namaszczony przez Aleksandra Bardiniego został „strażnikiem Fredry” i reżyserem kolejnych sztuk hrabiego. Nie poszedł jednak ani drogą Jerzego Kreczmara, który dokonywał dyskretnej rewizji tradycji interpretacyjnej, ani rewolucyjną ścieżką Grzegorza Jarzyny. Dzięki wybitnym aktorom, po fredrowskich przedstawieniach Łapickiego pozostało kilka ról: Joanna Szczepkowska jako Aniela w Ślubach panieńskich; Ignacy Gogolewski jako Rejent Milczek, Damian Damięcki jako Papkin, Wiesław Michnikowski jako Dyndalski w Zemście, przedstawieniu, które było ukoronowaniem dyrekcji Łapickiego w Teatrze Polskim. Szkoda, że poza zdawkowymi uwagami nie poświęca im więcej miejsca w teatru objął w 1995 roku. Liczył już wtedy ponad siedemdziesiąt lat. Jeżeli coś naprawdę kompromituje Łapickiego w tych zapiskach, to jego pomysł na ten teatr i uwagi estetyczne dotyczące przedstawień kolegów. Jerzego Grzegorzewskiego nie rozumie, a więc nie toleruje, nazywa reżysera „hochsztaplerem”, a jego Noc listopadową – „czterema godzinami popisów grafomańskiej paranoi”. O kanonicznym Ślubie Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego napisał: „Już nie znoszę tej sztuki. Przedstawienie perfekcyjne, ale, po pierwsze, Radziwiłowicz nadęty, bez wdzięku, a po drugie i najważniejsze, Gombrowicz to psotny gimnazjalista, i tak go trzeba grać. To nie jest wielka literatura, więc nie można z niej robić Dziadów. Kto to wreszcie zdemistyfikuje?”. Jak do tej pory nikt się nie dyrektor teatru marzył o reżyserach bliskich mu pokoleniowo: Andrzeju Wajdzie i Jarockim, rozmawiał z Krzysztofem Nazarem i Maciejem Prusem. Ostatecznie tylko Prus reżyserował w Teatrze Polskim. Dyrektor Łapicki nie miał konkretnego programu (poza uczynieniem z Teatru Polskiego „domu Fredry”), wiedzy na temat pokolenia młodych reżyserów, nowej dramaturgii. Został mu więc park jurajski. „Zdecydowałem, że po Coctail party Prusa pójdzie Polityka Perzyńskiego. Doznałem iluminacji: to jest świetne, o sejmokracji w 1924 roku. Zupełnie jak dzisiaj”. Czy można tak było prowadzić teatr? Okazało się, że można; wystarczyło go watować uznanym swojego nazwiska Łapicki obniżył rażąco we wczesnej młodości, czego konsekwencje ponosił do końca życia. „Znowu ten głos zza grobu, kiedy już wszyscy zapomnieli. I znowu ten cień na mnie zachodzi” – napisał przy kolejnej emisji Polskiej Kroniki Filmowej. Pełnił funkcję jej lektora w najmroczniejszych czasach stalinowskich. Przypominanie tego faktu doprowadzało aktora do wściekłości. „Popełniłem największy błąd swojego życia” – przyznawał. Był zbyt inteligentny, żeby nie wiedzieć, w co się wpakował. Nie był chłopakiem z awansu, którym władza ludowa mogła dowolnie manipulować. Był synem profesora prawa rzymskiego, który przez kilka lat legitymizował swoim entuzjastycznym głosem morderczy system. Ten głos został utrwalony nie tylko przy propagandowych bredniach o zrzuceniu amerykańskiej stonki, ale i przy odczytywaniu wyroków śmierci na antykomunistyczne podziemie.„Może to przykry dla pana temat, bo niektórzy to panu wypominają, ale ja uważam, że b. dobrze pan robił, czytając komentarze w Kronice. Po prostu wykonywał pan swój zawód, a dzięki pana obecności nawet ostre teksty stawały się strawniejsze” – powiedział Łapickiemu w rozmowie ówczesny premier RP Jerzy Buzek. Jak się więc okazało, przy samym poruszaniu tematu historycznej PKF kompromitowali się też ponad pięćset stron drobiazgowych zapisków, relacji z działalności, zawodowej i prywatnej, ze szczególnym uwzględnieniem obiadowych i kolacyjnych menu. Na powierzchni zostało trochę pożywki dla tabloidów – organiczna, obsesyjna niechęć bohatera do Gustawa Holoubka, na granicy paranoi („Nikt mi tak w życiu nie zaszkodził jak on. […] Zniszczył mi życie”); kompromitujący portret byłego zięcia – Daniela Olbrychskiego. Była żona, jedna z edytorek Dzienników – po latach upokorzeń – na pewno ma satysfakcję. Poza wszystkim jest jedną z nielicznych bohaterek pozytywnych publikacji – obok wnuczki Weroniki, Kościoła katolickiego (oddanego sojusznika Łapickiego) i przyjaciela Tadeusza Konwickiego. Ale nie czynię z tego pojawia się po lekturze tekstu na drugiej stronie okładki. „Tadeusz Łomnicki powiedział kiedyś: – Zazdroszczę publiczności, która ogląda mnie w Karierze Artura Ui. Andrzej Łapicki mógłby powiedzieć więcej: – Zazdroszczę publiczności, która ogląda mnie w czymkolwiek. Dlaczego mógłby? Bo był znakomitym aktorem o zabójczej prezencji, świetnie wychowanym synem profesora prawa rzymskiego, który czuł się naturalnie nawet w najwytworniejszym towarzystwie”. Zazdroszczę dobrego samopoczucia autorowi tej noty. Zestawienie aktorstwa Łapickiego z Łomnickim śmieszy samo w sobie, ale już postawienie Łapickiego ponad Łomnickim w połączeniu z powyższym uzasadnieniem zwala z nóg; jest pomieszaniem hierarchii, zaprotestowałby przeciwko temu zapewne sam autor Dzienników. Najbardziej jednak jest dotkliwy brak jakiejkolwiek informacji na temat zasad wydania. Nie wiemy, czy dostaliśmy kompletny zapis Dzienników, czy też materiał wyselekcjonowany. Jeżeli w ruch poszły nożyce, to Dzienniki Łapickiego mogą być dokumentem bez w aktorskim środowisku – zostańmy przy nim – jest normą obowiązującą. Co innego się mówi, co innego się pisze. Co innego się deklaruje, co innego robi. Można bezkarnie gardzić kimś, żeby po jego śmierci bezwstydnie lać łzy w mediach; wygłaszać egzaltowane mowy pogrzebowe, przy których mówcy – aktorzy wzruszają się własnym wzruszeniem. Przestrzegają przy tym jednej zasady: de mortuis nil nisi bene. Ale „bene” oznacza dla nich zawsze stawianie pomników bez skazy. Nie znają żadnych granic w tym błaznowaniu. Świat jest teatrem, ale nie musi być kłamstwem. Łapicki miał odwagę – jeżeli po śmierci można ją w ogóle mieć – być brutalnie szczerym w ocenie ludzi, zjawisk, czasami samego siebie. Dzienniki są festiwalem animozji, summą frustracji i niespełnienia; wylewem żółci na życie i świat, wzrastającym z upływem czasu. Starość ma ten swój przywilej; szkoda tylko, że w tym wypadku okazała się tak to szczęście, że już nie jestem aktorem. To zawód dla głupców i zboczeńców” – zapisał na jednej ze stron Łapicki. Jedna część tego zdania musiała być nieprawdziwa.

Robin Sharma – Mnich, który sprzedał swoje ferrari. 26 lutego, 2023. 11. MNICH, KTÓRY SPRZEDAŁ SWOJE FERRARI – to opowieść o wziętym adwokacie, którego tryb życia doprowadza do ciężkiego zawału na sali sądowej. Poważna choroba zmusza go do poszukiwania odpowiedzi na fundamentalne pytania, dotyczące istoty życia. Historia Luty, rok 1943 Podstarzały mężczyzna, ubrany w długi czarny płaszcz, oraz kapelusz szedł zdenerwowany ulicami Krakowa, trzymając w rękach dwie paczki. Zaraz za nim, szły dwie dziewczyny lat około 25. Cała trójka była już mocno zmęczona i ukradkiem przemykała się pośród innych przechodniów. Córki zostały okradzione w pociągu i teraz tylko ich ojciec, miał czym pohandlować. Czarny rynek prosperował dobrze. Jeśli ktoś miał łeb na karku, to bez większych problemów mógł zapewnić byt rodzinie. Była to jednak ryzykowna gra. Gdy wreszcie udało się dotrzeć na umówione miejsce i sprzedać odpowiedniej osobie trochę amunicji, oraz tytoniu, cała rodzina wracała już spokojniejszym krokiem w stronę dworca. Zauważyli już budynek, gdy podszedł do nich niemiecki patrol. Dziewczyny nie posiadały dokumentów, gdyż straciły je w pociągu. Żołnierze zabrali je więc na posterunek, gdzie zainteresowało się nimi Gestapo, gdyż pasowały do rysopisu dwóch kobiet, podejrzanych o działalność w AK jako łączniczki. Córki zatrzymano, a ojca, który chciał z nimi zostać i porozmawiać z funkcjonariuszami niemieckiego aparatu terroru pobito przed posterunkiem. Staruszek nie mógł nic zrobić. Wiedział o tym doskonale, jednak jeszcze przez chwilę patrzył na drzwi wejściowe prowadzące do wnętrza budynku. Następnie powoli odszedł i pojechał do domu. Maj, rok 1943 Starszy pan, pomarszczony jeszcze bardziej niż przed kilkoma miesiącami siedział na ganku swojego domu i jadł orzechy. Jego zniszczone od pracy ręce ledwo co utrzymywały nożyk. Po chwili zauważył, jak ktoś idzie w jego kierunku polną drogą prowadzącą do jego drzwi. Rozpoznał, że to jego sąsiadka. Kobieta widząc go przyspieszyła kroku i już po chwili była na ganku. Poinformowała go o tym, że przyszedł telegram, z którego wynika, że obie jego córki zginęły w Auschwitz. Pomimo tego, że staruszek nie sądził, by jeszcze kiedykolwiek miał je zobaczyć, ta informacja nim wstrząsnęła. W głębi jego duszy wciąż tliła się iskierka nadziei. Było to naiwne, ale pomagało mu w życiu. Kobieta postanowiła zostawić go samego, aby mógł w spokoju to przegryźć. Tak się jednak nie stało. Wieczorem, staruszek powiesił się w swoim pokoju, gdyż nie widział już sensu, by żyć dalej. Jego żona umarła jeszcze przed wojną, a córki były jego oczkiem w głowie. Teraz pozostał już sam.... Marzec, rok 1944 Mężczyznę, znalazła na następny dzień ta sama kobieta, która doręczyła mu wiadomość. Kilka dni później odbył się pogrzeb i od tego czasu dom stał pusty. Na wiosnę, 1944 roku, Niemcy przeprowadzili zakrojoną na szeroką skalę operacje, wymierzoną w partyzantów. Przeszukiwali dom po domu, w poszukiwaniu broni, radiostacji, partyzantów, czy Żydów. Jeden z oddziałów, dowodzonych przez Sturmfuhrera SS wszedł do opuszczonego domu, w którym kiedyś mieszkał staruszek wraz z córkami. Zaczęli dokładnie przeszukiwać to miejsce. Gdy jeden z żołnierzy, otworzył drzwi do sypialni, zaraz zawołał resztę, gdyż znalazł tam wisielca. Z uwagi na to, że nie było czuć smrodu rozkładającego się ciała, osoba ta musiała popełnić samobójstwo bardzo niedawno. Po chwili w pokoju było już kilku żołdaków, którzy przyglądali się ciału mężczyzny. Dyskutowali głośno, aż w pewnej chwili wszyscy zamarli. Trup wiszący na sznurze sam zaczął się powoli obracać w ich kierunku. Gdy zobaczyli jego twarz, wszyscy jak na komendę wybiegli z domu. Zaczęli gorączkowo tłumaczyć swojemu dowódcy, co tam zastali. Trup miał odwrócić się w ich kierunku, otworzyć oczy i powiedzieć coś w niezrozumiałym języku. SS-man spojrzał na nich ze złością w oczach i gdy wyciągnął z kabury swoją broń wszedł do środka. Nikt inny się na to nie odważył, inna sprawa, że cała reszta widziała trupa, a tylko dowódca nie. Po chwili rozległy się strzały i dało się słychać krzyk. Po dłuższej chwili żołnierze weszli do środka. Nie było ani śladu po wisielcu. Na ziemi natomiast, leżał ich dowódca, a na twarzy dało się widzieć wyraz przerażenia. Nie żył, jednak usta miał wciąż otwarte, a oczy wydrapane. Niemcy jak najszybciej opuścili to miejsce i odjechali. Czerwiec, rok 2014 Dom, o którym mowa stoi pusty. Od kilkudziesięciu lat nikt się tam nie wprowadził, nawet nie wykupił ziemi na której stoi. Miejscowi niechętnie wracają pamięcią do tamtych wydarzeń. Sądzą, że to miejsce jest przeklęte i trzymają się jak najdalej od niszczejącej już chałupy. Starsi mieszkańcy wciąż pamiętają widok twarzy przerażonych Niemców, którzy w pośpiechu pakują się na ciężarówkę. Niektórzy widzieli też ciało ich dowódcy. Dwadzieścia lat temu umarła kobieta, która przyniosła staruszkowi telegram. Gdy żyła, to co roku, w dniu gdy mężczyzna popełnił samobójstwo paliła znicz na progu jego domu. Niektórzy mówią, że w dniu w którym umarła kobieta, w opuszczonej chałupie paliło się światło... Oznacz jako: przeczytane ulubione chcę przeczytać Inne od tego autora Czas czytania: ~6 minut Wyświetlenia: 10 777 Czas czytania: ~1 minuta Wyświetlenia: 73 297 Czas czytania: ~4 minuty Wyświetlenia: 7 560 Czas czytania: ~poniżej minuty Wyświetlenia: 826 Archiwum Czas czytania: ~12 minut Wyświetlenia: 23 460 Czas czytania: ~3 minuty Wyświetlenia: 6 561 Czas czytania: ~8 minut Wyświetlenia: 9 142 Czas czytania: ~3 minuty Wyświetlenia: 5 258 Najnowsze i warte uwagi Czas czytania: ~5 minut Wyświetenia: 24 480 Czas czytania: ~86 minut Wyświetenia: 26 473 Czas czytania: ~6 minut Wyświetenia: 15 544 Czas czytania: ~8 minut Wyświetenia: 18 642 Czas czytania: ~2 minuty Wyświetenia: 64 036 Czas czytania: ~18 minut Wyświetenia: 20 768 Artykuły i recenzje Czas czytania: ~4 minuty Wyświetlenia: 10 247 Czas czytania: ~2 minuty Wyświetlenia: 25 001 Czas czytania: ~1 minuta Wyświetlenia: 12 874

Tyle o fabule, teraz o bohaterach. „Listy zza grobu” podobnie jak inne powieści Remigiusza Mroza bazują na 5 czy 8 postaciach. I dlatego tak bardzo ważna jest ich kreacja. A tu coś nie pykło. Burza jest nudna i przewidywalna a Seweryn to najnudniejszy facet świata.

VOD / Zapowiedzi / ZEMSTA ZZA GROBU oryginalny tytuł: JONAH LIVES premiera vod: 19 grudnia 2017 gatunek: Horror, Thriller produkcja: USA 2015 reżyseria: obsada: Krwawy horror o grupie nastolatków, która nieświadomie przywołuje z zaświatów zamordowanego mężczyznę. Na skutek naruszenia zasad dotyczących tablicy Ouija, grupa imprezujących nastolatków nieświadomie przywołuje do świata żywych umęczoną duszę zamordowanego mężczyzny, Jonaha. Beztroska zabawa z dreszczykiem szybko zamienia się w najgorszy koszmar. Gang Wiewióra 2 (2017) Dubbing PL 1080p premium. 01:59:55. Gdzie serce twoje (2000) Lektor PL 1080p premium. 01:56:32. Hipnotyzer (2012) Lektor PL 720p premium.

FilmRetour de manivelle19571 godz. 58 min. {"id":"37447","linkUrl":"/film/Zemsta+zza+grobu-1957-37447","alt":"Zemsta zza grobu","imgUrl":" Młody mężczyzna, Robert (Daniel Gelin) prowadzi skromne, ale przyjemne życie. Pewnego dnia przypadkowo ratuje życie finansiście Fremingerowi (Peter van Eyck). Zaprasza on... więcejTen film nie ma jeszcze zarysu fabuły. {"tv":"/film/Zemsta+zza+grobu-1957-37447/tv","cinema":"/film/Zemsta+zza+grobu-1957-37447/showtimes/_cityName_"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Młody mężczyzna, Robert (Daniel Gelin) prowadzi skromne, ale przyjemne życie. Pewnego dnia przypadkowo ratuje życie finansiście Fremingerowi (Peter van Eyck). Zaprasza on swego wybawcę do domu i oferuje pracę sekretarza i szofera. Robert przystaje na propozycję, bo zafascynowała go uroda małżonki bogacza, Helene (Michele Morgan).Młody mężczyzna, Robert (Daniel Gelin) prowadzi skromne, ale przyjemne życie. Pewnego dnia przypadkowo ratuje życie finansiście Fremingerowi (Peter van Eyck). Zaprasza on swego wybawcę do domu i oferuje pracę sekretarza i szofera. Robert przystaje na propozycję, bo zafascynowała go uroda małżonki bogacza, Helene (Michele Morgan). Freminger bankrutuje i popełnia samobójstwo. Żona, chcąc odebrać premię ubezpieczeniową skłania Roberta do upozorowania zabójstwa. Do akcji wkracza komisarz policji (Bernard Blier). Zdjęcia do filmu kręcono we Francji, na Lazurowym Wybrzeżu i w Nicei. Na razie nikt nie dodał wątku na forum tego swoich sił i podziel się być pierwszy! Dodaj wątek na forum

^{Niektóre filmy typu Wróciłam zza grobu: The Jack in the Box: Awakening (2022), In the Forest (2022), Apartament 212 (2017), Babcia (2021), Death Count (2022). Pasujące atrybuty są pogrubione. Obejrzyj zwiastuny z tej listy, aby wybrać film}

Od kilku tygodni jednym z tematów w naszym Kraju jest rozpętany przez p. Kiszczakową dylemat: Kto jest Bolkiem ?? Ja nie jestem... I chociaż to zapewnienie jednostronne, to przemawiają za mną dwa fakty... Wylądowałabym w poprawczaku, a nie w areszcie, no i...Mam ponoć ładniejszy charakter pisma... Dylemat pozostaje... Czy poczuwam się do solidarności z Panem W. ?? Nie poczuwam się... 1. Wychowałam się w domu, w którym ówczesna "Solidarność" była świętością...Mój Ojciec nie jeden dzień spędził na strajkach, a blokada pewnego Kombinatu, po ogłoszeniu stanu wojennego, do dzisiaj mi się śni...Moja Matka spędziła na strajkach nie jeden dzień, wystawiając na niepewne nie tylko swoje stanowisko, ale i przyszłość Rodziny...Ja miałam wówczas naście lat i nosiłam w plecaku ulotki obok podręczników...Po kilku latach Ojciec mnie przeprosił za to, że zaufał Solidarności...Matka nie zdążyła...Ja wyrosłam ze złudzeń... 2. W moim środowisku nie rozmawiało się o pogodzie, nie martwiliśmy się czy wykupimy kartki, i co będzie jutro na obiad...Na spotkaniach przekazywaliśmy sobie wieści kogo aresztowano, kogo "spałowano", kto stracił pracę i to, jak się czuje Pani W. po kolejnym porodzie...Byli częścią Rodziny...Bo na wieść kolejnych narodzin w Waszej Rodzinie budziła się nadzieja...Ta radość, kiedy Panią Danutę wpuszczono z Noblem do Kraju...Tak było... Byliśmy zwykłymi Ludźmi, którzy uwierzyli w utopię, że swoją determinacją mogą coś zmienić...To Solidarność dała tą nadzieję...Nie Pan W., Pan M., czy Pan K. ...Każdy był elementem tej wielkiej "Armii"...Jedni w pierwszym, drudzy w ostatnim szeregu... 3. Bycie wielkim to nie mniemanie o własnej wielkości...Ale podobno, jeśli coś będzie się powtarzało setki razy, to zyska się przesłanki prawdy...Pana W. wybrano na Przywódcę...I uwierzył...Nie to, żeby od razu...Kiedy przemawiał w czasie strajków i demonstracji jeszcze w to nie wierzył...Wierzył w Solidarność...W tych Ludzi, którzy Go słuchali, i którzy szli za tymi słowami, bo ktoś te słowa musiał wypowiadać...Ale kiedy Tłumy się rozeszły...Uwierzył...Uwierzył w swoją wielkość bez tego Tłumu...Wiara to ponoć nie grzech...Chociaż pycha jest grzechem...Zapomnienie to też przesłanka do grzechu...Jeśli jest się jednym z Milionów, nie wolno zapomnieć kim się było i kim się jest...Pan W. zapomniał w 2004 roku... To moja subiektywna ocena Pana W. ... Nie był "moim Prezydentem"... Moim zdaniem nie nadawał się na Prezydenta, chociaż, szczerze mówiąc, do Prezydentów to my w ogóle szczęścia nie mamy...Ci co chcą, nadają się średnio...A Ci co by się nadawali, to nie chcą...Ot, zagwozdka... Ale Pan W. był Symbolem, Kraj potrzebował Symbolu...Potrzebowaliśmy kropki nad "i"... Tyle, że postawiony przez Pana W. znak interpunkcyjny nie był "kropką", był "przecinkiem"...Dlatego przez ponad dwadzieścia lat rozbudowujemy to jedno zdanie do granic absurdu: Co dalej z tą Polską ?? I przecinek...Przecinek...Przecinek... To już kolejne Pokolenie zadaje sobie to absurdalne pytanie... Teraz na nas kolej, żeby przeprosić Dzieci za to, że uwierzyliśmy... Ja przeprosiłam... Nie wiem, czy Pan W. był Bolkiem...I właściwie guzik mnie to obchodzi, bo przez te dwadzieścia kilka lat zrobił wszystko, żeby zabić nadzieję, zniszczyć ideę, zdewaluować symbol... Swoim zachowaniem...Swoimi wypowiedziami... Dlatego nie poczuwam się do solidarności z Panem W. ... Dlatego uważam, że Lotnisko w Gdańsku powinno nosić nazwę "Solidarności"...Nie NSZZ, nie organizacji, Solidarności tych, którzy bezinteresownie dzielili się chlebem w czasie strajków, tych którzy walczyli nie o coś, ale po coś, tych którzy marzyli...Nazwę tych Wszystkich, którzy poszli za słowami, którzy uwierzyli...Bo to Im się należy... Tym bezimiennym Milionom... Tak wygląda to z mojej perspektywy... A co z teczką pani Kiszczakowej ?? No cóż...Pan Kiszczak głupi nie był, swoją Żonę znał, wiedział, że nawet przez moment się nie zastanowi nad tym co ma zrobić...Polisa już nie była potrzebna...Taka zemsta zza grobu...Musiał Pana W. bardzo nie lubić...;o)

Zwiastun nr 1 (polski)- Zemsta zza grobu - Grupa imprezujących nastolatków nieświadomie przywołuje do świata żywych umęczoną duszę zamordowanego mężczyzny, Jonaha. Beztroska zabawa z

Luty, rok 1943 Podstarzały mężczyzna, ubrany w długi czarny płaszcz, oraz kapelusz szedł zdenerwowany ulicami Krakowa, trzymając w rękach dwie paczki. Zaraz za nim, szły dwie dziewczyny lat około 25. Cała trójka była już mocno zmęczona i ukradkiem przemykała się pośród innych przechodniów. Córki zostały okradzione w pociągu i teraz tylko ich ojciec, miał czym pohandlować. Czarny rynek prosperował dobrze. Jeśli ktoś miał łeb na karku, to bez większych problemów mógł zapewnić byt rodzinie. Była to jednak ryzykowna gra. Gdy wreszcie udało się dotrzeć na umówione miejsce i sprzedać odpowiedniej osobie trochę amunicji, oraz tytoniu, cała rodzina wracała już spokojniejszym krokiem w stronę dworca. Zauważyli już budynek, gdy podszedł do nich niemiecki patrol. Dziewczyny nie posiadały dokumentów, gdyż straciły je w pociągu. Żołnierze zabrali je więc na posterunek, gdzie zainteresowało się nimi Gestapo, gdyż pasowały do rysopisu dwóch kobiet, podejrzanych o działalność w AK jako łączniczki. Córki zatrzymano, a ojca, który chciał z nimi zostać i porozmawiać z funkcjonariuszami niemieckiego aparatu terroru pobito przed posterunkiem. Staruszek nie mógł nic zrobić. Wiedział o tym doskonale, jednak jeszcze przez chwilę patrzył na drzwi wejściowe prowadzące do wnętrza budynku. Następnie powoli odszedł i pojechał do domu. Maj, rok 1943Starszy pan, pomarszczony jeszcze bardziej niż przed kilkoma miesiącami siedział na ganku swojego domu i jadł orzechy. Jego zniszczone od pracy ręce ledwo co utrzymywały nożyk. Po chwili zauważył, jak ktoś idzie w jego kierunku polną drogą prowadzącą do jego drzwi. Rozpoznał, że to jego sąsiadka. Kobieta widząc go przyspieszyła kroku i już po chwili była na ganku. Poinformowała go o tym, że przyszedł telegram, z którego wynika, że obie jego córki zginęły w Auschwitz. Pomimo tego, że staruszek nie sądził, by jeszcze kiedykolwiek miał je zobaczyć, ta informacja nim wstrząsnęła. W głębi jego duszy wciąż tliła się iskierka nadziei. Było to naiwne, ale pomagało mu w życiu. Kobieta postanowiła zostawić go samego, aby mógł w spokoju to przegryźć. Tak się jednak nie stało. Wieczorem, staruszek powiesił się w swoim pokoju, gdyż nie widział już sensu, by żyć dalej. Jego żona umarła jeszcze przed wojną, a córki były jego oczkiem w głowie. Teraz pozostał już sam.... Marzec, rok 1944Mężczyznę, znalazła na następny dzień ta sama kobieta, która doręczyła mu wiadomość. Kilka dni później odbył się pogrzeb i od tego czasu dom stał pusty. Na wiosnę, 1944 roku, Niemcy przeprowadzili zakrojoną na szeroką skalę operacje, wymierzoną w partyzantów. Przeszukiwali dom po domu, w poszukiwaniu broni, radiostacji, partyzantów, czy Żydów. Jeden z oddziałów, dowodzonych przez Sturmfuhrera SS wszedł do opuszczonego domu, w którym kiedyś mieszkał staruszek wraz z córkami. Zaczęli dokładnie przeszukiwać to miejsce. Gdy jeden z żołnierzy, otworzył drzwi do sypialni, zaraz zawołał resztę, gdyż znalazł tam wisielca. Z uwagi na to, że nie było czuć smrodu rozkładającego się ciała, osoba ta musiała popełnić samobójstwo bardzo niedawno. Po chwili w pokoju było już kilku żołdaków, którzy przyglądali się ciału mężczyzny. Dyskutowali głośno, aż w pewnej chwili wszyscy zamarli. Trup wiszący na sznurze sam zaczął się powoli obracać w ich kierunku. Gdy zobaczyli jego twarz, wszyscy jak na komendę wybiegli z domu. Zaczęli gorączkowo tłumaczyć swojemu dowódcy, co tam zastali. Trup miał odwrócić się w ich kierunku, otworzyć oczy i powiedzieć coś w niezrozumiałym języku. SS-man spojrzał na nich ze złością w oczach i gdy wyciągnął z kabury swoją broń wszedł do środka. Nikt inny się na to nie odważył, inna sprawa, że cała reszta widziała trupa, a tylko dowódca nie. Po chwili rozległy się strzały i dało się słychać krzyk. Po dłuższej chwili żołnierze weszli do środka. Nie było ani śladu po wisielcu. Na ziemi natomiast, leżał ich dowódca, a na twarzy dało się widzieć wyraz przerażenia. Nie żył, jednak usta miał wciąż otwarte, a oczy wydrapane. Niemcy jak najszybciej opuścili to miejsce i odjechali. Czerwiec, rok 2014Dom, o którym mowa stoi pusty. Od kilkudziesięciu lat nikt się tam nie wprowadził, nawet nie wykupił ziemi na której stoi. Miejscowi niechętnie wracają pamięcią do tamtych wydarzeń. Sądzą, że to miejsce jest przeklęte i trzymają się jak najdalej od niszczejącej już chałupy. Starsi mieszkańcy wciąż pamiętają widok twarzy przerażonych Niemców, którzy w pośpiechu pakują się na ciężarówkę. Niektórzy widzieli też ciało ich dowódcy. Dwadzieścia lat temu umarła kobieta, która przyniosła staruszkowi telegram. Gdy żyła, to co roku, w dniu gdy mężczyzna popełnił samobójstwo paliła znicz na progu jego domu. Niektórzy mówią, że w dniu w którym umarła kobieta, w opuszczonej chałupie paliło się światło... _____________________________________________________________________________________ Źródło :

Wymiana księżniczek (2017) Napisy PL premium. 1080p 01:53:10. Młody Karol Marks (2017) Napisy PL premium. powtórka. z telewizji. Cenny czas (2017) premium. powtórka.

{"type":"film","id":665439,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Zemsta+zza+grobu-2015-665439/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Zemsta zza grobu 2017-12-20 15:12:09 co to jest ? mozliwy horror ? KAMILLO2020 chłam podobny do horroru grobowa cisza , amatorska produkcja KAMILLO2020 eeeeeeeeeeeeeeee to coś to taka kupa że wolałnbym zjeść peta z ulicy niż dooglądać to do końcagra aktorska ,,,,eee naprawde nie ma tu mowy o tym dorośli ludzie prubujący udawać współczesny slang nowego pokolenia żenadaklimat filmu... to naprawde straszniej jest jak ide do piewnicy zapalić w piecudla fszystkich fanów HoRRORU "jak się szanujecue" !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!To w NOGIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ZDALA Od Tego FILMU!!!!!!!{chodź słowo "film" w tym przypadku to wielkie nadużycie słowne z mojej strony pozdrawiam NARKOZA GERO6663E dzieki bo mialem ogladac ale tylko bym sie wkur....ł widze :) KAMILLO2020 jeden z najgorszych horrorów jakie oglądałem w życiu, już bym wolał godziny siedzieć i patrzeć się w ścianę niż obejrzeć ''to coś'' po raz drugi

.