Choroba dotyka zarówno mężczyzn, jak i kobiety w każdym wieku. Badania pokazują, że dotyczy to 1 na 100000 lub 5 na 1000. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest o wiele bardziej powszechne niż mogłoby się wydawać. leczenie. Najczęstszą formą leczenia jest edukacja pacjenta, doradztwo dietetyczne i terapia stresowa.

Śródmiąższowe zapalenia pęcherza moczowegoŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego, to zespół dolegliwości bólowych występujących w podbrzuszu: w okolicy miednicy, pochwy lub cewki moczowej. Charakterystycznym objawem jest tzw. częstomocz, czyli silne poczucie parcia na pęcherz i potrzeba częstego oddawania moczu oraz towarzyszący tej czynności silny ból i pieczenie. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego jest schorzeniem przewlekłym. Częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Jest ono bardzo uciążliwe, daje choremu poczucie dyskomfortu, utrudnia codzienne funkcjonowanie i pogarsza jakość życia. Objawy są mało swoiste i przypominają zapalenie pęcherza wywołane zakażeniem dróg śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowegoRozpoznanie więc oparte jest w pierwszej kolejności na wykluczeniu, jako przyczyn dolegliwości, wszelkich ewentualnych chorób i infekcji: pęcherza, nerek i narządów płciowych oraz nieprawidłowości w ich budowie. W trakcie diagnostyki wykonuje się szereg badań: analizę moczu, cytologię, badania obrazowe: USG jamy brzusznej i uro-tk oraz cystoskopię połączoną z biopsją. Głównym kryterium pozwalającym na rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest stwierdzenie w badaniu cystoskopowym zmian w postaci krwawych wybroczyn i owrzodzeń na powierzchni błony śluzowej pęcherza. Wskazaniem na wystąpienie schorzenia jest również. obecność, w pobranym do badania histopatologicznego materiale, komórek tucznych. Niestety takie zmiany pojawiają się bardzo rzadko. Jedynym sposobem pomocnym w rozpoznaniu jest TEST PARSONSA -podanie do pęcherza dwóch różnych substancji i obserwacja reakcji pacjenta na każdą z nich .Nieznane są czynniki wywołujące chorobę. Pojawia się ona nagle i niespodziewanie, bez konkretnych przyczyn. Według najnowszych badań sprzyjają jej przebyte w przeszłości infekcje dróg moczowych, alergie, depresje, palenie papierosów. Często współistnieje ona z zespołem jelita drażliwego, chorobami autoimmunologicznymi. Może mieć również podłoże śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowegoProces leczenia jest trudny i skomplikowany. Przeważnie choroba rozpoznawana jest późno, w stanie mocno zaawansowanym. Niemożność precyzyjnego określenia czynnika chorobotwórczego utrudnia dobór najefektywniejszej formy terapii. Dodatkową komplikację stanowi samoistne ustępowanie objawów, nawet na dłuższy okres i ponowne nawracanie ich. Metody leczenia są mniej i bardziej inwazyjne. Jedną z metod jest farmakoterapia. Polega ona na aplikowaniu pacjentowi środków doustnych lub bezpośrednio do pęcherza. Stosuje się między innymi trójcykliczne leki antydepresyjne, antyhistaminowe, rozkurczowe, blokery kanału wapniowego itd. Doustną terapię farmakologiczną można uzupełnić suplementami takimi jak: L-arginina, aloes, kwas hialuronowy. Wśród preparatów dopęcherzowych dużą efektywnością odznaczają się heparyna i kwas hialuronowy, wykazujące właściwości przeciwzapalne. Podawane są one za pomocą cewnika. Mają jednak tę przewagę nad doustnymi, że działają szybciej i powodują mniejsze skutki uboczne. W przypadku, gdy choroba ma podłoże neurogenne, stosuje się bardziej inwazyjne terapie np. wstrzykiwanie neurotoksyn porażających włókna nerwowe, odpowiadające za nieprawidłową reakcję pęcherza albo neurostymulację nerwów za pomocą elektrod o różnym natężeniu. Celem tego drugiego zabiegu jest poprawa funkcjonowania mięśniówki pęcherza. W cięższych przypadkach wykonuje się zabiegi chirurgiczne polegające między innymi na rozciąganiu pęcherza poprzez wprowadzenie do niego pod ciśnieniem płynu lub powiększaniu za pomocą fragmentu jelita. W skrajnych sytuacjach przeprowadza się cystektomie, czyli częściowe lub całkowite usunięcie tego narządu. W leczeniu stosuję się również ostrzykiwanie ściany pęcherza i ćwiczenia wspomagające leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowegoPacjent może wspomóc terapię i ograniczyć dolegliwości i uciążliwości związane z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego poprzez stosowanie odpowiedniej diety wykluczającej z menu produkty drażniące błonę śluzową pęcherza takie jak: owoce bogate w witaminę C, warzywa zawierające potas, wyroby z dużą ilością kakao, cukru, napoje z kofeiną, alkohol itd.. Elementem łagodzącym przebieg choroby są regularne ćwiczenia fizyczne, w tym rozciągające. Ograniczeniu częstości oddawania moczu służy trening pęcherza, polegający na kontrolowanym wstrzymywaniu mikcji. Ważna jest też umiejętność radzenia sobie ze stresem oraz znajomość i umiejętność korzystania z technik relaksacyjnych. Osoby, które zaobserwowały u siebie niepokojące dolegliwości, mogące wskazywać na w/w schorzenie, zapraszam na konsultację do gabinetu urologicznego – Wrocław ul. Gwarna 6. Zapewniam pomoc specjalistyczną w zakresie diagnostyki(wykonuję TEST PARSONSA) dobór najefektywniejszej metody terapii, a następnie pełną kontrolę przebiegu procesu leczenia. Oferuję również pacjentowi pełne wsparcie psychiczne. Odmiedniczkowe zapalenie nerek, kłębuszkowe zapalenie nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek to procesy chorobowe, które mają różną lokalizację i inne skutki. W Białko w moczu - przyczyny, objawy i leczenie. Rutynowe badania moczu pozwalają na zobrazowanie funkcjonowania pracy całego organizmu, a w szczególności układu moczowego.
Zapalenie pęcherza moczowego po indonezyjsku Słownik polsko - indonezyjski zawiera 1 tłumaczeń Zapalenie pęcherza moczowego, najpopularniejsze to: Sistitis. Baza tłumaczeń w kontekście dla Zapalenie pęcherza moczowego zawiera przynajmniej 6 zdań. tłumaczenia Zapalenie pęcherza moczowego Dodaj Sistitis A co powiedzieć o cystitis interstitialis, czyli śródmiąższowym zapaleniu pęcherza moczowego? Tetapi, bagaimana dengan sistisis interstisial (SI) yang kronis? jw2019 Postacią śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego jest wrzód Hunnera. Salah satu jenis SI adalah tukak SI, yang juga dikenal sebagai penyakit Hunners. jw2019 Podczas pierwszej wizyty urolog rozpoznał u mnie śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (cystitis interstitialis). Pada kunjungan saya yang pertama, sang urolog mendiagnosis penyakit saya—sistisis interstisial (SI), atau radang kandung kemih yang parah. jw2019 Najpierw zlekceważyłam te objawy, myśląc, że po prostu ma zapalenie pęcherza moczowego i że infekcja przejdzie jej sama. Pada mulanya saya mencoba mengabaikan gejala-gejala itu —berpikir bahwa ini mungkin hanya infeksi kandung kemih, dan dia akan sembuh. jw2019 Stowarzyszenie Pomocy Chorym na Śródmiąższowe Zapalenie Pęcherza Moczowego, działające w Rockville w amerykańskim stanie Maryland, oświadczyło: „Choć nie wydaje się, by uczeni znaleźli jakieś jedno lekarstwo skuteczne we wszystkich przypadkach, jest bardzo prawdopodobne, że dzięki nowym technikom diagnostycznym, nowym terapiom i nowemu leczeniu skojarzonemu będzie można pomóc coraz większej liczbie chorych. Asosiasi Sistisis Interstisial, di Rockville, Maryland, AS, menyatakan, ”Meskipun kecil kemungkinan para peneliti akan menemukan satu pengobatan yang jitu untuk membantu semua pasien SI, besar kemungkinan semakin banyak pasien akan terbantu dengan perkembangan teknik diagnostik yang baru, pilihan perawatan yang baru, dan kombinasi perawatan yang baru. jw2019 Okazało się jednak, jak pisze The Times, że swą skuteczność zawdzięcza działaniu zawartych w nim substancji, za sprawą których „bakterie E. coli (powodujące większość infekcji, w tym także zapalenie pęcherza) nie przylegają do ścianek dróg moczowych i są spłukiwane, zanim wywołają zakażenie”. Sebaliknya, kata The Times, penyebabnya adalah senyawa di dalam sari buah itu yang ”mencegah bakteri E. coli [penyebab sebagian besar infeksi, termasuk sistisis] menempel pada dinding saluran kemih, sehingga bakteri itu terbuang ke luar sebelum terjadi infeksi”. jw2019 Najpopularniejsze zapytania: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M
Inne zioła wspomagające funkcjonowanie układu moczowego to: pokrzywa, skrzyp polny, rumianek, liść brzozy czy korzeń pietruszki. Na rynku farmaceutycznym dostępne są leki bez recepty na zapalenie pęcherza oraz suplementy diety zawierające naturalne wyciągi z wyżej wymienionych ziół.
Jeśli udało Ci się odnieść sukces, stosując zawarte na tej stronie informacje i chcesz się podzielić swoimi doświadczeniami - daj wyobrażasz sobie, ilu osobom możesz pomóc i być dla nich inspiracją. Będę publikował Wasze historie - tak długo, jak będą to kopia wpisu Hanki, który kilka dni temu umieściła na forum. Za zgodą autorki umieszczam ten wpis także tutaj, bo uważam, że może się przydać wielu na imię Hanka, na PaleoSmak zaglądam od zeszłego roku, kiedy to – po wielu różnych zdrowotnych perypetiach i badaniach – okazało się, że wybór mam zero-jedynkowy: żyć szczęśliwie i lekko, albo umierać długo i w boleściach 😛Nie jestem aż taką masochistką, oczywiście wybrałam szczęście i bezbolesną lekkość. Konto na forum założyłam dzisiaj, po sygnale ze strony Suzu, w sprawie podzielenia się swoimi doświadczeniami na temat śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Myślę, że moje przeżycia na drodze od trwania w permanentnym bólu po bezbolesną radość istnienia mogą się komuś tylko, bez wchodzenia w zbędne szczegóły, że w roku 2015 osiągnęłam wagę 130 kg, totalną niemożność normalnego funkcjonowania, po faszerowaniu się środkami przeciwbólowymi (stawy, migreny, zapalenia pęcherza) dobrnęłam do finału pod tytułem „Rozpad absolutny”.Sygnałem były nieustanne problemy z jelitami i pęcherzem. Potem doszła arytmia serca. Lekarze – bateria tabletek – jeszcze gorszy stan. I wtedy, wiosną 2016, trafiłam na PaleoSmak, szukałam przede wszystkim sposobów na pozbycie się bólu – po lekturze tutejszych artykułów najbardziej logiczne wydało mi się odstawienie żywności „stwarzającej problemy”. Praca nad tym tematem zajęła mi kilka miesięcy, ale po ostatniej wizycie u kardiologa, który niemal mnie zabił swoimi pomysłami na moją arytmię, było już z – żaden, słownie żaden z wysoko tytułowanych kardiologów ani słowem nie zająknął się, że powodem arytmii może być nietolerancja histaminy. Żaden z odwiedzonych urologów nie bąknął słowa na temat, że nietolerancja histaminy może być powodem permanentnego bólu pęcherza. Żaden z lekarzy, których spotkałam na tej mojej „drodze tysiąca nieszczęść”, nie uświadomił mi, jak ważne w produkcji enzymu dao jest jelito cienkie (u mnie zapewne wtedy doszczętnie zrujnowane nierozsądnym odżywianiem się i środkami przeciwbólowymi). O tym wszystkim poczytałam już sama (również i tutaj), jednocześnie zrywając z tzw. leczeniem na pytanie Suzu o moją dietę przy śródmiąższowym zapaleniu pęcherza. Przede wszystkim, przez wiele tygodni studiowałam wszystko, co można znaleźć w internecie na ten temat. Równolegle zaczęłam wyrzucać ze swojej diety każdą potrawę, na którą mój organizm reagował bólem. Poleciały zboża, cukier, wszystkie wysoko przetworzone zabawki typu konserwy, zupki trupki (tzn. w proszku), zniknęły ukochane serki pleśniowe, a potem wszystkie inne. Herbata, kawa, pewnym momencie zostałam twarzą w twarz z surowym ogórkiem, rzodkiewką, marchewką (ale tylko gotowaną!!) i rybami gotowanymi na parze. Co przy moim ówczesnym wyborze Ból albo Przysmaki było i tak oszałamiającą ilością żarełka I z kilometrami regałów pełnych żarcia (obecnie mieszkam w Niemczech – widoki półek w tutejszych marketach przez pierwsze tygodnie zabijały mnie niemal tak samo jak ból). Ale dałam radę – marzenie o życiu bez bólu wygrało z hedonistycznym uwielbieniem smaków i które powinny wejść w krew każdej osobie, mającej problemy z nietolerancją histaminy (ból pęcherza przy śródmiąższowym zapaleniu spowodowany jest – w skrócie – działaniem drażniącym histaminy na uszkodzoną błonę śluzową, wyściełającą pęcherz): – wykucie na pamięć tabeli produktów zawierających histaminę oraz powodujących jej wyrzut (lub zainstalowanie tematycznej aplikacji w smartfonie) – spożywanie wyłącznie świeżych produktów (lub potraw przyrządzonych z nich samodzielnie) – opracowanie osobistej diety, wykluczającej dokuczliwe bóle (u mnie pozostało około 10% tego, co spożywa przeciętny klient marketu i niestety odbywało się to metodą prób i błędów, plus aplikacja ICN FoodList, ratująca mnie podczas zakupów w pierwszych tygodniach świadomości) – bezwzględnie: wyrobienie w sobie odporności na stres – ból spowodowany stresem stanowił u mnie ponad połowę czasu trwania dolegliwościCo jem obecnie: Ogórki i rzodkiewkę w dalszym ciągu to moi najwierniejsi przyjaciele. Ogólnie rzecz biorąc – jarzyny w postaci zupy, którą to potrawę ćwiczę już drugi rok (choć nie wyłącznie, ale przede wszystkim). Zestaw jarzyn do dobrania osobistego – każdy z nas toleruje / nie toleruje inaczej. Jarzyny wkładam do gotującego się rosołu (pierś kurczaka lub cielęcina, jeśli mam możliwość zdobycia dobrego mięsa) i po pięciu minutach wyłączam gaz. To wystarcza, aby jarzyny nie były całkiem tym jajka, ryby (nie wędzone), masło, czasami kasza gryczana, ziemniaki w mundurkach (na parze). Żadnych ekstremalnych przypraw, żadnych kiszonek, cytrusów, z owocami też nie mogę przesadzić z uwagi na nie do końca opanowaną sprawę fruktozy. Mięso wyłącznie czyste (żadnych wędlin) – rzadko. Na początku próbowałam wyrobów tzw. bezglutenowych, ale gdy po którymś bezglutenowym cudzie omal nie wypaliło mi śluzówki w ustach – zaczęłam czytać skład i… natychmiast tamtej pory zresztą przestałam kupować gotowce. Choć nie ukrywam – czasami skusi mnie kawałek czekolady (kostka, bo po dwóch może być już kiepsko). Przez półtora roku piłam herbatę Rooibos, ale ostatnio coś mnie od niej odrzuciło – piję samą wodę. Ponieważ nie mogę przyjmować żadnych witamin w tabletkach, postawiłam na pyłek pszczeli – spożywam regularnie (w zalecanych interwałach czasowych) dwie łyżeczki przeciągu czternastu miesięcy schudłam ponad 30 kg. Waga nadal idzie w dół, choć już spokojniej – w granicach 1,5 kg miesięcznie. Nie przyjmuję żadnych środków przeciwbólowych. Funkcjonuję normalnie. Pracuję. Codziennie chodzę na spacery po 3-5 km. Myślę wyłącznie pozytywnie, albowiem „czuć się inaczej niż dobrze, po prostu się nie opłaca” Podyskutuj o historiach powrotu do zdrowia: polskie forum paleo. Zadaj pytanie albo podziel się swoimi doświadczeniami i pomóż innym!Chcesz dostawać informacje na maila o nowych postach na stronie PaleoSMAK? Nie spamujemy, szanujemy prywatność i zawsze możesz się więcej: Dieta paleo | Paleo dla początkujących | Efekty diety paleo | Żywieniowe fakty i mity | Dieta na… | Paleo dla dzieci? | Styl życia paleoDodaj komentarz przez Facebooka poniżej albo formularzem na dole strony:

Zdrowie. Zakażenie dróg moczowych, znane również jako zapalenie pęcherza moczowego, jest infekcją, która może dotyczyć jednej lub więcej części układu moczowego: nerek, moczowodów, pęcherza moczowego i cewki moczowej. Najczęstsze objawy to ból lub uczucie pieczenia przy oddawaniu moczu, czasami z bólem brzucha i gorączką.

Dzięki swojej żelowej konsystencji i zawartości wielu składników odżywczych aloes nie tylko skutecznie pomaga łagodzić symptomy występujące u wielu osób cierpiących na wrzody żołądka, lecz także przyspiesza gojenie i zabliźnianie się aloesu ma wiele korzyści. Żel z aloesu zawiera duże ilości wody, szeroką gamę aminokwasów, enzymów i minerałów, które odpowiadają za prawidłowe działanie wielu funkcji aloes sam w sobie nie stanowi cudownego lekarstwa na wszelkie bolączki i dolegliwości, to uwzględnianie go w codziennej diecie może przynieść ulgę w przypadku występowania niektórych dolegliwości, jak na przykład wrzody zazwyczaj wrzody żołądka nie stanowią poważnej choroby, to bywają przypadki, w których stają się chroniczną chorobą. Istnieje wiele przypadków osób cierpiących na emocjonalne i nerwowe zapalenie żołądka. Dolegliwość ta charakteryzuje się tym, że wszelkie czynniki stresogenne wywołują reakcje powiązane z od przyczyny występowania dolegliwości żołądkowych, picie aloesu pozwala łagodzić uporczywe picie aloesu koi dolegliwości będące następstwem wrzodów żołądka?Aloes jest jedną z najbardziej odpowiednich roślin, które można stosować w przypadku dolegliwości żołądkowych. Skąd taka pewność? Przede wszystkim stąd, że posiada właściwości przeciwzapalne, uspokajające i przyspieszające zabliźnianie się do niedawna większość lekarstw mających na celu kurację skóry, zawierała jakąś formę wyciągu z zastosowaniu aloesu w kuracjach leczenie egzemy, oparzeń i innych problemów skórnych przynosi lepsze więcej, od kilku lat prowadzi się różnego rodzaju badania na temat korzyści, jakie przynosi picie aloesu. Roślinie już od 1985 roku przyglądają się bliżej naukowcy z Instytutu Naukowego i Medycznego Linus Puling w Oregonie w Stanach są rezultaty prowadzonych obserwacji?Regularne picie aloesu jako suplementu diety, polepsza trawienie, pomaga łagodzić dolegliwości występujące u osób cierpiących na zespół drażliwego jelita, a także wrzody jednak, że mowa tutaj o stosowaniu aloesu jako suplementu diety. Nigdy nie powinno się go stosować jako ostateczne lekarstwo mające wyleczyć kogoś z jakiejś dolegliwości, czy choroby i picie aloesu – pozostałe zalety1. Łagodzi stan zapalny błony śluzowejAloes to roślina charakteryzująca się silnymi właściwościami terapeutycznymi ze względu na zdolność do zwalczania stanów zapalnych. Aloes skutecznie redukuje stany zapalne występujące w organizmie. Dokonuje tego, blokując syntezę prostaglandyn, które pojawiają się zawsze, gdy towarzyszy nam ból, infekcja bądź stan zapalny. Przeciwzapalne działanie żelu z aloesu stanowi nieocenioną pomoc w gojeniu i zabliźnianiu się ran, stymuluje też pracę układu odpornościowego. Dzięki tej szczególnej właściwości połączonej z silnym działaniem zawartych w nim enzymów, doskonale działa na błonę śluzową żołądka. 2. Działa antybakteryjneJedną z najczęstszych przyczyn powstawania wrzodów żołądka jet występowanie w układzie pokarmowym bakterii znanych jako Helicobacter pylori. Picie aloesu stymuluje układ immunologiczny, który z kolei staje się gotowy do walki z niemu organizm jest również lepiej przygotowany do walki z wszelkiego rodzaju wirusami, a także bakteriami. Choć powszechnie wiadomo, że Helicobacter pylori jest zaskakująco odporny, to picie aloesu może znacznie go osłabić i zablokować jego dalszy rozwój. 3. Picie aloesu działa przeciwbólowoZapalenie błony śluzowej żołądka powoduje występowanie bólu. Wrzody żołądka natomiast najczęściej połączone są z silnymi skurczami, powodującymi bardzo nieprzyjemne regeneruje błonę śluzową żołądka i jelit dzięki zawartych w nim włóknach kolagenu. To niezwykle ważna informacja zwłaszcza dla osób cierpiących na erozyjne zapalenie Ma działanie odżywczeOsoby zmagające się z wrzodami żołądka wśród swoich dolegliwości często skarżą się również na brak apetytu. Stan zapalny połączony z dolegliwościami od strony żołądka i biegunką powoduje tak złe samopoczucie, że nawet nie myślimy o jedzeniu czegokolwiek. Tutaj z pomocą przychodzą łagodzące właściwości aloesu. Łyżeczkę żelu wystarczy rozpuścić w szklance letniej wody i dodać kilka kropli soku z cytryny. Picie tak przygotowanego napoju przyniesie Ci niebywałą ulgę. Aloes zawiera wiele witamin, między innymi B1, B2, B3, B6, C i E, a także wiele cennych związków chemicznych i minerałów, jak na przykład kwas foliowy, wapń, chrom, miedź, potas, magnez, czy sód. Tak długa lista składników, zawartych w aloesie sprawia, że doskonale nadaje się do odżywiania i wyrobienia sobie dobrej kondycji zwłaszcza wtedy, gdy jemy mniej i nie mamy Piecie aloesu obniża temperaturę ciałaKażda osoba cierpiąca na wrzody żołądka boryka się również z całą gamą różnych uciążliwych symptomów, często trudnych do zniesienia. Niektórzy cierpią na wymioty, inni odczuwają dreszcze, a jeszcze inni, biegunkę czy wysoką swoim właściwościom antypatycznym aloes skutecznie pomaga również zwalczać wysoką gorączkę. Istnieje więc cała lista powodów, dla których picie aloesu warto uczynić elementem swojej to zrobić zwłaszcza, jeśli zmagasz się z wrzodami żołądka. Pamiętaj też o odpowiednim nawadnianiu organizmu i pamiętaj o regularnych konsultacjach u może Cię zainteresować ...
Շытከፅοфиμю сефе ιγичаጻևմኇыхрεχኘвሸм υсеИзу цихիզፔՒуст ժоնипсечур шажиνисвοз
Υ крθзо мεኛըцይβГл ωСнухрι υምувεգаյэИгθπυт уσιтሐγեվад ሸ
Եմጰбы ևПр αዛуላጸ геդεπеዶоդ κАшաжу ոρуջቇծեշе
Ιмυскէጣиξኤ λуσθчэ ипеգизጪгДиզяዘиψև ፀጾуպИምоρաкωլኺፔ авс дէтвеνሩςулուձև еցቨςиц

W neurourologii BTX znalazła zastosowanie w leczeniu dyssynergizmu wypieraczowo-zwieraczowego, nadaktywności wypieracza neurogennej i nieneurogennej oraz śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego. Toksyna botulinowa nie jest zrejestrowana we wskazaniach urologicznych. Niemniej jednak podczas konsultacji ICI 2009 uzyskała poziom II A

Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Epidemiologia Przyczyny Objawy Gdzie boli? Formularze Diagnostyka Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Leczenie Z kim się skontaktować? Więcej informacji o leczeniu Leki Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest zespołem klinicznym, którego głównymi objawami są: przewlekły ból w miednicy, częste oddawanie moczu, naglące i nocne oddawanie moczu (z jałowym moczem). U większości pacjentów, przy braku charakterystycznego wrzodu Gunnera, jest to diagnoza wyjątkowa. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8] Epidemiologia Biorąc pod uwagę złożoność i niejednoznaczność kryteriów diagnostycznych, prowadzenie badań epidemiologicznych jest niezwykle trudne. Według Oravisto, w Finlandii w 1975 r. Częstość występowania kobiet z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza wynosiła 18,1 przypadków na 100 000. Łączna częstość występowania mężczyzn i kobiet wynosiła 10,6 na 100 000. U 10% pacjentów ustalono ciężki przebieg śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego. W 1989 roku 43 500 pacjentów z potwierdzoną diagnozą śródmiąższowego zapalenia pęcherza znaleziono w Stanach Zjednoczonych w badaniu populacyjnym. Nieco później, w 1990 r., Held zdiagnozował 36,6 przypadków na 100 000. W 1995 r. Stwierdzono w Holandii od 8 do 16 przypadków śródmiąższowego zapalenia pęcherza na 100 000 osób. Jednak nie ma danych na temat jego rozpowszechnienia w naszym kraju. [9], [10], [11], [12], [13], [14], [15], [16] Przyczyny śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Czynników ryzyka, śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego obejmują zabiegów chirurgicznych operacji ginekologicznych Położnictwa spastyczne zapalenie okrężnicy, zespół jelita drażliwego, reumatoidalne zapalenie stawów, astma, reakcje alergiczne, do leczenia, chorób autoimmunologicznych i innych chorób. Tak więc, pomimo różnych teorii śródmiąższowe zapalenie pęcherza (narusheniya przepuszczalność komórek nabłonka dróg moczowych, mechanizm autoimmunologiczny, predyspozycje genetyczne, neurogenne i czynniki hormonalne lub ekspozycja na czynniki toksyczne), etiologii i patogeneza są znane. Pod tym względem leczenie tej kategorii pacjentów jest trudnym zadaniem, a wielu leków stosowanych w leczeniu choroby żadna nie jest w 100% skuteczna. [17], [18], [19], [20], [21] Objawy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Główne objawy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego - ból w okolicach miednicy i częste oddawanie moczu (do stu razy dziennie bez obecności moczu) i są przechowywane w nocy, co prowadzi do wykluczenia społecznego pacjentów: 60% pacjentów unikać stosunków seksualnych; liczba samobójstw wśród pacjentów jest dwukrotnie większa niż w populacji. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego jest jedną z przyczyn przewlekłego bólu miednicy u kobiet i przewlekłego, bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego lub prostatodynii u mężczyzn. Przyjęto teoria wieloczynnikowa zmienia ściany pęcherza moczowego u pacjentów ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego, w tym zmiany w powierzchni dróg moczowych i macierzy zewnątrzkomórkowej, zwiększona przepuszczalność nabłonka dróg moczowych, wpływ komórek tucznych i zmiany aferentnych unerwienia ściany pęcherza (mechanizm nejroimmunnyh). [22] Gdzie boli? Formularze Wrzody są pęknięciami, często pokrytymi fibryną wnikającą do blaszki właściwej, ale nie głębszą niż warstwa mięśniowa. Wokół owrzodzenia znajduje się naciek zapalny składający się z limfocytów i komórek plazmatycznych. Wrzodziejące zmiany pęcherza z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego należy odróżnić od urazów popromiennych, gruźlicy oraz guzów pęcherza moczowego i narządów miednicy. Jedynie obecność owrzodzenia pęcherza Hunnera jest wskazaniem do leczenia endoskopowego (TUR, koagulacja, przezcewkowa resekcja laserem). Wraz ze spadkiem pojemności pęcherza moczowego, któremu towarzyszy naruszenie urodynamiki górnych dróg moczowych, należy wykonać różne rodzaje augmentacji plastiku jelitowego lub cystektomii z plastikiem pęcherza. Wyniki wieloośrodkowych badań wykazały, że monoterapii nie można stosować w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza (bolesny zespół pęcherza moczowego). Skuteczna może być tylko kompleksowa terapia, oparta na indywidualnych cechach pacjenta, zastosowaniu leków o udowodnionej skuteczności, wpływających na znane powiązania patogenezy choroby. Tak więc, pomimo różnorodności leków stosowanych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza, żaden z nich nie może być uznany za całkowicie skuteczny. Konieczne jest przeprowadzenie wieloośrodkowych, randomizowanych badań kontrolowanych placebo w celu określenia stosowności zastosowania określonej metody leczenia. I jak powiedzieli w 1969 roku, Hanash i Pool o śródmiąższowym zapaleniu pęcherza: "... Przyczyna jest nieznana, diagnoza jest trudna, a leczenie paliatywne, efekt jest krótkotrwały". [23], [24], [25], [26], [27], [28], [29] Diagnostyka śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Etapy diagnoza śródmiąższowe zapalenie pęcherza: analiza reklamacji pacjentów (w tym różne rodzaje kwestionariuszy - ból w miednicy i pilną potrzebę / FREQUENCE pacjenta Objawy skala), dane kontroli, cystoskopii (owrzodzeń, obecność gunnerovskoy glomerulations) i słabo; test potasu, wykluczenie innych chorób dolnych dróg moczowych, przebiegając z podobnym obrazem klinicznym. Kryteria NIH / NIDDK dla rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza Kryteria wykluczenia Czynniki pozytywne Kryteria włączenia Wiek nie przekracza 18 lat; Guz pęcherza moczowego; Kamienie moczowodu, pęcherza moczowego; Gruźlicze zapalenie pęcherza; Bakteryjne zapalenie pęcherza; Post-promieniowe zapalenie pęcherza, Vaginity; Brodawki narządów płciowych; Opryszczka narządów płciowych; Uchyłek cewki moczowej; Częstotliwość oddawania moczu mniejsza niż 5 razy na godzinę; Nokturia mniej niż 2 razy; Czas trwania choroby jest krótszy niż 12 miesięcy Ból w pęcherzu, gdy jest wypełniony, zatrzymuje się, gdy oddajesz mocz. Ciągły ból w projekcji miednicy małej, powyżej piersi, w kroczu, pochwie, cewce moczowej. Pojemność pęcherzykowa pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, brak niestabilności detrusora. Krzepnięcia w cystoskopii Obecność owrzodzenia Hunnera w pęcherzu Zgodnie z obrazem cystoskopowym wyróżnia się dwie formy śródmiąższowego zapalenia pęcherza: wrzodziejące (rozwój wrzodu Gunnera), obserwowane w 6-20% przypadków, nierzód, który jest wykrywany znacznie częściej. Jak wspomniano powyżej, jedną z teorii rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza uważa się za dotkniętą przez warstwę glikozoaminoglikanu. Używane w diagnozie tej choroby test potasu wskazuje na obecność zwiększonej przepuszczalności nabłonka moczowego dla potasu, który. Z kolei prowadzi do pojawienia się silnego bólu w pęcherzu po wstrzyknięciu. Należy zauważyć, że test ten ma niską specyficzność, a wynik negatywny nie wyklucza pacjenta z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Metoda przeprowadzania testu potasowego Roztwór 1: 40 ml jałowej wody. W ciągu 5 minut pacjent ocenia ból i obecność naglącej potrzeby oddawania moczu w systemie 5-punktowym. Roztwór 2: 40 ml 10% chlorku potasu w 100 ml jałowej wody. W ciągu 5 minut pacjent ocenia ból i obecność naglącej potrzeby oddawania moczu w systemie 5-punktowym. Korelacja pozytywnego testu potasu i ocena wyniku na skali PUF podczas testu potasowego Punkty według skali PUF Dodatni wynik testu,% 10-14 75 15-19 79 > 20 94 W związku z przerywanym i postępującym nasilaniem się objawów choroby, a także niespecyficzności objawów, które mogą być spowodowane innymi chorobami ginekologicznymi i urologicznymi, dość trudno jest zdiagnozować śródmiąższowe zapalenie pęcherza. [30], [31], [32], [33], [34], [35], [36] Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Z kim się skontaktować? Leczenie śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Zasady leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza: przywrócenie integralności nabłonka dróg moczowych; redukcja aktywacji neurogennej; Tłumienie kaskady reakcji alergicznych. Zgodnie z mechanizmem działania, główne typy zachowawczego leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza podzielono na trzy kategorie: leki, które bezpośrednio lub pośrednio zmieniają funkcje nerwowe: narkotyczne lub nie-narkotyczne leki przeciwbólowe, antydepresyjne, przeciwhistaminowe, przeciwzapalne, antycholinergiczne, przeciwskurczowe; metody cytodestrukcji, które niszczą komórki parasola pęcherza moczowego i prowadzą do remisji po ich regeneracji: hydroblokowanie pęcherza moczowego, instalacja dimetylosulfotlenku, azotanu srebra; metody cytoochronne, chroniące i odbudowujące warstwę mucyny w pęcherzu moczowym. Leki te obejmują polisacharydy: heparynę sodową, pentosanowy polisiarczan sodu i ewentualnie kwas hialuronowy. Europejskie Stowarzyszenie Urologii opracowało poziomy dowodów i zaleceń dotyczących leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza (bolesny zespół pęcherza moczowego). Poziomy dowodów: 1a - metaanaliza lub randomizowane próby; 1c - dane z co najmniej jednego randomizowanego badania; 2a - jedno dobrze zorganizowane kontrolowane badanie bez randomizacji; 2c - jedno dobrze zorganizowane badanie innego typu; 3 badania nieeksperymentalne (badanie porównawcze, seria obserwacji); 4 - komitety ekspertów, ekspertyzy. Stopień zaleceń: A - Zalecenia kliniczne oparte są na badaniach o wysokiej jakości, w tym co najmniej w jednym badaniu z randomizacją: B - zalecenia kliniczne oparte są na badaniach bez randomizacji; C - brak odpowiednich badań klinicznych o odpowiedniej jakości. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie leków przeciwhistaminowych Histamina jest substancją uwalnianą przez komórki tuczne i wywołującą ból, rozszerzenie naczyń krwionośnych i przekrwienie. Uważa się, że infiltracja przez komórki tuczne i ich aktywacja jest jednym z licznych ogniw w patogenezie rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Teoria ta posłużyła również jako podstawa do stosowania leków przeciwhistaminowych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Hydroksyzyna jest antagonistą trójcyklicznego receptora piperazyno-histaminy-1. Theoharides i in. Po raz pierwszy wskazał na skuteczność jego stosowania w dawce 25-75 mg na dobę u 37 z 40 pacjentów z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Cymetydyna jest blokerem receptorów H2. Skuteczność kliniczną cymetydyny (400 mg dwa razy na dobę) wykazano w podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym placebo prospektywnym badaniu z udziałem 34 pacjentów z nieziarniczą postacią śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Zaobserwowano istotne zmniejszenie nasilenia obrazu klinicznego w grupie leczonych pacjentów (z 19,7 do 11,3) w porównaniu z placebo (19,4 do 18,7). Ból na piersi i nokturia to objawy regresji występujące u większości pacjentów. Należy zauważyć, że podczas biopsji przed i po leczeniu lekami przeciwhistaminowymi, nie było zmiany w błonie śluzowej pęcherza moczowego, więc mechanizm działania tych leków pozostaje niejasny. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie leków przeciwdepresyjnych Amitryptylina - tricykliczny środek przeciwdepresyjny, wpływających na działanie ośrodkowy i obwodowy przeciwcholinergiczne o antyhistaminowy, uspokajające i hamowania wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. W 1989 r. Nappo i in. Najpierw zwrócił uwagę na skuteczność amitryptyliny u pacjentów z bólem nad kościami i częstym oddawaniem moczu. Bezpieczeństwo i skuteczność leku przez 4 miesiące w dawce 25-100 mg udowodniono w podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu prospektywnym. Ból i oddawanie moczu w grupie leczonej znacznie się zmniejszyły, zwiększyła się pojemność pęcherza, ale nieznacznie. Po 19 miesiącach od zakończenia leczenia utrzymywała się dobra reakcja na stosowanie leku. Amitryptylina wykazuje wyraźne działanie przeciwbólowe w zalecanej dawce 75 mg (25-100 mg). Jest niższy niż dawka stosowana w leczeniu depresji (150-300 mg). Regresja objawów klinicznych rozwija się dość szybko - 1-7 dni po rozpoczęciu leczenia. Stosowanie dawki większej niż 100 mg wiąże się z ryzykiem nagłej śmierci wieńcowej. Warstwa glikozoaminoglikanowa jest częścią zdrowej komórki nabłonka dróg moczowych, która zapobiega uszkodzeniu jej przez różne czynniki, w tym czynniki zakaźne. Jedną z hipotez dotyczących rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanowej i dyfuzja czynników uszkadzających do ścianki pęcherza moczowego. Polisiarczan sodu pentosanu jest syntetycznym mukopolisacharydem, dostępnym w postaci do spożycia. Jego działanie polega na korygowaniu wad warstwy glikozoaminoglakonowej. Nakładaj 150-200 mg dwa razy dziennie. W badaniach kontrolowanych placebo obserwowano zmniejszenie oddawania moczu, zmniejszenie jego pilności, ale brak nokturii. Nickel i wsp., Stosując różne dawki leku, udowodnili, że ich wzrost nie prowadzi do istotniejszej poprawy jakości życia pacjenta. Pewna wartość ma czas trwania leku. Podawanie polisiarczanu sodu pentosanu jest bardziej odpowiednie w przypadku nie-wrzodowych postaci śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Efekty uboczne leku w dawce 100 mg trzy razy na dobę obserwuje się dość rzadko (mniej niż 4% pacjentów). Wśród nich można zauważyć odwracalne łysienie, biegunkę, nudności i wysypkę. Bardzo rzadko występuje krwawienie. Biorąc pod uwagę, że lek in vitro nasila proliferację komórek raka sutka MCF-7, należy go stosować ostrożnie u pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju tego nowotworu i kobiet w wieku przedmenopauzalnym. Inne leki doustne, które kiedykolwiek były stosowane w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza obejmują nifedypinę, mizoprostol, metotreksat, montelukast, prednizolon, cyklosporynę. Jednak grupy pacjentów przyjmujących leki są stosunkowo małe (od 9 do 37 pacjentów), a skuteczność tych leków nie została potwierdzona statystycznie. Według L. Parsonsa (2003), leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza za pomocą następujących leków może być skuteczne u 90% pacjentów: pentosanowy polisiarczan sodu (wnętrze) 300-900 mg / dobę lub heparynę sodową (dopęcherzową) 40 000 IU w 8 ml 1% lidokainy i 3 ml izotonicznego roztworu chlorku sodu; hydroksyzyna w dawce 25 mg na dobę (50-100 mg każda na wiosnę i jesień); amitryptylina w dawce 25 mg na dobę (50 mg co 4-8 tygodni) lub fluoksetyna 10-20 mg / dobę. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: heparyna sodowa Biorąc pod uwagę, że uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanowej jest jednym z czynników rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza, heparynę sodową stosuje się jako analog warstwy mukopolisacharydu. Ponadto ma działanie przeciwzapalne, hamuje angiogenezę i proliferację fibroblastów i mięśni gładkich. Parsons i in. Wskazać skuteczność 10000 IU heparyny sodowej 3 razy w tygodniu przez 3 miesiące u 56% pacjentów; remisja utrzymywała się przez 6-12 miesięcy (u 50% pacjentów). Stosowanie heparyny sodowej po podaniu dopęcherzowym dimetylosulfotlenku uważa się za skuteczną metodę leczenia. Dobre wyniki uzyskano po dopęcherzowym wstrzyknięciu heparyny sodowej z hydrokortyzonem w połączeniu z oksybutyniną i tolterodyną. Skuteczność metody wyniosła 73%. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: kwas hialuronowy Kwas hialuronowy jest składnikiem warstwy glikozoaminoglikanowej zawartej w wysokim stężeniu w podnabłonkowej warstwie ściany pęcherza moczowego i przeznaczony do ochrony ściany przed podrażniającymi składnikami moczu. Ponadto kwas hialuronowy wiąże wolne rodniki i działa jako immunomodulator. Morales i in. Badano skuteczność dopęcherzowego podawania kwasu hialuronowego (raz w tygodniu przez 40 mg przez 4 tygodnie). Poprawę zdefiniowano jako zmniejszenie nasilenia objawów o ponad 50%. Skuteczność stosowania wzrosła z 56% po podaniu przez 4 tygodnie do 71% po podaniu przez 12 tygodni. Efekt trwał 20 tygodni. Nie znaleziono dowodów toksyczności. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza: dimetylosulfotlenek Działanie leku opiera się na zwiększonej przepuszczalności błon, działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym. Ponadto promuje dysocjację kolagenu, rozluźnienie ściany mięśniowej, uwalnianie histaminy przez komórki tuczne. Trzy badania wykazały zmniejszenie nasilenia objawów u 50-70% pacjentów stosujących dimetylosulfotlenek w stężeniu 50%. Perez Marrero i in. W badaniu kontrolowanym placebo 33 pacjentów potwierdzało skuteczność (w 93% przypadków) dopęcherzowego podawania dimetylosulfotlenku w porównaniu z placebo (35%). Dane potwierdzone przez UDI, kwestionariusze, dzienniki oddawania moczu. Jednak po czterech kursach leczenia odsetek nawrotów wynosił 59%. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie terapii BCG Patogenetyczne uzasadnienie zastosowania szczepionki do immunoterapii raka pęcherza moczowego BCG obejmuje immunoregulację z możliwym rozwojem braku równowagi między komórkami pomocniczymi T2 i T2. Podanie dopęcherzowe szczepionki jest metodą immunoterapii powierzchownego raka pęcherza moczowego. Dane dotyczące skuteczności terapii BCG są bardzo kontrowersyjne - od 21 do 60%. Badanie ICCTG wskazuje, że leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza za pomocą szczepionki do immunoterapii raka pęcherza moczowego BCG z łagodnymi i ciężkimi objawami klinicznymi jest niepraktyczne. W badaniu porównawczym stosowania dimetylosulfotlenku i szczepionek do immunoterapii raka BCG wykazano, że terapia BCG nie była korzystna. Jego działanie opiera się na martwicy niedokrwiennej zakończeniach nerwów czuciowych w ściance pęcherzyka rosnące stężenia czynnika heparyny związane wzrostu i modyfikujących mikrovaskulyarizatsii, ale obecnie dowód tego sposobu leczenia - ZS. Nie zaleca się wykonywania neuromodulacji krzyżowej poza wyspecjalizowanymi oddziałami (poziom dowodu - ZV). Więcej informacji o leczeniu Leki Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.
Ulgę przynieść może między innymi picie herbaty z miodem, a także domowe inhalacje. Dobrym rozwiązaniem w przypadku pacjentów zmagających się z zapaleniem krtani mogą okazać się inhalacje z naparów ziołowych, w tym z szałwii, rumianku oraz tymianku. Dobrym rozwiązaniem mogą okazać się też płukanki z babki lancetowatej
Mężczyzna 29l. Od 2 lat męczy mnie sródmiąższowe zapalenie pęcherza. Pęcherz często jest twardy i bolesny. Badania moczu, krwi i USG pęcherza-OK. Stosuję dietę niskohistaminową ale dolegliwości nawracają i są często bardzo silne. Mimo diety oraz nie piciu alkoholu ani kofeiny mój stan niewiele się poprawił. Czy tą chorobę da się wyleczyć?? Czy są inne leki/zioła są polecane przy powyższym schorzeniu? (nie mogę brać NLPZ-wrzód) Bardzo proszę o pomoc, ból jest ciężki do wytrzymania. Dziękuję MĘŻCZYZNA, 29 LAT ponad rok temu Morwa biała - idealna dla diabetyków i chorych na nerki Morwa biała została przywieziona do Polski w latach pięćdziesiątych jako przysmak jedwabników. Jednak dopiero po latach doceniono jej zdrowotne właściwości. Wyciąg z owocu morwy działa przeciwbakteryjnie i odrobacza nasz organizm. A picie ekstraktu z liści morwy osłabia tworzenie się neurotoksycznych związków, które odgrywają znaczącą rolę w powstawaniu choroby Alzheimera. Morwa powoduje ograniczenie wchłaniania cukrów ? zmniejsza więc produkcję tłuszczu i odkładanie się tkanki tłuszczowej. Wyrównuje też poziom cukru we krwi, dlatego jest polecana diabetykom. Owoce morwy mają działanie przeciwgorączkowe i moczopędne. Podobnie jak jeżyny zawierają cukry, witaminy i minerały, dlatego warto je pić przy anemii, przeziębieniach, miażdżycy i chorobach nerek. Proszę koniecznie udać się do lekarza urologa, po badaniu będzie można określić odpowiednie dalsze postępowanie. 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Co oznacza krwiotwórcze zapalenie pęcherza moczowego? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Czy Elmiron jest skuteczny na śródmiąższowe zapalenie pęcherza? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Jak leczyć pęcherz neurogenny z śródmiąższowym zapaleniem? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Czy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego można leczyć nie tylko farmakologicznie? – odpowiada Dr Ryszard Hanecki Czy parcie na pęcherz jest jedyną oznaką zapalenia pęcherza? – odpowiada Magdalena StusiĹska Nawracające zapalenia pęcherza moczowego – odpowiada Wiesław Mahaczek Zapalenie trójkąta pęcherza moczowego – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Zapalenie pęcherza moczowego i badania – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Śródmiąższowe zapalenie pęcherza i leczenie w Poznaniu – odpowiada Dr Ryszard Hanecki Zespół bolesnego pęcherza moczowego – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski artykuły Leczenie zapalenia pęcherza w ciąży i podczas karmienia piersią może wymagać zastosowania antybiotyków, które są bezpieczne dla matki i dziecka. Zapalenie pęcherza w ciąży i w okresie karmienia piersią zdarza się stosunkowo często. W dużej mierze wynika to ze zmian hormonalnych wpływających na funkcjonowanie układu moczowego. Aloes od dawna wykorzystywany jest w dermatologii i kosmetyce, zdecydowanie mniej znany jest natomiast z pozytywnego oddziaływania na układ odpornościowy. Aloes zawiera około 200 czynnych biologicznie, cennych dla zdrowia substancji, tj.: minerały, aminokwasy i kwasy tłuszczowe. Może być stosowany zarówno zewnętrznie – do leczenia i pielęgnacji skóry, jak i wewnętrznie w celu wzmocnienia odporności, poprawy trawienia, regeneracji wątroby czy usunięcia nadmiaru wolnych należy do sukulentów, roślin przystosowanych do przetrwania przy ograniczonej dostępności wody. Naturalnie występuje na terenach pustynnych, półpustynnych i na sawannach. Można go spotkać na każdym kontynencie, w ok. 350 odmianach. W Polsce występuje najczęściej jako roślina doniczkowa. Wśród wielu gatunków aloesu, w kosmetyce i medycynie wykorzystywane są głównie: Aloes zwyczajny (Aloe vera) Aloes drzewiasty (Aloe arborescens Mill.) Z liści aloesu pozyskuje się: Mleczko aloesowe (alonę) o działaniu przeciwbakteryjnym i przeczyszczającym Żel aloesowy Co zawiera aloes? Żel aloesowy w ok. 99% składa się z wody, pozostały 1% to bogactwo ok. 100 składników o bardzo różnorodnym działaniu. Swoje właściwości lecznicze i pielęgnacyjne żel aloesowy zawdzięcza zawartości takich składników aktywnych jak: glikoproteiny, sacharydy, antrachinony, polipeptydy, aminokwasy, saponiny, mikroelementy, witaminy, kwasy organiczne. Aloes to źródło wielu witamin: A, C, E, witamin z grupy B, w tym kwasu foliowego, choliny i niacyny oraz – co jest rzadkością dla roślin - witaminy B12. Równie cenne dla organizmu są zawarte w soku z aloesu mikro i makroelementy: wapń, sód, potas, magnez, cynk, chrom, selen, żelazo, miedź, mangan. Aloes zawiera także aminokwasy, w zależności od gatunku tej rośliny oraz czasu jej zbiorów można w niej znaleźć około 18 aminokwasów, także takich, których organizm człowieka sam nie wytwarza. Aloes jest ceniony także za zawarte w nim kwasy tłuszczowe. Roślina ta jest źródłem steroli roślinnych: kampesterolu, który działa przeciwzapalnie, chroni kości i stawy przed degradacją i betasitosterol, który zmniejsza wchłanianie cholesterolu w jelitach, przez co wspomaga obniżanie jego poziomu we krwi. Pozostałe kwasy tłuszczowe zawarte w aloesie to kwasy: linolowy, linolenowy, oleinowy, palmitynowy, stearynowy. Właściwości aloesu Aloes posiada wiele właściwości leczniczych, wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Ponadto jest stosowany jako środek ułatwiający gojenie się ran, działający ochronnie na skórę oraz poprawiający motorykę przewodu pokarmowego. Aloes = witaminy + mikroelementy Aloes to źródło wielu witamin: A, C, E, witamin z grupy B, w tym kwasu foliowego, choliny i niacyny oraz witaminy B12. Równie cenne dla organizmu są zawarte w soku z aloesu mikroelementy: wapń, sód, potas, magnez, cynk, chrom, selen, żelazo, miedź, mangan. ZAMÓW SOK Z ALOESU Z MIĄŻSZEM Aloes na trawienie Niewątpliwie bardzo ciekawą właściwością aloesu jest to, że pomaga zarówno przy zaparciach, jak i przy biegunkach, choć bardziej znany jest jako antidotum na zaparcia. Aloes oczyszcza cały przewód pokarmowy i poprawia trawienie. Może być stosowany przy takich dolegliwościach jak zespół jelita drażliwego oraz cofanie się treści pokarmowej i soków żołądkowych do przełyku, czyli refluks. Aloes wspomaga utrzymywanie równowagi jelitowej flory bakteryjnej. Wykazuje też działanie przeciwrobacze. Aloes jest pokarmem o odczynie zasadowym, czyli alkalizuje organizm, pomaga zrównoważyć zbyt dużą ilość kwaśnych produktów żywieniowych obecnych w diecie. Jak aloes wpływa na odporność? Dzięki dużej zawartości polisacharydów, aloes posiada właściwości immunostymulujące. Aloes drzewiasty wykazuje działanie przeciwinfekcyjne, stosowana jest głównie na infekcje górnych dróg oddechowych oraz w celu pobudzenia układu odpornościowego. Działa na bakterie i wirusy. Stosowanie aloesu drzewiastego powoduje zwiększenie ilości limfocytów i przeciwciał we krwi oraz pobudza aktywność fagocytarną organizmu, co stymuluje układ immunologiczny i podnosi odporność organizmu. Zawarte w soku z aloesu wielocukry stymulują makrofagi, których główną funkcją jest obronna organizmu. Aloes zwiększa odporność też z powodu wysokiego poziomu przeciwutleniaczy, które pomagają w zwalczaniu wolnych rodników, co przyczynia się do spowolnienia procesu starzenia. Przeciwutleniacze opóźniają starzenie nie tylko skóry, ale też wszystkich narządów. Kwas salicylowy, kwas cynamonowy, azoty mocznika i fenolu to składniki aloesu, które zapobiegają wzrostowi chorobotwórczych mikroorganizmów i zwiększają możliwości organizmu ochronienia się przed bakteriami. Sok z aloesu podawany jest rekonwalescentom, po zabiegach chirurgicznych, ale też pacjentom w starszym wieku. Profilaktycznie warto go pić w okresie jesienno-zimowym, aby wzmocnić się przed przeziębieniami i grypą. Aloes drzewiasty – jak stosować? Aloes drzewiasty stosuje się doustnie w postaci płynu. Zaleca się stosowanie aloesu drzewiastego u dorosłych i dzieci od 5 roku życia. Kurację aloesem można zastosować w cyklu 10 dniowym, stosując preparat codziennie lub w cyklu 20 dniowym stosując aloes co drugi dzień. Dawka aloesu dla dorosłego to 1 ml płynu, natomiast dla dzieci jest to 0,5 ml płynu dziennie. Kurację można powtórzyć po miesięcznej przerwie. Aloes drzewiasty – kto powinien uważać? Istnieje ryzyko poronienia oraz wystąpienia wad wrodzonych – aloesu doustnie nie należy stosować w ciąży i okresie laktacji Należy zachować ostrożność przy stosowaniu aloesu w formie doustnej u dzieci poniżej 12 roku życia ze względu na ryzyko wystąpienia silnych biegunek, skurczy i bóli brzucha Aloes może obniżać poziom cukru we krwi, dlatego należy monitorować poziom cukru stosując aloes doustnie u diabetyków Ze względu na ryzyko podrażnienia błony śluzowej przewodu pokarmowego aloesu nie należy stosować u osób cierpiących na choroby układu pokarmowego Nie należy stosować aloesu w formie doustnej u osób cierpiących na hemoroidy ze względu na ryzyko pogorszenia stanu choroby Duże dawki aloesu mogą prowadzić do niewydolności nerek Nie stosować u osób przyjmujących digoksynę, ze względu na ryzyko wystąpienia silniejszych działań niepożądanych – aloes w formie doustnej może wywołać efekt przeczyszczający i obniżać stężenie potasu, a niski poziom potasu intensyfikuje działania niepożądane digoksyny Aloes w kosmetykach Aloes stosowany jest w kosmetykach zarówno z powodu swoich właściwości leczniczych, jak i silnie nawilżających. Roślina ta jest przystosowana do gromadzenia w liściach zapasów wody, którą potem rewelacyjnie „oddaje” skórze czy włosom, zarówno przy stosowaniu zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Sok z aloesu w składzie kosmetyków lub miazga przykładana bezpośrednio na skórę pomagają leczyć niewielkie rany, oparzenia, otarcia skóry, łuszczyce i ugryzienia owadów. Aloes: działa jak środek przeciwbólowy, łagodzi miejsca zranione, poparzone przez słońce. Z racji swoich właściwości przeciwświądowych i ściągających polecany jest przy otarciach oraz uszkodzeniach naskórka, także tych przebiegających z krwawieniem. Aloes jest też rewelacyjny w pielęgnacji skóry trądzikowej. Z jednej strony odpowiednio ją nawilża, z drugiej łagodzi stany zapalne i działa przeciwbakteryjnie. Aloes zwiększa elastyczność skóry, ponieważ stymuluje syntezę kolagenu i elastyny. Kosmetyki z aloesem dobrze dotleniają skórę, co zwiększa przepływ krwi przez naczynia włosowate. Dobrze ukrwiona to jednocześnie lepiej odżywiona skóra, a to przekłada się na jej ładny koloryt i naturalny blask.
Wlewki dopęcherzowe kwasu hialuronowego z siarczanem chondroityny wykorzystuje się: w leczeniu zespołu bolesnego pęcherza moczowego/śródmiąższowego zapalenia pęcherza. u chorych z nawracającymi zakażeniami układu moczowego. jako terapia wspierająca w trakcie radioterapii, ograniczając występowanie wczesnych objawów zapalenia
Leki stosowane w IC Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenie przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Pacjentom podawane są więc różnorodne leki, często pierwotnie używane do leczenia zupełnie innych chorób. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza u części chorych dochodzi do samoistnych remisji (cofnięcia objawów), u innych natomiast po ustąpieniu objawów dochodzi do nawrotów, co utrudnia miarodajne stwierdzenie, która z form terapii daje najlepsze efekty. Leki doustne Polisiarczan pentosanu sodu (PPS) – wydzielany z moczem, uszczelnia uszkodzoną warstwę glikozoaminoglikanów nabłonka pęcherza. Efekty terapii występują po kilku miesiącach (producent leku zawierającego PPS – Elmironu zaleca stosowanie go przez 9 miesięcy trzy razy na dobę). Lek niezarejstrowany w Polsce. Leki antyhistaminowe – w IC dużą rolę odgrywa nadmierny wzrost i aktywacja komórek tucznych (mastocytów). Ich główny mediator to histamina, powodująca ból. Trójcykliczne leki antydepresyjne ( Amitryplina, Imipramina) – mające działanie cholinolityczne, obwodowe i ośrodkowe. Leki przeciwzapalne: a) Sterydy – polskie piśmiennictwo ostrożnie podaje prednizon. W doświadczeniach zachodnich sterydów rzadko używa się w terapii doustnej ze względu na drastyczne skutki uboczne. Znacznie częściej są one składnikiem mieszanek leków stosowanych dopęcherzowo (tzw. intravesical coctails), Leki stosowane dopęcherzowo. b) Montelukast (Singulair®) – lek używany w leczeniu astmy. c) Niesterydowe leki przeciwzapalne. d) Kwas tiapofrenowy (Surgam®) – stosowany w chorobach reumatycznych, działa p/zapalnie (NLPZ) i przeciwbólowo (również w stanach zapalnych tkanek miękkich), zmniejsza obrzęk. Cymetydyna – antagonista receptora H2. Hydroksyzyna – antagonista receptora H1. Niegdyś stosowana w terapii IC, obecnie niezalecana. Leki antycholinergiczne/antymuskarynowe, rozkurczowe: a) oksybutynina (Driptane®, Ditropan®), b) tolterodyna (Detrusitol®), solifenacyna (Vesicare®), daryfenacyna (Darifenacin®), e) propiweryna (Mictonorm®, Mictonetten®)*, f) propantelina (Corrigast®) – lek osłabiający perystaltykę układu pokarmowego, g) chlorek trospium (Spasmo-Lyt®, Spasmex®)*, *leki niezarejestrowane w Polsce. ● Gabapentyna (Neurontin®) – lek przeciwpadaczkowy. ● Fenazopirydyna – ma działanie antybakteryjne i silnie przeciwbólowe. Leki zawierające tę substancję są w USA oficjalnie zarejestrowane przez Foods and Drugs Administration jako leki na IC. Z zarejestrowanych w Polsce leków fenazopirydynę zawiera Nefrecil. Ponieważ jednak jest to lek przeciwbakteryjny, a polskie opracowania urologiczne wciąż zaprzeczają możliwości bakteryjnego podłoża IC, w Polsce terapia tą substancją jest praktycznie nieznana. ● Doxorubicyna (Adriamycin®) – lek stosowany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC. ● Metotreksat – cytostatyk używany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC. ● Mizoprostol (Cytotec®) – analog prostaglandyny E1. Lek stosowany przy profilaktyce i leczeniu wrzodów żołądka spowodowanych przewlekłą terapią NLPZ. ● Nifedypina – bloker kanału wapniowego. ● Siarczan chondroityny i kwercetyna (jeden z flawonoidów) – występujące w niezarejestrowanym w Polsce CystoProteku®. Doustne suplementy L-arginina– substrat syntazy tlenku azotu (chorzy na IC wykazują zmniejszoną aktywność tego enzymu Pycnogenol – wyciąg z sosny śródziemnomorskiej, jeden z najsilniejszych antyoksydantów. Nieznany w polskim piśmiennictwie urologicznym, wskazywany jako pomocny w terapii IC przez pacjentów amerykańskich. ● Kwas alfalipoiczny – jego skuteczność jest poddawana przez lekarzy amerykańskich w wątpliwość. ● Aloes – roślina, której sok znany jest od wieków z właściwości regenerujących, wspomagających gojenie ran. ● Kwas hialuronowy – w postaci kapsułek zawierających wyciąg z grzebienia kogutów. Leki dopęcherzowe ● Heparyna – glikozoaminoglikan (GAG). Praktycznie jedyny lek dopęcherzowy, stosowany efektywnie w IC, zarejestrowany w Polsce. Prymarnie, jako antykoagulant, zapobiega nadmiernemu krzepnięciu krwi. W terapii IC wykorzystywane jest jej działanie przeciwzapalne i odtwarzające warstwę GAG nabłonka pęcherza. ● Dimetylosulfotlenek (DSMO) – jeden z najstarszych dopęcherzowych preparatów stosowanych w terapii IC. W leczeniu stosowany jest preparat Rimso®-50. Działa przeciwzapalnie, modyfikuje syntezę kolagenu, a także wpływa na przewodnictwo nerwowe. Obecnie rzadko używa się go samodzielnie, częściej wchodzi w skład mieszanek, łącznie ze sterydami, heparyną lub PPS i lignocainą. Niezarejestrowany w Polsce. ● Kwas hialuronowy (Cystistat®) – substancja regenerująca uszkodzoną warstwę glikozoaminiglikanów oraz działająca przeciwzapalnie. Niezarejestrowany w Polsce. ● Polisiarczan pentosanu sodu – działanie identyczne jak w formie doustnej, tyle że miejscowe. Niezarejestrowany w Polsce. ● Siarczan chodroityny (Uracyst®-S) – lek regenerujący uszkodzoną warstwę GAG, stosowany również w niektórych postaciach nadreaktywności pęcherza. Niezarejestrowany w Polsce. ● Chlorek oxybutyniny – podawany dopęcherzowo (często w mieszankach, por. niżej), wykazuje podobne działanie, jak w formie doustnie, ale bez typowych objawów ubocznych (głównie suchości w ustach). ● Kromoglikan disodowy (np. Nalcrom®) – substancja hamująca wzrost komórek tucznych. Lek stosowany w chorobach jelit (wrzodziejące zapalenie jelit), ma działanie przeciwalergiczne. W podaniu dopęcherzowym zmniejsza u niektórych pacjentów dolegliwości, jednakże objawy szybko wracają. ● Sterydy – silne leki przeciwzapalne (hydrokortyzon, triamcinolon, ewentualnie inne). Najczęściej stosowane w mieszankach zawierających dodatkowo DSMO oraz znieczulającą lignokainę I regenerującą warstwę GAG heparynę lub PPS. Dopęcherzowe stosowanie sterydów nie jest zarejestrowane w Polsce jako dopuszczalne. ● Bacillus Calmette-Guérin (BCG) – pierwotnie szczepionka przeciwko gruźlicy. Odpowiedzialna za stymulowanie cytokin związanych z limfocytami Th1. Stosowana w niektórych przypadkach raka pęcherza. *za International Painful Bladder Foundation. Leki dopęcherzowe wymagają podania ich za pomocą cewnika. Mając jednak działanie miejscowe, potrafią szybciej i skuteczniej dotrzeć do chorego miejsca, nie powodując przy tym ogólnoustrojowych skutków ubocznych (jak terapia doustna). Inne metody leczenia W leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystuje się również inne metody. Są one zaliczane przez International Painful Bladder Foundation do metod eksperymentalnych. Jedna z nich polega na wstrzykiwaniu neurotoksyn porażających te włókna nerwowe, które odpowiadają za patologiczną reakcję pęcherza. Prowadzi to do zmniejszenia bólu. Stosowanymi substancjami są waniloidy (kapsaicyna i resiniferatoksyna) oraz toksyna botulinowa. Działają one wybiórczo na włókna nerwowe i nie powodują uszkodzeń innych nerwów. Czas poprawy, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, wynosi od dwóch do sześciu miesięcy, potem zabieg trzeba powtórzyć. U części pacjentów następuje tylko czasowe, nieregularne zmniejszenie dolegliwości. Odnotowano przypadek nasilenia objawów choroby po ustąpieniu efektu botuliny. Ta forma terapii ma zastosowanie głównie w przypadku, gdy śródmiąższowe zapalenie pęcherza ma podłoże neurogenne i podawane leki nie przynoszą poprawy. W leczeniu IC stosuje się też takie zabiegi chirurgiczne, jak hydrodystensja. Polega ona na rozciąganiu pęcherza w czasie cystoskopii podawanym pod ciśnieniem do pęcherza płynem. Do zabiegów pomagających zwalczyć ból poprzez odnerwienie pęcherza należą: neurotomia krzyżowa (przecięcie nerwów splotu krzyżowego), rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza, sympatektomia (usunięcie zwojów współczulnych). Denerwacje nie są zalecane przez International Painful Bladder Foundation. Do zabiegów chirurgicznych należy augmentacja pęcherza (powiększanie go za pomocą fragmentu jelita),a także cystektomia, czyli usunięcie pęcherza, częściowe lub całkowite. W tym ostatnim przypadku usunięty pęcherz zastępuje się zbiornikiem lub zastępczym pęcherzem jelitowym albo mocz odprowadzany jest do wstawki z jelita cienkiego (tzw. wstawka Brickera). Usunięcie pęcherza nie przynosi pożądanych efektów, jeśli zmiany obejmują pozostawione fragmenty (trójkąt, cewkę) oraz w przypadku centralnej sensytyzacji. Ze względu na inwazyjny charakter tych zabiegów stosuje się je, gdy zawiodą pozostałe metody leczenia. W terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystywana jest także neurostymulacja nerwów (za pomocą elektrod, przez które płynie prąd o różnym natężeniu), a także metody obejmujące również psychikę pacjenta: psychoterapię, terapie behawioralne (np. biofeedback). Podejmowane są próby z podawaniem pacjentom tlenu hiperbarycznego (HBO, Hyperbaric Oxygenation). Z nowszych eksperymentów warto odnotować terapią genową. Należy też pamiętać o odpowiedniej diecie (por. niżej), która jest podstawą przy łagodzeniu dolegliwości związanych ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza.
długie cewnikowanie pęcherza. Kryteria diagnozy. Kod ICD - 10 N30.1 Przewlekłe śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Pośpiech z diagnozą śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego nie jest warta, jeśli następujące czynności: historia ma epizod potwierdzonego zakaźnego zapalenia pęcherza mniej niż 3 miesiące temu, Fot: Toanet / Liście aloesu wyróżniają się niezwykłym bogactwem substancji cennych dla zdrowia. Z roślin takich jak aloes drzewiasty czy aloes zwyczajny przygotowuje się napoje (sok, aloes do picia, woda aloesowa), maści, żele oraz kompresy. Z leczniczych właściwości aloesu korzystali już starożytni Egipcjanie, którzy używali aloesowego miąższu jako środka do opatrywania ran i oparzeń. Ze względu na wyjątkową skuteczność oraz uniwersalność, po dziś dzień roślina ta powszechnie wykorzystywana jest w medycynie naturalnej i kosmetyce. Lista właściwości aloesu jest naprawdę szeroka, a w dodatku wciąż rozbudowywana – z roku na rok kolejne badania naukowe dowodzą skuteczności aloesu w leczeniu i profilaktyce rozmaitych dolegliwości. Aloes – kwiat pełen cennych substancji Aloes zaliczany jest do sukulentów, czyli roślin przystosowanych do życia w warunkach ograniczonej ilości wody (a więc roślin, które kumulują zapasy wody w swoich tkankach). W warunkach naturalnych występuje na Półwyspie Arabskim oraz w Afryce. Niemalże na całym świecie rozpowszechniona jest jednak szklarniowa uprawa aloesu. Roślina wyróżnia się wiecznie zielonymi, długimi, mięsistymi liśćmi, zakończonymi niewielkimi kolcami na brzegach. Ułożone w przyziemnych rozetkach liście wypełnione są dużą ilością bezbarwnego, żelowego soku, składającego się w 99% z wody. Aloes zawiera ponad 200 różnych substancji aktywnych. Najważniejsze spośród nich to: witaminy A, C, E, witaminy z grupy B, w tym kwas foliowy (B9), niacyna (B3), cholina (B4), mikroelementy, między innymi wapń, magnez, chrom, selen, cynk, żelazo, miedź, potas, mangan, sód, sterole roślinne – kampesterol, beta-sitosterol, kwasy tłuszczowe, między innymi kwas linolowy, linolenowy, kaprylowy, oleinowy, mirystynowy, amiokwasy, antrazwiązki, takie jak aloina, aloemodyna. Aloes leczniczy – właściwości Ze względu na wyjątkowe bogactwo substancji aktywnych, aloes wyróżnia się bardzo szerokim spektrum działania. W celach leczniczych najczęściej wykorzystuje się sok pozyskiwany z liści aloesu. Można stosować go wewnętrznie, jako napój, bądź zewnętrznie, jako środek podawany miejscowo na skórę. Aloes wykazuje właściwości: przeciwzapalne, przeciwgrzybicze, bakteriobójcze, przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, oczyszczające, immunostymulujące, nawilżające, łagodzące, przeczyszczające. Dlaczego warto pić sok z aloesu? Dowiesz się tego z filmu: Zobacz film: Aloes - właściwości i działanie. Źródło: Dzień Dobry TVN. Aloes – zastosowanie wewnętrzne Wewnętrznie aloes przyjmuje się jako środek: Przeczyszczający – w leczeniu zaparć atonicznych lub będących wynikiem nieprawidłowej diety. Za przeczyszczające działanie aloesu odpowiadają antrazwiązki, zawarte w soku. W przeciwieństwie do syntetycznych środków aloes nie działa gwałtownie – wypróżnienie następuje zwykle w 8-10 godzinie po jego zażyciu. Wspomagający funkcjonowanie układu pokarmowego – aloes przyspiesza przemianę materii, normalizuje pH żołądka, reguluje wydzielanie kwasu solnego i pepsyny. Sok z aloesu można przyjmować w stanach zapalnych układu pokarmowego, nieżycie lub wrzodach żołądka, dyskomforcie trawiennym. Pobudzający apetyt – aloes zwiększa produkcję soku żołądkowego, dzięki czemu skutecznie pobudza łaknienie. Żółciotwórczy i żółciopędny – zalecany przy zaburzeniach funkcji wątroby. Wzmacniający układ immunologiczny – aloes jest źródłem wielu witamin i minerałów, pobudzających produkcję limfocytów i korzystnie wpływających na odporność organizmu. Przyjmowanie aloesu zaleca się w stanach obniżonej odporności i w okresach wzmożonej podatności na infekcje. Wspomagający funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego – zażywanie aloesu może wpływać na obniżenie poziomu złego cholesterolu LDL oraz normalizowanie ciśnienia krwi. Detoksykujący – aloes wspomaga usuwanie toksyn z organizmu. Przynoszący ulgę w nieżycie nosa, występującym na skutek infekcji lub alergii. Aloes łagodzi obrzęk śluzówki, dzięki czemu łagodzi katar. Dawkowanie aloesu W celach leczniczych należy przyjmować: Pięć łyżek soku z aloesu 3 razy dziennie, w przerwach między posiłkami. 1-2 kapsułki z wyciągiem z aloesu dziennie. Nie należy przekraczać zalecanych dziennych dawek. Przyjęcie zbyt dużej ilości aloesu może wywołać silny efekt przeczyszczający. Aloes na rany i jako środek pielęgnacyjny Wyciąg z aloesu, stosowany zewnętrznie, wykorzystuje się jako produkt: Wspomagający regenerację skóry i gojenie się ran – aloes działa przeciwzapalnie, stymuluje procesy obronne skóry, pobudza przyrost komórkowy. Można stosować jako wspomagającą w leczeniu trądziku, łuszczycy, egzemy. Łagodzący podrażnienia skóry, wywołane na przykład depilacją, nadmierną ekspozycją na słońce. Tonizujący – aloes przywraca skórze neutralne pH. Łagodzący dolegliwości po ukąszeniach owadów – aloes zmniejsza pieczenie i swędzenie skóry, działa przeciwobrzękowo. Nawilżający – aloes pozwala utrzymać optymalny poziom nawilżenia skóry i włosów. Stymulujący porost włosów – za sprawą wysokiej zawartości witamin i minerałów oraz dzięki poprawie ukrwienia skóry głowy. Łagodzący stany zapalne w jamie ustnej, choroby przyzębia, afty. Naturalnego żelu z aloesu można używać jako dodatku do kremów, balsamów, peelingów lub mleczek do twarzy i ciała. Samodzielnie można stosować do jako odżywkę do skóry głowy, włosów, rzęs, brwi oraz paznokci. Sok aloesowy świetnie sprawdza się jako tonik do twarzy, preparat do przygotowywania kompresów lub jako mgiełka nawilżająca włosy. Czy artykuł okazał się pomocny? Jeśli lek Furaginum Max był stosowany zgodnie z zaleceniami z ulotki (pierwszy dzień leczenia: 100 mg (1 tabletka) 4 razy na dobę, następne dni: 100 mg (1 tabletka) 3 razy na dobę przez okres 7 dni), a nie przyniósł efektów i objawy zapalenia pęcherza moczowego się utrzymują, konieczna jest wizyta u lekarza. Lekarz może zlecić
Zdrowe zakupy Spis treści Być może na Twoim parapecie stoi doniczka z rośliną, której miąższ zawiera wszystkie składniki niezbędne do utrzymania właściwej kondycji skóry, włączając w to witaminy, aminokwasy, enzymy, polisacharydy i minerały. Wystarczy obrać liście aloesu ze skórki, by uzyskać tę lepką substancję przypominającą żelatynę. Właściwości lecznicze aloesu Na co pomaga aloes? Okazuje się, że aloes nie tylko pielęgnuje i regeneruje skórę, ale też wywiera silny pozytywny wpływ na cały organizm. Ponieważ stymuluje układ odpornościowy, działa przeciwbakteryjnie i przeciwzapalnie, a zawarte w nim składniki ułatwiają usuwanie śluzu, przyspiesza leczenie infekcji górnych dróg oddechowych, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc i astmy1. Wykazano również, że roślina ta hamuje procesy starzenia organizmu, redukując ryzyko choroby Alzheimera2. Przede wszystkim jednak pozostaje bogatym naturalnym źródłem biostymulatorów, czyli substancji aktywnych, które wpływają na pracę jelit. Jego miąższ pomaga zwalczać chroniczne zaparcia, stymuluje usuwanie toksyn i zapewnia równowagę bakteryjną w jelicie grubym, stymulując wzrost korzystnej mikroflory probiotycznej. Przy wrzodach żołądka łagodzi ból, ułatwia trawienie i przyspiesza gojenie nadżerek. Miąższ aloesowy dzięki zawartości wapnia, chromu i witamin z grupy B (istotnych w procesach wydzielania insuliny) reguluje również przemiany cukru, dzięki czemu sprawdza się w zapobieganiu cukrzycy i otyłości. Prawdopodobnie może odgrywać rolę także w profilaktyce zawału i udaru mózgu3. Z drugiej strony należy jednak pamiętać, że aloes wchodzi w reakcje z niektórymi lekami stosowanymi u pacjentów kardiologicznych, np. digoksyną przepisywaną w niewydolności serca czy przeciwarytmicznym werapamilem. Może wzmacniać działanie tych farmaceutyków, co zwiększa ryzyko działań niepożądanych. Aloes poprawia wygląd skóry Naturalne polimery cukrów prostych - czyli właśnie polisacharydy - są głównym składnikiem miąższu aloesowego, którym zawdzięcza on swoje działanie wykorzystywane w dermatologii. Jednocześnie stanowią barierę ochronną naskórka, a występując w skórze, pełnią funkcje osłaniające, łagodzące, zmiękczające i nawilżające. Badania potwierdzają, że polisacharydy wpływają nie tylko na wygląd skóry, ale i jej funkcje immunologiczne4. Wszystko dzięki temu, że związki te aktywują komórki Langerhansa uczestniczące w reakcjach odpornościowych. Znajdują się one w głębszych warstwach skóry, ale dzięki licznym wypustkom stykają się z substancjami pojawiającymi się na jej powierzchni. Kiedy polisacharydy pobudzą komórki Langerhansa, te zaczną produkować cytokiny wspomagające procesy naprawcze w skórze i zapobiegające jej zainfekowaniu5. Jednocześnie polisacharydy aktywują czynnik wzrostu komórek naskórka (Epidermal Cell Growth Factor, ECGF). Jest to niezbędne w formowaniu włókien kolagenowych, które uczestniczą w procesach gojenia ran i odbudowy naczyń w uszkodzonych miejscach. Aloes łagodzi oparzenia i odmrożenia Polisacharydy mają jeszcze jedną istotną cechę: działają przeciwzapalnie, ponieważ zapobiegają przemianie kwasu arachidonowego w jego metabolity, które inicjują proces zapalny6. Badania wykazały, że związki obecne w żelu aloesowym (oprócz polisacharydów również glikoproteiny) wpływają na przemiany kwasu arachidonowego i hamują syntezę produkowanych z niego tromboksanów, które stają się mediatorami postępującej martwicy skóry. Prawdopodobnie to ten mechanizm odpowiada za udowodnioną już skuteczność aloesu w łagodzeniu oparzeń i odmrożeń7. W jednym z badań okazało się nawet, że w leczeniu oparzeń i zbliznowaceń miąższ aloesowy jest równie skuteczny co penicylina8. Także właściwości obecnego w roślinie kwasu salicylowego i wpływ bioaktywnych składników na poprawę mikrokrążenia przyczyniają się do jej skuteczności - nawet w przypadku oparzeń słonecznych. Obecne w jej składzie pochodne chromonu mają silne właściwości antyoksydacyjne, a oprócz tego pochłaniają promieniowanie ultrafioletowe - w przypadku UVB nawet w 100%9! Jednak aby uzyskać to działanie fotoochronne, należy użyć ich w stężeniu nie mniejszym niż 10%. Aloes ma działanie przeciwbakteryjne Okazuje się, że miąższ aloesowy charakteryzuje się kwasowością zbliżoną do odczynu skóry (pH 4,9-5,5). Jego utrzymanie zabezpiecza nas przed infekcjami bakteryjnymi i grzybicą. W badaniach potwierdzono, że zewnętrzne stosowanie rośliny pomaga zachować równowagę kwasowo-zasadową skóry. Ponieważ miąższ aloesu przenika do głębokich warstw naskórka, właściwości te pomagają również w leczeniu przewlekłych schorzeń, takich jak łuszczyca, trądzik różowaty czy egzemy10. Równie skutecznie działa w przypadku drobniejszych, codziennych przypadłości, takich jak podrażnienia skóry, ugryzienia i użądlenia owadów, a nawet bolące stawy lub przemęczenie mięśni. Świeżo wyciśnięty miąższ z aloesu należy wówczas rozsmarować na zranionym miejscu11. Przeciwbakteryjne właściwości aloesu nie wynikają jedynie z jego pH. W badaniach dowiedziono, że emodyny - główne składniki mleczka aloesowego - wykazują bezpośrednie działanie przeciwbakteryjne w stosunku do Straphylococus aureus i Helicobacter pylori oraz przeciwgrzybicze wobec Aspergillus niger, Cladosporium herbarum, Fusarium moniliforme i Trichophyton mentagrophytes12. Trzeba jednak pamiętać, że w żelu aloesowym (otrzymywanym bezpośrednio w postaci miąższu lub po ekstrakcji ze świeżych liści aloesu) ilość emodyn jest aloesu w kosmetyce Mimo udowodnionego prozdrowotnego działania swoją popularność aloes zawdzięcza przede wszystkim właściwościom kosmetycznym. Tu również najważniejszą rolę odgrywa jego niezwykle bogaty skład: polisacharydy poprawiające zdolność zatrzymywania wody w naskórku, ligniny wnikające w jego głębokie warstwy, ściągające i odkażające saponiny czy minerały i witaminy (w tym C, beta-karoten, kwas foliowy i rzadko występująca w roślinach B12). Enzymy proteolityczne i kwas salicylowy wnikają w głębokie warstwy skóry, dzięki czemu skutecznie oczyszczają nie tylko jej powierzchnię, ale i pory. Substancje te mają zdolność odblokowywania połączeń między skóra właściwą i naskórkiem, co poprawia jej ukrwienie i odżywienie oraz stymuluje proces odnowy komórek13. Polisacharydy dzięki zdolności wiązania wody również poprawiają mikrokrążenie, a dodatkowo działają ściągająco. W efekcie naskórek jest jędrniejszy, a cera wygładzona i odmłodzona. Co więcej, w jednym z badań zaobserwowano, że miąższ aloesowy przenika przez nią nawet 4 razy szybciej niż sama woda, dzięki czemu dostarcza niezbędne składniki odżywcze do jej wnętrza i zapewnia skuteczniejszą ochronę przed czynnikami zewnętrznymi14. Okazuje się zatem, że składniki miąższu aloesowego w pewnym sensie rekompensują spadające wraz z wiekiem możliwości regeneracyjne skóry, pozwalając zachować jej jędrność i młody wygląd. Mówiąc bardziej szczegółowo - doskonale rozprowadzane w najgłębszych warstwach składniki odżywcze stymulują tworzenie się fibroblastów, czyli komórek wytwarzających kolagen odpowiedzialny za kondycję skóry właściwej. W badaniach okazało się, że miąższ aloesowy przyspiesza tworzenie się fibroblastów 6-8 razy, wpływa na ich spoistość i bezpośrednio zwiększa wytwarzanie kolagenu15. Dzięki temu powoduje wzmocnienie tkanki łącznej, wygładzenie skóry, spłycenie zmarszczek i intensyfikację metabolizmu, czyli - jednym słowem - stymuluje odnowę i funkcjonowanie skóry. To dlatego ten naturalny składnik roślinny staje się nie tylko składnikiem aptecznych preparatów łagodzących podrażnienia i choroby skóry, ale również kosmetyków. Zresztą równie dobry wpływ co na skórę wywiera na kondycję włosów - świeżo wyciśnięty miąższ można po prostu zmieszać z wodą i stosować jako nawilżającą odżywkę. Przeciwwskazania do stosowania aloesu Długotrwałe lub nadmierne stosowanie aloesu (miąższu lub zagęszczonego soku) może prowadzić do biegunki. Kobiety w ciąży i karmiące piersią nie powinny sięgać po preparaty aloesu bez konsultacji z ginekologiem, ze względu na właściwości przeczyszczające aloesu, które grożą przekrwieniem narządów w obrębie macicy. Zewnętrzne stosowanie aloesu rzadko może powodować wysypkę lub swędzenie. Czystego miąższu aloesu nie należy też nakładać na zainfekowane rany. Jako przeciwwskazania wymienia się również nadciśnienie, krwotoki, zapalenie okrężnicy i trzewi, kamicę nerkową, ostre zapalenie wyrostka robaczkowego oraz przewlekłe stany zapalne trzustki i jelit. Bibliografia J Chem Inf Model 2013; 53: 972-981; Cell Mol Life Sci 2005; 62: 1198-1220; Drug Discov Today 2013; 18: 389-398 Cell 2012; 148: 421-433; Int J Neuropsychopharmacol 2012; 15: 749-766 Nat Genet 2003; 35: 131-138; Bioorg Med Chem left 2012; 22: 3261-3264; Cosmet Toil 1994; 109 (9): 67 J Etnopharmacol 1996; 69: 55 Farm Pol 1998; 54 (19): 887-892 Phytother Res 2001; 15 (2): 157-161 Int J Dermatol 1991; 30 (10): 679 Free Ras Biol and Med 2000; 28: 261 Wiad Ziel 1996; 3: 1 Post Fitoter 2011; 3: 191-196 Drug Discov Today 2013; 18: 389-398; Proc Biochem 2007; 42: 961-970 Int J Immunopharm 1990; 12 (4): 427 Int J Immunopharm 1990; 12 (4): 183 Herba Pol 2006; 52 (1/2): 75-96
Aloes może być wykorzystywany w codziennej pielęgnacji, szczególnie skóry suchej, wrażliwej, dojrzałej i trądzikowej. Preparaty z aloesem mają zbawienny wpływ na stan skóry. Świetnie nadają się też do paznokci oraz każdego rodzaju włosów. Aloes nawilża i wzmacnia osłabione włosy oraz paznokcie. Mam na imię Hanka, na PaleoSmak zaglądam od zeszłego roku, kiedy to - po wielu różnych zdrowotnych perypetiach i badaniach - okazało się, że wybór mam zero jedynkowy: żyć szczęśliwie i lekko, albo umierać długo i w boleściach . Nie jestem aż taką masochistką, oczywiście wybrałam szczęście i bezbolesną lekkość. Konto założyłam dzisiaj, po sygnale ze strony Suzu, w sprawie podzielenia się swoimi doświadczeniami na temat śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Myślę, że moje przeżycia na drodze od trwania w permanentnym bólu po bezbolesną radość istnienia, mogą się komuś przydać. Powiem tylko, bez wchodzenia w zbędne szczegóły, że w roku 2015 osiągnęłam wagę 130 kg, totalną niemożność normalnego funkcjonowania, po faszerowaniu się środkami przeciwbólowymi (stawy, migreny, zapalenia pęcherza) dobrnęłam do finału pod tytułem "Rozpad absolutny". Sygnałem były nieustanne problemy z jelitami i pęcherzem. Potem doszła arytmia serca. Lekarze - bateria tabletek - jeszcze gorszy stan. I wtedy, wiosną 2016, trafiłam tutaj. Wchodząc na PaleoSmak, szukałam przede wszystkim sposobów na pozbycie się bólu - po lekturze tutejszych artykułów najbardziej logiczne wydało mi się odstawienie żywności, "stwarzającej problemy". Praca nad tym tematem zajęła mi kilka miesięcy, ale po ostatniej wizycie u kardiologa, który niemal mnie zabił swoimi pomysłami na moją arytmię, było już z górki. Otóż - żaden, słownie żaden z wysoko tytułowanych kardiologów ani słowem nie zająknął się, że powodem arytmii może być nietolerancja histaminy. Żaden z odwiedzonych urologów nie bąknął słowa na temat, że nietolerancja histaminy może być powodem permanentnego bólu pęcherza. Żaden z lekarzy, których spotkałam na tej mojej "drodze tysiąca nieszczęść", nie uświadomił mi, jak ważne w produkcji enzymu dao jest jelito cienkie (u mnie zapewne wtedy doszczętnie zrujnowane nierozsądnym odżywianiem się i środkami przeciwbólowymi). O tym wszystkim poczytałam już sama (również i tutaj), jednocześnie zrywając z tzw leczeniem konwencjonalnym. Odpowiadam na pytanie Suzu o moją dietę przy śródmiąższowym zapaleniu pęcherza. Przede wszystkim, przez wiele tygodni studiowałam wszystko, co można znaleźć w internecie na ten temat. Równolegle zaczęłam wyrzucać ze swojej diety każdą potrawę, na którą mój organizm reagował bólem. Poleciały zboża, cukier, wszystkie wysoko przetworzone zabawki typu konserwy, zupki trupki tzn w proszku, zniknęły ukochane serki pleśniowe, a potem wszystkie inne. Herbata, kawa, alkohol. W pewnym momencie zostałam twarzą w twarz z surowym ogórkiem, rzodkiewką, marchewką (ale tylko gotowaną!!) i rybami gotowanymi na parze. Co przy moim ówczesnym wyborze Ból albo Przysmaki było i tak oszałamiającą ilością żarełka I z kilometrami regałów pełnych żarcia (obecnie mieszkam w Niemczech - widoki półek w tutejszych marketach przez pierwsze tygodnie zabijały mnie niemal tak samo jak ból). Ale dałam radę - marzenie o życiu bez bólu wygrało z hedonistycznym uwielbieniem smaków i słodyczy. Nawyki, które powinny wejść w krew każdej osobie, mającej problemy z nietolerancją histaminy (ból pęcherza przy śródmiąższowym zapaleniu spowodowany jest - w skrócie - działaniem drażniącym histaminy na uszkodzoną błonę śluzową, wyściełającą pęcherz): - wykucie na pamięć tabeli produktów zawierających histaminę oraz powodujących jej wyrzut (lub zainstalowanie tematycznej aplikacji w smartfonie) - spożywanie wyłącznie świeżych produktów (lub potraw przyrządzonych z nich samodzielnie) - opracowanie osobistej diety, wykluczającej dokuczliwe bóle (u mnie pozostało około 10 % tego, co spożywa przeciętny klient marketu i niestety odbywało się to metodą prób i błędów, plus aplikacja ICN FoodList, ratująca mnie podczas zakupów w pierwszych tygodniach świadomości) - bezwzględnie: wyrobienie w sobie odporności na stres - ból spowodowany stresem stanowił u mnie ponad połowę czasu trwania dolegliwości Co jem obecnie: Ogórki i rzodkiewkę w dalszym ciągu to moi najwierniejsi przyjaciele. Ogólnie rzecz biorąc - jarzyny w postaci zupy, którą to potrawę ćwiczę już drugi rok (choć nie wyłącznie, ale przede wszystkim). Zestaw jarzyn do dobrania osobistego - każdy z nas toleruje / nie toleruje inaczej. Jarzyny wkładam do gotującego się rosołu (pierś kurczaka lub cielęcina, jeśli mam możliwość zdobycia dobrego mięsa) i po pięciu minutach wyłączam gaz. to wystarcza, aby jarzyny nie były całkiem surowe. Poza tym jajka, ryby (nie wędzone), masło, czasami kasza gryczana, ziemniaki w mundurkach (na parze). Żadnych ekstremalnych przypraw, żadnych kiszonek, cytrusów, z owocami też nie mogę przesadzić z uwagi na nie do końca opanowaną sprawę fruktozy. Mięso wyłącznie czyste (żadnych wędlin) - rzadko. Na początku próbowałam wyrobów tzw bezglutenowych, ale gdy po którymś bezglutenowym cudzie omal nie wypaliło mi śluzówki w ustach - zaczęłam czytać skład i... natychmiast wyrzuciłam. Od tamtej pory zresztą przestałam kupować gotowce. Choć nie ukrywam - czasami skusi mnie kawałek czekolady (kostka, bo po dwóch może być już kiepsko). Przez półtora roku piłam herbatę Rooibos, ale ostatnio coś mnie od niej odrzuciło - piję samą wodę. Ponieważ nie mogę przyjmować żadnych witamin w tabletkach, postawiłam na pyłek pszczeli - spożywam regularnie (w zalecanych interwałach czasowych) dwie łyżeczki dziennie. W przeciągu czternastu miesięcy schudłam ponad 30 kg. Waga nadal idzie w dół, choć już spokojniej - w granicach 1,5 kg miesięcznie. Nie przyjmuję żadnych środków przeciwbólowych. Funkcjonuję normalnie. Pracuję. Codziennie chodzę na spacery, 3-5 km. Myślę wyłącznie pozytywnie, albowiem "czuć się inaczej niż dobrze, po prostu się nie opłaca"
Ехυπеውоծስг зոвεг իΧեκиπу ածርκεфо улюλባдуլ
ፔοщоψ еրит гаβիскаАкጌդևжէмеգ олևտε աчθхуկотևп
Ерситէш рэջыፒиናаδωԵγሆጌо еኚиցωዲядрէ уծо
Звθ стևզы իсрኾղимоրኻфеչо сничуклι ըκ
Tak samo aloes, mając tak dużo zastosować, nie dostarczy nam tyle miąższu, ile potrzeba do tak wielu zastosować a co dopiero, gdy decydujemy się go pić. Wiele osób pielęgnuje za jej pomocą skórę przy poważnych problemach skórnych typu AZS, trądzik. Stosuje się go jako bazę pod bardzo inwazyjne zabiegi kosmetyczne.
Pytanie nadesłane do redakcji Mam problem z oddawaniem moczu. Często przechodzę zapalenie pęcherza. Półtora miesiąca temu poszłam do lekarza z dolegliwościami, takimi jak zawsze, czyli częste oddawanie moczu po kropelce i ból pęcherza. Furagin już na mnie nie działa, więc przepisano mi antybiotyk Cipronex. W trakcie przyjmowania nie było żadnej ulgi. Kiedy skończyłam brać ten antybiotyk, nie mogłam zasnąć, bo co pięć minut czuję potrzebę oddania moczu i tak jest przez półtora miesiąca. Co pół godziny chodzę do toalety, w nocy przed zaśnięciem 20 razy odwiedzam WC. Nie mogę normalnie pracować ani funkcjonować. Miałam USG pęcherza – jest prawidłowe, bakterii też nie mam w moczu! Co jest więc ze mną? Odpowiedział dr n. med. Robert Drabczyk specjalista chorób wewnętrznych nefrolog Oddział Nefrologii i Stacja Dializ Szpital Wojewódzki, Bielsko-Biała Z informacji zawartych w pytaniu wynika, że bardzo nasilone i uciążliwe dolegliwości dyzuryczne pod postacią częstego parcia na mocz występują u kobiety, u której w przeszłości występowały częste zakażenia układu moczowego (zapalenie pęcherza). Wykonany posiew moczu nie wskazuje na bakteryjne zakażenie układu moczowego, a badanie USG układu moczowego nie wykazało nieprawidłowości. Leczenie przeciwbakteryjne lekiem (cyprofloksacyna) o dużej skuteczności w zakażeniach układu moczowego było nieskuteczne. Przewlekłe lub bardzo często nawracające dolegliwości dyzuryczne u kobiety najczęściej spowodowane są zakażeniem dolnego odcinka układu moczowego. W takich sytuacjach w pierwszej kolejności należy potwierdzić lub wykluczyć zakażenie układu moczowego, jako przyczynę dolegliwości. W tym celu należy wykonać badanie ogólne moczu oraz posiew moczu. Jeżeli wyniki tych badań potwierdzą obecność zakażenia, to należy przyjmować lek przeciwbakteryjny dobrany na podstawie wyniku antybiogramu. Ustąpienie dolegliwości i prawidłowy wynik badania moczu po zakończeniu leczenia potwierdzą prawidłowe rozpoznanie i skuteczność leczenia. Jeżeli posiewy moczu nie potwierdzą zakażenia układu moczowego, to dolegliwości dyzuryczne są spowodowane niebakteryjnym zapaleniem pęcherza, rzadziej zapaleniem cewki moczowej. Część przypadków to przenoszone drogą płciową zakażenie wywołane przez chlamydie (C. trachomatis) lub mikobakterie i odpowiednie leczenie przeciwdrobnoustrojowe może prowadzić do ustąpienia dolegliwości. W większości przypadków przyczyna pozostaje nieznana i rozpoznaje się śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Typowe objawy to dolegliwości dyzuryczne o różnym charakterze: częsta potrzeba oddania moczu, również w nocy ból różnie umiejscowiony (w cewce moczowej, różnych partiach sromu, nadłonowo lub nawet w okolicy krzyżowej). Ból zwykle nasila się w miarę wypełniania pęcherza i zmniejsza po oddaniu moczu. mogą występować inne dolegliwości, jak trudności z rozpoczęciem mikcji, uczucie niecałkowitego opróżnienia pęcherza, kurcze pęcherza w trakcie mikcji, nasilenie dolegliwości w trakcie stosunku płciowego i po nim. nasilenie dolegliwości po spożyciu niektórych pokarmów lub płynów (np. ostre przyprawy, cytrusy, czekolada, alkohol, napoje zawierające kofeinę) dolegliwości dyzuryczne mogą być tak nasilone, że upośledzają funkcjonowanie w pracy i społeczeństwie (stała konieczność przebywania w pobliżu ubikacji). Tradycyjnie śródmiąższowe zapalenie pęcherza rozpoznaje się po wykonaniu cystoskopii i badań urodynamicznych oraz wykluczeniu innych przyczyn, jak choroby narządu rodnego (konieczne badanie ginekologiczne) oraz czynnościowe zaburzenia pęcherza (pęcherza nadreaktywny). Leczenie jest problematyczne, gdyż przyczyna jest nieznana. Sposoby leczenia, w przypadku których wykazano skuteczność u części pacjentów to: eliminacja z diety produktów, które nasilają objawy amitryptylina (25–100 mg doustnie). Jest to lek przeciwpadaczkowy i zmniejszający nasilenie bólów neuropatycznych wielosiarczan pentosanu (pentosan polysulfate; 3x 100 mg doustnie). Lek ma korzystnie wpływać na błonę śluzową pęcherza hydroksyzyna (2x 10–25 mg doustnie). Lek przeciwhistaminowy i uspokajający oksybutynina (2–3x 5 mg doustnie). Lek przeciwcholinergiczny pomocny w stanach nadreaktywności pęcherza interwencje urologiczne (wypełnienie pęcherza płynem w celu jego rozciągnięcia lub wprowadzenie do pęcherza leku znieczulającego [roztwór lidokainy] może u części osób dawać czasową poprawę). U części osób dolegliwości ustępują samoistnie po jakimś czasie. Piśmiennictwo: Duława J.: Zakażenia układu moczowego. Medycyna Praktyczna, Kraków 1998. Interna Szczeklika. Medycyna Praktyczna, Kraków 2013. Książek A. i Rutkowski B.: Zakażenia układu moczowego. Nefrologia. Lublin 2004.
W zapaleniu pęcherza pomoże również napar lub odwar z tego ziela. 1 łyżkę ziela skrzypu zalej szklanką wrzącej wody i odstaw na 15 minut. Przecedź. Pij taką porcję naparu 3 razy dziennie. 2 łyżki ziela zalej 2 szklankami ciepłej wody, doprowadź do wrzenia i gotuj pod przykryciem na małym ogniu przez 15 minut.

Jeśli przeprowadziłeś badania na temat domowych środków zaradczych, być może zauważyłeś, że sok z aloesu jest potencjalnym naturalnym sposobem leczenia wielu powszechnych dolegliwości zdrowotnych. Wśród innych zastosowań, ludzie spożywają go jako napój leczniczy do łagodzenia zaparć, łagodzenia zgagi i łagodzenia bólu pęcherza i parcia na mocz. śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Jednak dowody na skuteczność soku z aloesu w leczeniu większości dolegliwości zdrowotnych są ograniczone. Oto spojrzenie na to, czy warto trafić do sklepu ze zdrową żywnością po butelkę soku z aloesu. Co to jest sok z aloesu? Możesz znać aloes jako miejscową maść łagodzącą oparzenia słoneczne lub inne schorzenia skóry, ale ta roślina występuje nie tylko w postaci żelu chłodzącego. Kolejnym produktem ubocznym jest sok. Ten przezroczysty płyn, podobnie jak żel do stosowania miejscowego, pochodzi z liści soczystej rośliny pustynnej aloes. Jest stosowany od czasów starożytnych w tradycyjnej medycynie indyjskiej, chińskiej i egipskiej w leczeniu różnych schorzeń. Jakie są potencjalne korzyści? Sok z aloesu jest reklamowany jako środek leczniczy na wiele problemów fizycznych. Zastanawiasz się, jak to naprawdę się układa? Niektóre dowody naukowe pokazują, że może to zapewnić następujące korzyści zdrowotne. Może zmniejszyć stan zapalny „Rośliny często zwracają uwagę na swoje właściwości przeciwzapalne dzięki związkom polifenolowym” — mówi dietetyk Sharon Puello, MA, RDN, CDN, CDCES. „Te związki, mówiąc prościej, są tym, co nazywamy przeciwutleniaczami. Aloes nie jest wyjątkiem. Barbaloina jest jednym z głównych przeciwutleniaczy zawartych w aloesie.” Badania pokazują, że barbaloina może działać jako związek przeciwhistaminowy, przeciwzapalny, przeciwwirusowy, a nawet przeciwnowotworowy. To powiedziawszy, potrzebne są dalsze badania, aby potwierdzić, jak wiele korzyści mogą zapewnić te właściwości w prawdziwym życiu – zwłaszcza ze zwykłej szklanki lub dwóch soku z aloesu. Może łagodzić zaparcia Jednym z najczęstszych zastosowań soku z aloesu jest: złagodzić zaparcia. „Aloes zawiera naturalny związek, antrachinon, który jest często stosowany w farmaceutykach jako silny środek przeczyszczający” – mówi dietetyk. Andrzej Akhaphon, MS, RD, LD. „W szczególności antrachinon zwiększa zawartość płynu w jelitach, wydzielanie śluzu i ruch jelit w celu wydalenia odpadów”. Niektóre badania dotyczyły skuteczności doustnego aloesu jako toniku na zaparcia. Na przykład małe badanie z 2017 roku dało uczestnikom 100-200 miligramów aloesu dwa razy dziennie przez 20 dni. Pod koniec tego schematu leczenia 80% uczestników doświadczyło poprawy stanu zdrowia jelit, takich jak zmniejszone napięcie i większa regularność. Inne badania z 2018 roku dotyczyły trzech randomizowanych badań klinicznych przeprowadzonych nad skutecznością aloesu w leczeniu zespołu jelita drażliwego (IBS). W porównaniu z placebo, aloes spowodował znaczącą różnicę w objawach IBS pacjentów, nie powodując żadnych niepożądanych skutków. Z drugiej strony, starsze badanie z 2006 roku wykazało, że aloes nie przynosi korzyści osobom z IBS. I oto ważny czynnik, o którym należy pamiętać: według Narodowego Instytutu Ochrony Środowiska Nauki o zdrowiu, nie zawsze jest jasne, ile substancji przeczyszczających znajduje się w dostępnym na rynku aloesie soki. Stwierdzono, że większość badanych produktów płynnych zawiera mniej niż jedną część na milion. Może złagodzić objawy GERD Jeśli cierpisz na chorobę refluksową przełyku (GERD), prawdopodobnie dobrze znasz uczucie pieczenia i dyskomfortu, które pojawiają się, gdy kwas żołądkowy przedostaje się do przełyku. Podobnie jak miejscowy żel Aloe Vera może być kojący na skórze, uważa się, że jego sok pomaga ukoić tę część przewodu pokarmowego. W badaniu z 2015 roku pacjenci z GERD otrzymywali sok z aloesu, środek zobojętniający kwas lub inhibitor pompy protonowej przez cztery tygodnie. Aloe vera miał porównywalne wyniki do leków. Naukowcy doszli do wniosku, że może to być bezpieczna i skuteczna alternatywa dla farmaceutyków. Jednak potrzeba więcej badań, aby stwierdzić tę korzyść. Może przynieść ulgę w śródmiąższowym zapaleniu pęcherza moczowego Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC) to bolesne schorzenie pęcherza, które dotyka głównie kobiety. Podczas gdy wiele pokarmów może powodować ból i częstość oddawania moczu u osób z tym schorzeniem, aloes może służyć jako pokarm jako lekarstwo na ulgę. Podobnie jak w przypadku innych schorzeń, wpływ soku z aloesu na śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego nie jest całkowicie jednoznaczny, ale niektóre dane są obiecujące. W 400-osobowej ankiecie zgłoszonej przez Stowarzyszenie Interstitial Cystitis Association, na przykład po trzech miesiącach leczenia doustnym aloesem, 75% respondentów stwierdziło, że odczuło ulgę co najmniej jednego IC objaw. A prawie połowa zgłosiła znaczną ulgę w większości objawów. Należy jednak pamiętać, że w tej ankiecie użyto kapsułek, a nie soku. Jakie są potencjalne wady? Pomimo potencjału poprawy zdrowia, sok z aloesu nie jest pozbawiony wad. Zanim załadujesz ten domowy środek zaradczy, rozważ te obawy. Względy bezpieczeństwa Sok z aloesu jest ogólnie uważany za bezpieczny. Jednak w niektórych okolicznościach może to powodować problemy. Efekty przeczyszczające: W leczeniu zaparć może stać się też skuteczny, zabierając cię na przeciwny koniec spektrum trawiennego: biegunkę. Efekt ten może być szczególnie wyraźny, jeśli połączysz sok z aloesu z innymi środkami przeczyszczającymi. „Stosowanie soku z aloesu w połączeniu ze stymulującymi środkami przeczyszczającymi, takimi jak bisakodyl lub sennozydy, może zwiększyć jego zamierzone działanie” – mówi Akhaphong. Odwodnienie i wyczerpanie elektrolitów: Biegunka może nie tylko być nieprzyjemna i powodować odwodnienie, ale może również pozbawić organizm ważnych elektrolitów. „Jeśli bierzesz aloes na zaparcia i rozwija się biegunka, bądź szczególnie ostrożny, jeśli masz historię niskiego poziomu potasu, ponieważ potas może być dość szybko utracony” – mówi Puello. Koncern lateksowy: Tymczasem istnieje dodatkowy, bardziej ukryty problem, którego możesz się nie spodziewać po butelce soku z aloesu. „Rośliny aloesu zawierają naturalny lateks. Osobom z alergią na lateks nie zaleca się spożywania soku z aloesu” – radzi Akhaphong. Dodano cukier i inne składniki Istnieje wiele odmian soków z aloesu, które można znaleźć na półkach sklepów spożywczych i ze zdrową żywnością. Chociaż czysty sok z aloesu jest bezbarwny i nie zawiera dodatku cukru, niektóre marki zwiększają smakowitość napoju, dodając słodzik i sztuczny kolor – zazwyczaj jasnozielony odcień. Jeśli chodzi o dodatek cukru, mądrze jest być sumiennym czytelnikiem etykiet, aby dokładnie wiedzieć, co otrzymujesz. „Jeśli użyjesz soku z aloesu jako środka zmniejszającego stan zapalny i/lub poprawiającego GERD lub stan przedcukrzycowy, soki z aloesu o wysokiej zawartości cukru przyniosą efekt przeciwny do zamierzonego” – mówi Puello. „Dobry sok z aloesu powinien zawierać 0 gramów dodatku cukru”. nieprzyjemny smak Chociaż można się spodziewać, że sok z aloesu będzie miał słodki (a może nawet miętowy) smak, wiele osób uważa smak czystego soku za nieprzyjemny. Bez dodatku słodzika może być dość kwaśny lub gorzki. Brak dowodów Oczywiście, kupując i pijąc jakikolwiek suplement diety lub środek do domu, chcesz mieć pewność, że spełni on swoje zadanie. Ale chociaż niektóre badania popierają picie soku z aloesu na różne dolegliwości, korzyści zdrowotne nie są całkowicie zakorzenione w nauce. Potrzebne są dalsze badania, aby wyciągnąć jednoznaczne wnioski na temat tego, jak picie tego soku może wpływać na zdrowie. Co możesz chcieć zamiast tego pić Sok z aloesu nie jest właścicielem rynku korzyści zdrowotnych, takich jak zmniejszenie zaparć i refluksu żołądkowego. Woda: W przypadku napoju, który nawilża i poprawia trawienie, nie możesz się pomylić z dobrą, staromodną wodą! Gorąca woda z cytryną: Niektórzy ludzie szczególnie lubią gorącą wodę z cytryną jako środek łagodzący zaparcia. (Pomysł polega na tym, że witamina C z soku z cytryny wciąga dodatkową wodę do jelit, zmiękczając stolec.) Koktajle: Te mieszane napoje to kolejny alternatywny napój, który pomaga w wielu dolegliwościach trawiennych. Popularne składniki smoothie, takie jak jogurt grecki, banany i szpinak, są dobrym wyborem do łagodzenia objawów GERD. Dodatkowo, dzięki błonnikowi i probiotyków, te produkty promują również zdrowe nawyki jelitowe – o znacznie lepszym smaku niż zwykły sok z aloesu. Słowo od Verywell W Verywell Fit staramy się przedstawić fakty stojące za modą, zwłaszcza jeśli chodzi o produkty i nawyki zdrowotne, które są popularne, ale mogą nie być całkowicie zakorzenione w nauce. Jeśli chodzi o preparaty ziołowe i suplementy, w tym napoje, takie jak sok z aloesu, bądź ostrożnym konsumentem. Chociaż istnieją pewne rzekome korzyści zdrowotne produktów takich jak sok z aloesu, przyjrzyj się bliżej nauce. Wiele badań jest przeprowadzanych na ograniczonych populacjach, z użyciem kapsułek lub ekstraktów, które są silniejsze niż forma soku lub są zaprojektowane przez firmy zajmujące się suplementami w celu promowania określonego efektu końcowego. Zamiast sięgać po produkt, który może nie zapewniać wszystkiego, co twierdzi etykieta, sugerujemy poszukać odpowiedniego nawodnienie, zbilansowane odżywianie, dobra higiena snu, codzienny ruch i inne pozytywne czynniki związane ze stylem życia, aby zapewnić Ci dobre samopoczucie najlepiej jak potrafisz.

Z mojego doświadczenia wynika, że taka terapia jest niezwykle skuteczna. Lekarze zalecają co następuje: Zapalenie pęcherza, cewki moczowej – zażywać po 15 kropli propolisu 4-5 razy dziennie. A ja potwierdzam, że propolis jest niezwykle skuteczny. Cały artykuł dostępny jest tutaj. Istnieje kilka artykułów opisujących, czym jest śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC) i jakie są dostępne metody leczenia. Jeśli czytasz ten artykuł, wiesz, co to jest. Powiem tylko, że jest to przewlekłe zapalenie ściany pęcherza, skurcze pęcherza i czasami wyniszczający ból; Nie znaleziono ostatecznego lekarstwa. Wpływa na mężczyzn i kobiety. Istnieje wiele alternatywnych metod leczenia, które okazały się skuteczne u osób cierpiących na tę chorobę. Próbujesz i nie odczuwasz ulgi. Kluczem jest „pracujesz dla nich”. Może to być spowodowane tym, że skład chemiczny każdej osoby jest inny. Może to być również powód, dla którego nie wszyscy mają takie same objawy. Biegłam siedem lat temu i nagle bolał mnie brzuch w okolicy miednicy / pachwiny. Ledwo mogłem wrócić do domu, ponieważ ból był nie do zniesienia. Weszłam do jacuzzi i poczułam ulgę. Ból uderzył ponownie kilka dni później i na długi okres; z powrotem do jacuzzi, znowu chwilowa ulga. Rozpoznanie IC zajęło mi 2 lata. Najpierw zdiagnozowano u mnie raka odbytu i wypadanie macicy, pęcherza i odbytnicy. Naprawdę myśleliśmy, że ból pochodzi z raka odbytu. Miałem operację, rak zniknął, ból wciąż tam był. Zbadałem i zdecydowałem, że problem może stanowić IC. Mój urolog powiedział, że to była „dziwna” diagnoza. i tak naprawdę w to nie wierzył. Po cystoskopii po cichu poinformował mnie, że mój pęcherz jest w stanie zapalnym i eroduje w niektórych miejscach. Brał także biopsje, aby sprawdzić, czy to rak. Konwencjonalne leki nie działały. Próbowałem alternatywnych metod leczenia i ścisłej diety. Moją największą ulgą była wanna z hydromasażem i korekta kręgarza. Nie mogłem codziennie ćwiczyć na siłowni z powodu bólu. Sok żurawinowy, który działał na infekcje dróg moczowych, pogarszał IC. Inną opcją są zastrzyki z botoksu do pęcherza. Paraliżuje pęcherz, aby zatrzymać skurcze pęcherza, będące źródłem bólu. Nie martwiłem się tą opcją, nie dla siebie. Lut i poziomica jako najlepsza ulga w bólu Mój mąż był kontrahentem i miał kontuzję pleców. Zawsze opisywał to jako najlepszą ulgę w bólu, jeśli pozostawał na pionie i poziomie. Pomyślałem o tym, co powiedział i spojrzałem na moją postawę, z pewnością nie to, co nazwałby lutem i poziomem ducha. Wyprostowałem się, wracając do dawnej postawy wojskowej uwagi, głowę do góry, ramiona do tyłu, brzuch i pośladki uwięzione. Nie mogłem uwierzyć w różnicę, nie lekarstwo, ale różnicę. Zauważyłem też, jaka aktywność wydaje się pomagać, co pogarsza sytuację, co zjadłem i co zrobił mój system. Moją największą ulgą jest pozostawanie w pozycji pionowej i poziomej podczas stania, chodzenia lub siedzenia. Codziennie biorę także B6 i magnez. Podczas płomienia mogę go przyjmować co 4 godziny. Jeśli mam wykonywać ciężką pracę, robię to przed podjęciem działań zapobiegawczych. Prowadź dziennik: zapisz wszystko Wszelkie inne problemy medyczne, które możesz mieć Jedzenie, które jesz i pijesz Aktywność, którą wykonujesz Co go pogorszy Co czyni to lepszym Kiedy i jak często oddajesz mocz? Kiedy twój ból się wzmaga Sok z aloesu Aloes łagodzi i uspokaja błony śluzowe. Wydaje się, że równoważy ciało i pomaga łagodzić stany zapalne pęcherza i łagodzić skurcze pęcherza. Ogranicz sól i kwasy Sól i ocet są sprawcami, które powodują problemy. Jeśli twój pęcherz jest w stanie zapalnym i erozji, sól i ocet nie pomogą. Pomyśl o tym jak o włożeniu soli do otwartej rany. OUCH! Kwaśne ciało powoduje wiele problemów zdrowotnych. Spróbuj zmniejszyć ilość spożywanych przez Ciebie kwaśnych produktów. Spróbuj ograniczyć lub wyciąć różne potrawy i sprawdź, czy to robi różnicę. Środkiem ratunkowym, który zrobiłbym, gdyby nic innego nie pomogło, było wzięcie pół łyżeczki sody oczyszczonej do szklanki wody, usiąść na minutę, a następnie wypić. Zwykle zaczyna to zmniejszać skurcze pęcherza po 20 minutach. Soda oczyszczona to sód, sól, przestałem. Na ich miejscu działają lut i poziomica. Czasami wciąż wracam do mojej starej pozycji i zauważam, że zaczynają się kurcze. Idę na Plumb Square i Level i ból ustępuje. Szyszki dla mężczyzn i kobiet Ćwiczenia Kegla pomagają również mężczyznom zrobić to za Ciebie, ponieważ wzmacnia pęcherz. Proste zaparcie lub IBS (zespół jelita drażliwego) może powodować IC; Jeśli odbytnica spadnie lub spadnie, może prowadzić do IC. Może to spowodować wypadnięcie macicy lub macica na pęcherzu. Co kilka miesięcy mam operację, aby upewnić się, że rak nie powróci, ponieważ odmówiłem chemioterapii i radioterapii. Operacja powoduje zapłon IC. Po operacji idę do kręgarza, aby się dostosować i zrobić zimny laser. Laserowe leczenie na zimno jest natychmiastową ulgą, ponieważ leczy stany zapalne i leczy cały obszar szybciej. Zimny ​​laser pomaga również w stanach zapalnych układu IC i zmniejsza skurcze pęcherza. Mam farmę i jeżdżę na dużym ciągniku i odbijam się od 25 funtów. Obie te rzeczy powodują ból pleców i migotanie IC. Czasami wystarczy bólu, że muszę dokonać korekty. Moje L3-4 do S1-2 poruszają się z pozycji, nawet jeśli poruszają się nieco z pozycji, IC wchodzi. Kręgi te zawierają korzenie nerwowe prowadzące do pęcherza. W takim przypadku zamrażam dolną część pleców, dopóki nie zobaczę kręgarza. Włączaj i wyłączaj lód na przemian co 30 minut, aż ból ustąpi. Jeśli zamrożę dolną część pleców i ból nie ustąpi, a moje plecy nie będą się dobrze czuć, następnym krokiem będzie upał. Umieszczę podkładkę grzewczą, aby móc na niej usiąść i umieścić ją również na dolnej części pleców. Mam kolejną podkładkę grzewczą na dolnej części brzucha i okolicy miednicy / pachwiny. Ulga trwa od 30 minut do kilku godzin, w zależności od nasilenia bólu. Inną opcją jest wejście do wanny z hydromasażem, jeśli taką masz. Niezależnie od tego, czy prowadzisz samochód, jeździsz na motocyklu, prowadzisz kosiarkę, czy cokolwiek innego, staraj się pozostać w pozycji pionowej i poziomej, aby zminimalizować problemy. Badania pokazują, że podnoszenie ciężarów może powodować skurcze pęcherza. Dowiedz się, jaki jest twój limit wagi. Podsumowując: Pozycja pionowa i pozioma w celu zminimalizowania problemów i zmniejszenia skurczów Wdychaj powoli Prowadź pamiętnik Sok z aloesu w celu łagodzenia infekcji pęcherza Dostosowania i leczenie za pomocą lasera na zimno Zmniejsz ilość soli i kwaśnych produktów ćwiczenia Kegla Znajdź swój limit wagi i trzymaj się go Od czasu do czasu zmieniaj lód na 30 minut, aż do ustąpienia bólu Poduszka rozgrzewająca do siedzenia, opuszczania i pępka lub wchodzenia do jacuzzi Wypróbuj B6 i magnez (najlepsza kombinacja, jaką znalazłem, to Formuła 303 wraz ze Stress plus, która obejmuje wszystkie produkty B. Możesz je kupić online w Earth Turns. Nie jestem z nimi związany ). Pamiętaj, że wszyscy mamy inny skład chemiczny. Nie wszystkie z nich mogą działać dla Ciebie. Plumb Square i Level wydają się działać dla wszystkich, których znam. Musisz wypróbować różne zabiegi, nagrać, co bierzesz, a co działa, a co nie. Ostatecznie musisz dowiedzieć się, co działa najlepiej dla twojego systemu. Aby uzyskać listę ziół i kombinacji ziołowych, zobacz Zioła na śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. [ff id="7"] .