Było piękne tego roku. Uwielbiam ten moment w ogrodzie. Przełom lata i jesieni, gdy ogród obejmują w posiadanie wszechobecne pająki. Wtedy najpiękniej jest po deszczu. Albo o poranku, gdy rosa jeszcze nie uleciała do słońca w postaci pary wodnej. Ogród wygląda wtedy jak zaczarowany – lśni milionem diamencików.

I było tyle wrzosów na bukiety. Lato które zaczęło się po moim przyjeździe (16 czerwca), skończyło się (22 września), a ja wciąż żyję. Gdyż nieprawdziwe okazały się pogłoski o mojej śmierci termicznej. Wszyscy mi ją zapowiadali. Mówili "teraz to nic, zobaczysz w sierpniu" z nutką szydery i z pewną taką nieśmiałością w głosie. Tak, wszyscy śmiali się z przybysza z Północy. Wątpili w moje zdolności survivalowe. Ale ja jestem jak karaluch, przetrwam wszystko i wrócę ze zdwojoną siłą czułek. Tak też się stało. A potem przyszła jesień i zaczęło się lato. No tak, lato, tylko tym razem takie bardziej polskie jakieś. Z deszczem od czasu do czasu. Z temperaturą umożliwiającą utrzymanie płynów wewnątrz skóry. Ze słońcem niespalającym wszystkiego na skwarek a wręcz umożliwiającym trawie rośnięcie (zasiałem trawę, mam trawę!). Z chłodnymi nocami. Nawet burze ze dwie były! Czyli typowe polskie lato i to takie jedne z lepszych. Naprawdę, żałujcie Wy, którzy do mnie jeszcze nie przyjechaliście co by zobaczyć, że październik to nie tylko Akatar, Aspiryna, koc lub pierzyna. Jest bosko. Co? Wcale nie próbuję odwrócić Waszej uwagi od tego, że nie odzywałem się trzy miesiące. Przyznaję się. Winien. Winny. Wanna. Ale po kolei. Po przyjeździe sióstr Koś (początek sierpnia), w nagrodę za dobre sprawowanie dostałem przymusowe wakacje (środek sierpnia). Mój czas wolny który był zbawienny w czasie pobywania dziewcząt, zamienił się w przymusowe tygodniowe zamknięcie w moim studiu na krańcu świata (wylotówka na Troodos). Koniec sierpnia to powrót do pracy i odpoczynek od prowadzenia treningów wakacyjnych, wypełniony poszukiwaniem sali na regularne treningi. Po znalezieniu skromnego i przystępnego cenowo lokalu w szkółeczce tańcowanieczka Dance Factory (początek września) na Agias Irinis Street, udało mi się również "znaleźć" moje przyszłe nowe lokum, do którego przeprowadziłem się w okolicach zmiany pór roku (wspomniane wyżej 22 września). Lokum pod postacią domku nadawało się jedynie do generalnego sprzątania i wstępnego remontu (połowa września), do którego przystąpiłem przed przeprowadzką. Domek ma zalety: 15 minut spacerem do morza, 5 minut spacerem do lokalizacji treningów numer jeden, 5 minut spacerem do lokalizacji treningów numer dwa (o tym za chwilę), 10 minut samochodem do lokalizacji Laboratorium, w którym pracuję. Oprócz powyższych, domek ów, składający się z pokoju dużego, z pokoju małego będącego jednocześnie przedpokojem, kuchni i łazienki, ma także ogród, w którym mogę dostać figę. Albo tysiąc fig jeśli je sobie pozbieram z drzewa, które tam rośnie. Rośnie też mandarynka na uboczu (mandarynki biorą się z drzewa a nie z Carrefoura, wiedzieliście o tym?), jakieś inne drzewo, które rośnie za daleko żebym mógł je rozpoznać z widzenia, a przed domkiem, na ganku rośnie jeszcze zaś drzewo limonkowe. Limoniada jest więc na porządku dziennym. Ach, gdyby jeszcze można tu było dostać cachacę, albo choćby Desperadosa. Domek też ma wady: oprócz totalnego zaniedbania i konieczności odmalowania wszystkiego, cała lokalizacja była zarośnięta i zaśmiecona gruzem i chwastami i innymi papierami. W ogrodzie nadal stoi kilkaset kilo różnego rodzaju śmiecia, którego nie ma jak wywieźć, bo nikt nie wie gdzie się znajduje coś takiego jak wysypisko śmieci. Po w miarę usprzątnięciu i odmalowaniu dużego pokoju (koniec września, początek października) mogłem zabrać się do bardziej wzniosłych celów, jak organizowanie zajęć, zajęć pozalekcyjnych, promocji, marketingu i PR (22 października). Bo choć co prawda rozszerzyłem ofertę do trzech zajęć w tygodniu (oprócz Dance Factory, także większa sala w siłownio/fitnessie Saint Nicolas Fitness nieopodal Agios Nicolaos Church i Agios Nicolaos Roundabout w dzielnicy Agios Nicolaos - podaj trzy różnice, którym różnią się te obrazki), to jednak rozszerzyć grupy zanadto mię się nię udało i oscyluje ona w okolicach sześciu. Sprawdzają się więc słowa Mestre Bailarino: "zakładanie i prowadzenie grupy do ciężkie zadanie. Za trzy miesiące Augustin zadzwoni do mnie z płaczem, mówiąc że nikt nie chce chodzić na zajęcia". Jeszcze nie zadzwoniłem. W przyszłym tygodniu, mam nadzieję, zakończy się preprodukcja i postprodukcja ulotek i plakatów, zatem będę mógł ruszyć w miasto szerzyć dobrą nowinę. Inaczej, drogie dzieci, w te Święta prezentów nie będzie. Co prowadzi mnie do konkluzji dzisiejszego wydania wiadomości. Nabyłem dziś drogą kupna bilet do Warszawy via Praga (czyli wracam tak jak się tu dostałem). Jeśli chcecie zgotować mnie Rodę (tudzież Rotę) powitalną, transparenty, chleb, sól i zespół pieśni i tańca Mazowsze (Anetka - może być Śląsk. My Ślunzacy musimy trzymać się razem, nie?), to zapraszam na Lotnisko Okęcie, hala przylotów ok. godziny 8:15 AM w środę 21 grudnia. Dobra, wiem że to niezbyt romantyczna godzina, więc mam nadzieję, że chociaż ktoś po mnie wyjedzie. A na zakończenie garść zdjęć i ich nieśmiesznych opisów. Półwysep Akamas i rącza koza. Widok z góry z Góry Troodos na Limassol i suche dżewo. Crossroads bez Britney Spears, ale równie dramatyczne. Kościółek na terenach zalewowych rezerwuaru Kouris. Wschód słońca na plaży McKenzie (tą nad którą samoloty nisko latają a nie ma deszczu). Ta kulka z lewej to nie boja a czyiś na jesieni. Jedna z większych wsi na Cyprze a wygląda jak favela.

Read 1. "A lato było piękne tego roku" from the story Orzeł w koronie by AnnabelleAnn (Anita ~ A.M. Villakoira) with 171 reads. historia, sabotaż, młodość

Wątek: A lato było piękne tego roku... (Przeczytany 1754 razy) 0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek. Schmeisser - Godzina 4:45 ,salwa baterii głównej pancernika „Schleswig Holstein” oznajmia światu rozpoczęcie Drugiej Wojny Światowej, która wbrew przypuszczeniom trwała 6 lat i pochłonęła 58 milionów września to dla Polaków szczególnie ważna rocznica. Upamiętnia on bowiem nie tylko rozpoczęcie najbardziej obłąkańczego konfliktu w historii ludzkości, w którym upadek człowieczeństwa oraz spirala przemocy osiągnęła absurdalny poziom, ale również otwiera jeden z najpiękniejszych rozdziałów w historii Polskiego są to newsy tematycznie powiązane lotnictwem, wielkim nietaktem byłoby tu nie wspomnieć o załogach polskich okrętów podwodnych, niszczycieli, pancerniakach, piechocie czy wreszcie matematykach których bezprzykładne bohaterstwo jest ewenementem historycznym na skale koszt wszystkich działań wojennych szacowany jest na 1,5 biliona szukamy dowodów potwierdzających szaleństwo istoty, ponoć rozumnej, zwanej człowiekiem, to w każdym sądzie przyjęto by to bezapelacyjnie jako dowód wystarczający... Zapisane Przy tej okazji mogę wszystkim forumowiczom polecić książkę:"Honor i Ojczyzna: bohaterskie czyny Polaków w czasie II Wojny Światowej" aut. M. Machynia, R. Marcinek, M. Sigmund, M. Skotnicki, A. Ziółkowski, wyd. Kluszczynski, seria: Historia XX że jest to pewnego rodzaju kompendium, zbiór, w którym zwięźle, ale i z zachowaniem detali przedstawiona jest historia Polskich Sił Zbrojnych w czasie IIWŚ. Sądzę, że pozycja ta będzie raczej odpowiadać osobom, które nie są pasjonatami historii, ale chciałyby wiedzieć nieco więcej niż przeciętny obywatel III Zapisane Ja mogę dodać że tak naprawdę wojna zaczęła się 5 minut wcześniej i to jest fakt potwierdzany przez IPN:1 września 1939 r. o godzinie I Dywizjon 76. Pułku Bombowców Nurkowych hitlerowskiej Luftwaffe, pod dowództwem kapitana Waltera Siegla, rozpoczął pierwsze bombardowania podczas II wojny światowej. Celem tych nalotów stał się najpierw wieluński szpital. Ogółem na miasto spadło 380 bomb o łącznej wadze 46 ton. Według różnych źródeł, zginęło od 1200 osób do ponad 2 tysięcy. Wieluń został prawie doszczętnie zniszczony. Pięć minut po rozpoczęciu bombardowania miasta, Niemcy zaatakowali jest o tym pamiętać bo tak naprawdę te 5 minut nie zminia faktu że zaczęło się małe piekiełko na Ziemi które trwało niespełna 6 lat. Zapisane I/KG200_Doktor 1972-†2006"Herr Rittmeister wylądował, klasnął w dłonie mówiąc: Donnerwetter! Osiemdziesiąt jest godną szacunku liczbą" Sufler hmm... podczas tego ataku na Wielun zostal wg mojego ojczyma stracony niemiecki bombowiec, przynajmniej on tak twierdzi, miał 7 lat i mieszkal obok Wielunianie moege potwierdzic tej info, ale mial byc zestrzelony przez baterie dziel plotprzynajmniej tak on opowiada gdy gadamy na temat wojnyczy ktos wie jak to sprawdzic? czy faktycznie w rejonie wielunia szwabki stracili jakikolwiek samolot zestrzelonu przez plot w pierwszych dniach wojny? moglo mu sie cos pomylic Zapisane Elwood Ad. Sufler: pod Wieluniem stacjonowała 28DP (rezerwa) Wojska Polskiego, która prawdopodobnie była przez Niemców wzięta za brygadę kawalerii stacjonującej w mieście (to wersja niemiecka, bardziej prawdopodobna wersja to użycie miasteczka jako poligonu doświadczalnego z uwagi na jego rozplanowanie na planie kwadratu). Zawracające znad miasteczka na małej wysokości samoloty zostały ostrzelane przez obudzonych strzelaniną polskich żołnierzy na zasadzie "każdy strzela czym się da". W efekcie dwa uszkodzone Ju-87B lądowały na polu po niemieckiej stronie, ale niemożliwe jest ustalenie który żołnierz spowodował ich to pierwszy i niestesty nie ostatni akt bestialskiego potraktowania bezbronnej ludności cywilnej. Nalot powtórzono po kilku godzinach, w zasadzie likwidując miasteczko. Zapisane Boba Fett Moge jedynie wyrazic swoj podziw i szacunek dla ludzi broniacych wtedy mojego kraju. Oby pamiec o nich nigdy nie Zapisane Sufler hmm.... ojczym twierdzi ze widzial wrak z jakis 300 m, i to cos bylo 2 silnikoweale wg mnie moze mu sie daty pomylilyczy tam cos spadlo kilka dni pozniej? Zapisane

Tak jak w wielu miejscach na świecie, tak i w Norwegii gołym okiem widać zmiany. Każdego roku zima, wiosna i lato wyglądają inaczej. Pogoda staje się coraz bardziej niestabilna, o czym warto pamiętać wybierając się na podróż po Norwegii. Wybierając termin wyjazdu, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę własne oczekiwania. Inni opowiadają, że ta błękitna piękność bezchmurnego nieba była błogosławieństwem, ale dla niemieckich pilotów, którzy bez przeszkód, celnie, mogli bombardować bezbronnych uciekinierów. Ocaleni mówią, że modląc się, nie śmieli podnieść oczu ku niebu, skąd w spokojnych czasach spodziewali się pomocy. We wrześniu 1939 r. odpowiedzią na modły były bomby. Dlatego, gdy dziś przychodzi wspominać tamte czasy, nie sposób pominąć kazania papieża Franciszka wygłoszonego na zakończenie drogi krzyżowej na krakowskich Błoniach. Biskup Rzymu rozpoczął od zacytowania opisu Sądu Ostatecznego (Mt 25, 35-36). Następnie powiedział: „Te słowa Jezusa wychodzą naprzeciw pytaniu, które często rozbrzmiewa w naszych umysłach i sercach: »Gdzie jest Bóg?«. Gdzie jest Bóg, jeśli na świecie istnieje zło, jeśli są ludzie głodni, spragnieni, bezdomni, wygnańcy, uchodźcy? Gdzie jest Bóg, gdy niewinni ludzie... Zwróć uwagę, że 9 z 10 przypadków wystąpiło po roku 1990, a z tego 5 po roku 2010. Źródło: MetOffice. Ekstremalne lato w Chinach. Rekordowo sucho i gorąco było nie tylko w Europie. Ekstremalna susza i wyjątkowo wysokie temperatury, przez wiele dni przekraczające 40°C panowały również w Chinach. Sumienie narodu polskiego zdaje się być uśpione. Świadomie nie wspominamy o krwawych kartach naszej historii. Czasem odnosi się wrażenie, że z nieznanych powodów bliżsi są nam sprawcy straszliwych rzezi niż ich bezbronne ofiary. Śladów zbrodni nie trzeba przecież daleko szukać. Może do wyobraźni Polaków w końcu przemówią zbiorowe mogiły, rozsiane po całym Wołyniu. Wymazane z map setki polskich wsi. Spalone i wyniszczone tak dokładnie, by po ich byłych mieszkańcach nie pozostał najmniejszy ślad. Może przemówią krwawe blizny noszone przez jeszcze żyjących. Blizny po ranach doznanych od noży, siekier, żelaznych łomów. Czas pokoju - Wołyń moich przodków Województwo wołyńskie w granicach II Rzeczypospolitej było jednym z sześciu województw pasa wschodniego zwanego potocznie Kresami wschodnimi. Graniczyło ono od zachodu z województwem lubelskim, na północy z województwem poleskim, wschodnią jego granicę stanowiła granica państwowa z ZSRR, na południu zaś leżało województwo tarnopolskie. Tereny województwa w większości zamieszkiwała ludność ukraińska w liczbie tys. Drugą narodowością pod względem liczebności byli tam Polacy w liczbie 346,6 tys. Reszta to Żydzi i inne niewielkie grupy narodowościowe. Na terenie województwa było 11 powiatów, 22 miasta, 103 gminy wiejskie oraz gromady wiejskie (sołectwa). Do dziś zdołano ustalić, że na terenie województwa wołyńskiego rzezie ludności polskiej dokonane w latach 1939-1944 przez nacjonalistów ukraińskich pochłonęły 60-70 tys. osób. Kisielin nad rzeką Stochód był przed wojną małym miasteczkiem jakich wiele: pokarmelicki Kościół pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia, cerkiew, dwie żydowskie bożnice, ruiny pałacu Olizarów. Z tysiąca mieszkańców połowę stanowili Żydzi, resztę Polacy i Ukraińcy, mniej więcej po równo. Wśród Polaków było sporo rzemieślników: część obsługiwała pałac hrabiego. Wszyscy mieszkali obok siebie, pomagali sobie w pracach polowych. Dzieci narodowości polskiej, ukraińskiej i niemieckiej chodziły do jednej szkoły. W szkolnych murach każde dziecko uczyło się swojej religii. Ukraińcy mieli lekcje ojczystego języka. Mieszkańcy Kisielina żyli obok siebie. Choć i trochę obok, jakby osobno. Nikt nie pamięta jednak, by zdarzyło się tu coś, co zasadniczo psułoby wzajemne stosunki. Aż przyszedł tamten dzień… Czas zagłady - tamtego lata w Kisielinie. Tego dnia wybuchła wojna, która na zawsze zmieniła oblicze miasteczka. Do Kisielina weszły wojska hitlerowskie. Niemieccy żołnierze zwiastowali początek tego, co miało się wydarzyć. Dzień 11 lipca 1943 roku był pochmurny. Pomimo deszczu ludzie, jak zwykle w niedzielę, zmierzali do kościoła z okolicznych wiosek. Przybyło około 180 osób. Wiernych nie opuszczał jednak niepokój. W czasie mszy szeptano, że coś się dzieje. W pobliżu domów okalających kościół podobno widziano kręcących się uzbrojonych Ukraińców. Po zakończonym nabożeństwie ludzie zaczęli wychodzić. Wtedy ze wszystkich stron nadbiegli UPA-owcy. Wówczas wierni ze strachem cofnęli się do kościoła, zaryglowali hakami drzwi i w panice rozpierzchli się na terenie świątyni. Po chwili banderowcy nawoływali do wyjścia i zapewniali, że nikomu nic złego się nie stanie. Kilkanaście osób uwierzyło i wyszło na dziedziniec. Po chwili już nie żyli. Dawni sąsiedzi Polaków zaatakowali kościół, strzelali z karabinów, rzucali granaty przez okna, które broniący się odrzucali w stronę napastników. UPAowcy próbowali podpalić drewniane drzwi. Obrońcy, aby ugasić pożar, oddawali mocz do wiader, którym polewali żarzące się drewno. Kolejnym krokiem bandytów były ataki przez okna. Polacy rzucali w banderowców cegłami i kaflami z rozebranych naprędce pieców. Rozsierdzeni obroną napastnicy podpalili plebanię i wnętrze kościoła. Oblężenie i desperacka obrona trwały do godziny 23. Napór nieprzyjaciół na kościół coraz bardziej słabł. Strzelanina ustawała, aż w końcu bandyci odeszli. Po dłuższej chwili zaczęła się ewakuacja kościoła. Na linach opuszczano najpierw kobiety z dziećmi, a następnie rannych i mężczyzn. Ocalali, nie dowierzając jeszcze temu, co się przed chwilą stało, udali się w bezpieczne miejsca. Czas zagłady - Aleksandrówka, wspomnienia mojej prababci Kamili Ziółkowskiej-Ostasz „Na naszą kolonię Aleksandrówkę pierwszy raz napadli w tydzień po tym, co wydarzyło się w kościele w Kisielinie. Zbliżał się wieczór, przyszedł sąsiad Ukrainiec Kyc i mówił, by nie nocować w domu.” – wspomina babcia. „W lesie pojawili się jacyś uzbrojeni ludzie. Niebawem w drugim końcu wsi usłyszeliśmy strzały. Uciekliśmy z domów. Ukrywaliśmy się w zbożu i pobliskich krzewach. Uciekając samotnie przez zboże, napotkałam sąsiadów Sałachów. Szliśmy przez bagna, zarośla i lasy. W końcu dotarliśmy do Zasmyk. Stamtąd ruszyliśmy do Kowla. Zatrzymaliśmy się u Domańskich, którzy byli znajomymi mojego ojca. Wtedy przyjechał ojciec Sałacha i powiedział, by wracać do domu. Ukraińcy rozpowiadają, że ten napad to pomyłka, że nikt Polaków nie będzie ruszał, niech zbierają plony i żyją. Wróciliśmy. W domach baliśmy się jednak nocować. Spaliśmy na górce w stodole. Przez szparę w deskach zobaczyliśmy bandytów. Szli na Michałówkę z kosami na sztorc, z widłami i siekierami. Po jakimś czasie Ukraińcy ponownie zaatakowali naszą miejscowość. Kiedy usłyszeliśmy strzały, rozbiegliśmy się po polach i ukryliśmy się w zbożu oraz konopiach. Nie wiem, jak długo błąkałam się po lasach i łąkach. Dotarłam do Zasmyk. Tam spotkałam ojca, siostrę Leokadię i brata Bogusława. Jedynie mamy tam nie było. Zabili ją UPA-owcy, kiedy próbowała uciec. Wiedzieliśmy, że nie mamy do czego wracać. Przyjechaliśmy do wsi Płonka w pow. krasnostawskim. Pracowałam jako pomoc w gospodarstwie rolnym u pana Szczepanowskiego, wyłącznie za wyżywienie. Na więcej podczas wojny nie można było liczyć.” Czas refleksji - ocalić od zapomnienia Całe Kresy południowo-wschodnie II Rzeczpospolitej przesiąknięte są krwią pomordowanych Polaków. Dzieci, kobiet i starców. Umęczona wołyńska ziemia kryje w sobie dziesiątki tysięcy mogił, w tym wiele zbiorowych, liczących po kilkaset ofiar. Z powierzchni ziemi i z mapy obecnej Ukrainy zniknęło około 2 tysiące spalonych wsi, kolonii i osiedli zamieszkałych do 1943 roku przez Polaków. Wykarczowano sady, wycięto przydrożne drzewa, zaorano drogi, by nie przypominały o dawnych prawowitych mieszkańcach tych ziem. Jednego tylko nie zdołano zniszczyć i wyrwać z korzeniami - zbiorowej pamięci Polaków. Wspomnienia tamtych wydarzeń zachowali ci, którzy cudem uniknęli zagłady. Rodziny osiadłe obecnie po lewej stronie Bugu, często rozsiane poza granicami kraju pielęgnują pamięć o swych rodzinnych miejscowościach oraz o przodkach, którzy oblani krwią anonimowo spoczęli na własnym skrawku ojcowizny. Co współcześni ludzie powinni zrobić z tamtymi tragicznymi wydarzeniami? Wiadomo, nie cofniemy czasu. Czyż formą zadośćuczynienia nie powinno być jednak chociażby upamiętnianie ofiar rzezi z 1943 roku? Nasi przodkowie nadal oczekują na właściwe groby, godny pochówek, postawienie krzyży w miejscach kaźni, odnalezienie śladów ich życia, ocalenie od zapomnienia ich nazwisk i imion. Mają oni prawo do naszej pełniej pamięci o nich, tak jak mają prawo do naszej modlitwy. „Ci, którzy pamiętają, mają obowiązek przypominać innym.” - św. Jan Paweł II. Reportaż literacki Tytuł: „A lato było piękne tego roku…” Kamila Śledź Gimnazjum nr 2 im. Jana Zamoyskiego XVI Ordynata w Zamościu ul. Lwowska 15, 22-400 Zamość Wyszukał i wstawił B. Szarwiło ^{zdanie wtrącone w nawias, uzupełniające wypowiedź, niekoniecznie powiązane kontekstowo z całością tekstu ["(a lato było piękne tego roku)"] paronomazja fonetyczny środek stylistyczny, polegający na zestawieniu podobnie brzmiących słów [może morze nie pomoże]}

Ostatnia fala upałów wygotowała mnie kompletnie z chęci robienia czegokolwiek. No, prawie. Po urodzinach, na które dostałam zamówione lakiery do paznokci i ręcie i piersi mi opadły. Jedynym pocieszeniem był prezent od rawnoska, który doczeka się własnego postu. Ale udało mi się nawet coś uszyć. Sadako dostała sukienkę, wprawdzie nieco krzywą, ale nie wygląda aż tak źle. Sadako cieszy się z letniej sukienki. Sesja zdjęciowa zajęła mi z godzinę i sprowadzała się głównie do ustawiania Sadako tak, żeby stała choć przez chwilę potrzebną do zrobienia zdjęcia. Rozrywka na trzy granaty niemalże. A tak przy okazji - kto rozpozna, z czego pochodzi tytuł postu?

A lato było piękne tego roku. 24 czerwca 2020 ~ kaskaonaturze ~ Dodaj komentarz. Wiosny nie było. Ach, to nic. Każdego dnia nowy dramat, co miesiąc nowa katastrofa.

W opinii wielu historyków II wojna światowa (1939-1945) z uwagi na niespotykany dotąd ogrom okrucieństwa, niezliczoną liczbę zamordowanych ludzi nie tylko na bitewnych polach, ale i w obozach koncentracyjnych czy zwyczajnie – na ulicach miast i wsi, nie ma sobie równej. Teatr działań wojennych generalnie swoim zasięgiem obejmował z nielicznymi wyjątkami prawie cały świat. To jedyny w swoim rodzaju współczesny taniec śmierci (łac. mortis exultant lusibus) do tej pory znany wyłącznie tylko z literatury, zwłaszcza ludzie 1. połowy XX wieku pamiętali krwawą łunę nie tak dawnej jeszcze I wojny światowej (1914-1918), a jeszcze starsi – demoniczny pochód komunizmu w Rosji (1917). Jednak, jeżeli tylko oprzemy się na statystykach pomordowanych ludzi, to II wojna światowa zdecydowanie tutaj niechlubnie dominuje. Życie w czasie I wojny światowej straciło ponad 14 milionów ludzi. Podczas II, która zebrała jeszcze obfitsze żniwo, na przestrzeni 6 lat walki zginęło ponad 60 milionów ludzi, co można przełożyć na około 3 procent globalnej liczby kolei czas trwania wojny jest nieco zróżnicowany na świecie. W Europie II wojna światowa rozpoczęła się 1 września 1939 roku i zakończyła klęską III Rzeszy oraz podpisaniem przez Niemcy bezwarunkowej kapitulacji w dniu 8 (lub w kalendarium rosyjskim – 9) maja 1945 roku, natomiast na świecie dopiero 2 września 1945 roku po atomowych atakach wojsk amerykańskich na 1 września 1939 roku, piątek, jest szczególnie ważna dla Polaków, ponieważ tego dnia hitlerowskie Niemcy zaatakowały naszą ojczyznę. Pierwsze pociski z pancernika Schleswig-Holstein padły o godzinie 4:45 na polską składnicę wojskową na Westerplatte. Polscy żołnierze początkowo mieli się bronić tylko 12 godzin, a ostatecznie musieli aż 7 długich, krwawych samego dnia, tym razem z powietrza miał miejsce kolejny atak. Tej militarnej agresji na miasto Wieluń dokonała 4. Flota Powietrzna, która na co dzień stacjonowała pod Wrocławiem, dowodzona przez generała Wolframa von Richthofena. Nawiasem mówiąc, zdaniem niektórych badaczy ten atak wyprzedzał o 5 minut zaatakowanie po niemieckiej agresji padł kolejny wojenny cios. W dniu 17 września 1939 roku Polskę zaatakowała Armia Radziecka. Na szczęście dla aliantów pakt niemiecko-sowiecki (1939) został zerwany. W niedzielę 22 czerwca 1941 roku o godzinie 3:15 III Rzesza niespodziewane zaatakowała Związek Radziecki. Był to, przypomnijmy pokrótce, plan Barbarossa – potężne uderzenie militarne państwa Osi (III Rzesza Niemiecka – Włochy – Japonia) na linii od Bałtyku po w tym miejscu dalszą refleksję historyczną i skoncentrujmy się raczej na uwypukleniu wagi obecnego już 82. wspomnienia wydarzeń wszystkim warto i należy stale przypominać ten okrutny czas, aby nigdy więcej nie miał miejsca w historii człowieka. To przesłanie jest szczególnie ważne i sygnowane z Hufca Pracy – miejsca pracy i zwyczajnych spotkań z młodzieżą. To właśnie oni – młodzi ludzie stanowią największą nadzieję przyszłości, aby świat radośnie rozkwitał kolorowymi kwiatami, a ludzie patrzeli wzajemnie na siebie serdecznie. Aby dzieci i dorośli również nie musieli poznawać smaku gorzkich łez po stracie 1939 roku w Polsce był wyjątkowo piękny i słoneczny. Tego roku, jak pisał poeta Konstanty Ildefons Gałczyński, opiewając heroiczne zmagania polskich żołnierzy na Westerplatte „było tyle wrzosu na bukiety”. A jednak nikt nie cieszył się urokami ostatnich dni lata. Wszędzie panowała wojenna trwoga niosąca śmierć z rąk hitlerowskiego 2021 roku w Polsce również jest urokliwy. A jednak tak, jak przed 82 latami, dokoła panuje trwoga. Tym razem nie przed nieprzyjacielskimi bombami, ale przed pandemią niosącą straszliwą śmierć ludzi na całym świecie. Jednak, jak wówczas przed laty, ludzie mają nadzieję, że panujące obecnie zło zbierające obfite żniwo śmierci w końcu zniknie. Wtedy, w trakcie działań wojennych oczekiwaliśmy tryumfu dobra, które ostatecznie pokona najeźdźcę, z kolei dzisiaj ta nadzieja jest skierowana w stronę ludzkiej wiedzy medycznej zdolnej znaleźć skuteczny lek na śmiertelną chorobę i tym samym zakończenie nasze przesłanie jest szczególnie cenne obecnie w 2021 roku. To prawda, nie wiemy do końca, jak się zakończy pandemia i ile jeszcze ofiar śmiertelnych zabierze. Ale przynajmniej, kiedy w polskich szkołach zadzwoni radośnie wrześniowy dzwonek pamiętajmy, że mimo wszystko ciemny mrok wojenny jest już na szczęście za nami, a i pandemia skończy się niebawem. Niechaj tak już na zawsze właśnie przesłanie wydaje się najważniejsze wówczas, kiedy wspominamy wojenne czasy, gdy tak wielu ludzi zapomniało o swoim człowieczeństwie, a natura pokazuje obecnie swoje śmiertelne oblicze i nie pozwala nam cieszyć w pełni ze swoich uroków, na przykład kwitnących wrzosów…

Utwór Gałczyńskiego, który powstał zaraz po wrześniowych wydarzeniach, opowiada o poświęceniu żołnierzy z Westerplatte i wychwala ich bohaterskie czyny. W wierszu została użyta liryka pośrednia, sytuacyjna; jest to wypowiedź niezależna, jakby przytoczona. Bohater liryczny jest zbiorowy, którym są właśnie żołnierze.

Niedziela, 1 września Bergersen, Two Steps from Hell – Heart of Courage .mp3 Kiedy się wypełniły dni i przyszło zginąć latem, prosto do nieba czwórkami szli żołnierze z Westerplatte. A lato było piękne tego roku… O początku II wojny światowej tak pięknie pisał Konstanty Ildefons Gałczyński w swoim utworze „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”. Dziś obchodzimy 80. rocznicę wybuchu II wojny światowej. 1 września 1939 III Rzesza w porozumieniu ze ZSRR dokonała zbrojnej agresji na Polskę na całej długości granicy międzypaństwowej. Symbolem niemieckiego najazdu na Polskę pozostanie Westerplatte, który w powszechnej świadomości i w szkolnych podręcznikach figuruje, jako pierwszy cel hitlerowskiej agresji. W piątek, 1 września o 4:45 pancernik „Schleswig-Holstein” ostrzelał Wojskową Składnicę Tranzytową na Westerplatte. Wcześniej Niemcy otworzyli ogień w Tczewie. Był tam most zaminowany przez naszych saperów. O 4:34 Luftwaffe zbombardowało teren przy moście, by uszkodzić instalacje saperskie. Eskadra, złożona z 6 bombowców i 6 myśliwców w ich osłonie, obrzuciła bombami także dworzec PKP, koszary, centrum miasta i miejscową elektrownię. Według wielu historyków, 5 minut przed atakiem na Westerplatte miał nastąpić atak na Wieluń. Według innych, o całą godzinę później, tj. o godz. 5:40. Jednak nawet jeśli atak miał rzeczywiście miejsce o godz. 5:40, a nie o 4:40, to Wieluń pozostaje bardzo symbolicznym miejscem. Faktem bowiem jest to, że bombardowanie Wielunia było pierwszą niemiecka zbrodnią wojenną. Niemieckie Luftwaffe bezpośrednio złamało kolejne artykuły konwencji haskiej bombardując Wieluń z zaskoczenia (art. 26. konwencji haskiej), łamiąc jego status miasta otwartego (art. 25.), niszcząc szczególnie chronione nawet w bronionym mieście obiekty, takie jak szpital, miejsca kultu (kościół i synagoga) i zabytki (art. 27) oraz ostrzeliwując z samolotów uciekającą, bezbronną ludność cywilną (art. 23 b). „Zniszczenie Polski jest naszym pierwszym zadaniem. Celem musi być nie dotarcie do jakiejś oznaczonej linii, lecz zniszczenie żywej siły. Bądźcie bez litości! Bądźcie brutalni! Zwycięzcy nikt nie pyta, czy powiedział prawdę, czy też nie.” Nalot na Wieluń, przeprowadzony przez eskadrę 4 Floty Powietrznej feldmarszałka Wolframa von Richthofena był zapowiedzią wojny, w której nie chodzi jedynie o pokonanie wrogich wojsk i osiągnięcie strategicznych celów, ale o całkowite zniszczenie wroga przy wykorzystaniu wszystkich dostępnych metod i nie bacząc na ofiary cywilne. Hitler oczekiwał „wojny totalnej” – atak na Wieluń był jej czytelną zapowiedzią. Zbombardowane centrum Wielunia (zdjęcie ze zbiorów Muzeum Ziemi Wieluńskiej w Wieluniu) / Źródło: Domena publiczna Źródło: cytat – słowa Adolfa Hitlera na naradzie dowódców w przededniu podpisania paktu Ribbentrop-Mołotow;

W 2007 roku obronił dyplom z wyróżnieniem rektorskim w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka, za który otrzymał nagrody im. 2011 A lato było piękne tego

Kiedy 27 lipca wyruszałam z ukochanym i dziećmi nad Bug, była pełnia lata. Teraz, kiedy piszę niniejszy felieton, na zegarze świata owo lato kładzie się cieniem – metaforycznie rzecz ujmując – gdzieś na godzinie 17, zatem ta najukochańsza pora roku za moment przeminie. 1 września będzie już bliżej 22, po to by w październiku i listopadzie dobić północy. A wtedy pozostanie nam czekać kolejne pół roku na „kiedy ranne wstają zorze”, czyli na 10, a zatem na wiosnę. Tym przewrotnym myśleniem zaraził mnie biologiczny tata dziewczynek, który już drugiego dnia lata stwierdził, że zaraz i tak będzie północ, czyli zima. Jest ono bardzo dalekie od upragnionego przez moją duszę buddyjskiego „zaćmienia”, w którym liczy się tylko tu i teraz, a które jest zarazem największym gwarantem szczęścia. Jednak mimo, że na co dzień bardzo pracuję nad tym, by „puszczać”, „nie przywiązywać się” i „oddychać”, zamiast zdychać z pożądliwości koncentrującej się głównie na wszystkich sukienkach w TK Maxksie, to z latem, czyli tą porą roku, która jest ze wszystkich mi znanych najbardziej barokowa, bo najbardziej obfita, tego właśnie zrobić nie umiem. I tak, kiedy idę po pierwsze czereśnie, w głębi duszy już rozpaczam, że zaraz się skończą. Codziennie pytam pana w warzywniaku na rogu Narbutta i Opoczyńskiej, jak długo te czereśnie jeszcze tam będą. Potem tak samo jest z malinami, kurkami, jagodami, śliwkami – ze wszystkim. Moje córeczki mają ten sam barokowy syndrom nienażarcia. Każda z nas musi mieć swój kilogram czereśni i swoje opakowanie malin, swoje pomidory i wszystko swoje. Jakbyśmy przez połyskujące burgundem, mocno unerwione ciałko czereśni przeczuwały nadchodzącą jesień. A przez jej pestkę – gorycz płynącą z samego przemijania. Jesteśmy wszystkie trzy bardzo zakochane w lecie. Ono nas oszałamia, omamia i wiedzie na pokuszenie: zielenią drzew i szelestem liści, goframi z frużeliną wiśniową w Łazienkach Królewskich, pistacjowymi lodami z Jednorożca, wodą w każdej miejskiej sadzawce i Skaryszaku, gdzie kąpiemy się z małymi pięknymi Cyganami, którzy klną jak szewcy, ale nie tacy zwykli, wulgarni, tylko raczej najbardziej poetyccy z poetów! Jednak pozostawmy pachnącą moczem i mułem sadzawkę w parku Skaryszewskim i udajmy się wreszcie wspomnieniami nad Bug. Wszak to właśnie ta wyprawa miała dla nas znaczenie kosmogeniczne! Jeździmy nad Bug dosyć często. To raptem godzina drogi od Warszawy, a już inna kraina, początek Podlasia. Dzieje się tam coś takiego, co ucisza cały mój barok i wszelką pożądliwość zbytku (to samo dzieje się tam z Mileną i Heleną). I kiedy 27 lipca przyjechaliśmy znowu nad Bug, nasze dzieci w sekundę osiągnęły stan oświecenia i szczęścia. Zero stanu „chciałabym, ałabym, ała”. Zero jęczenia, miauczenia, zero iPada – właściwie zero wszystkiego. Zero bodźców poza tymi, które pochodziły z natury. Przez tydzień krążyliśmy wokół swych orbit, czasem przecinając trajektorię lotu, jednak ani razu nie inwazyjnie, tylko delikatnie i czule, i z wielką uważnością wobec pozostałych członków załogi. Po kilku dniach dojechali do nas nasi przyjaciele buddyści z Wrocławia oraz przyjaciółka Marta z Grodziska. Piszę to po to, by podzielić się z wami następującymi spostrzeżeniami: Po pierwsze, wyprodukowaliśmy wspólnie nieprawdopodobną ilość miłości i dobra, w której moje córeczki taplały się niczym świnie w błocie, zażywając tej energii jak narkoman butaprenu bądź innych substancji odurzających. Po drugie, zjedliśmy nieprawdopodobną ilość grillowanych kabaczków, oberżyn i świńskiej karkówki. Po trzecie, nawdychaliśmy się jodu z rezerwatu Jegiel, który mieliśmy za płotem, jak psy myśliwskie fetoru króliczych bobków służących za trop. Po czwarte, pławiliśmy się w zachwycie nad dziewczynkami (Milenką i Helenką) do tego stopnia, że pewnie urosły o kilka centymetrów, a na moje wtrącenie, że jeszcze nie mówią, Sławuś – buddysta, doktor filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim – rzekł śmiało, pieprząc Kartezjusza w sam łeb: „A na cholerę tyle gadać! I co dobrego po tym gadaniu?”. A ja przyznałam mu nawet rację. I było nam tam jak u Pana Boga za piecem.. Choć zamiast Boga, a może obok Niego, był Budda i był Bug, ta piękna, przepastna rzeka, w której to starorzeczu kąpiemy się od kilku lat. I był Liwiec, rzeka idealna dla dzieci, z wodą po kolana i kolorowymi ważkami wielkości dłoni, jak na weneckiej wyspie Torcello. I były tam sosny i świerki – nasze wzniosłe, wspaniałe katedry, i były żuczki gnojarki, co ciężki ich los, bo to miniaturowa reminiscencja pracy Syzyfa, i były śpiewy fałszerskie z przydrożnej kapliczki. Były też śpiewy białym głosem, choć wyznam prawdę: gdy tylko śpiewać zaczęłam polską pieśń obrzędową „Rzeka”, mój ukochany, wiedźmin jeden, krzyknął na całe gardło przy gościach: „Aga, ty tu sobie srutu-tutu o jakiejś rzece-srece śpiewasz, a Hela się w gacie zesrała!”.

Także Gałczyński zastosował ciekawe środki poetyckiego obrazowania – podmiot liryczny, stosując wtrącenia („A lato było piękne tego roku”, „A na ziemi tego roku było tyle wrzosu na bukiety”), uwypukla kontrast: na ziemi było tak ładnie, a jednak żołnierze ginęli.

Jak możemy przeczytać we wstępie do tej książki wszyscy tak naprawdę czuli, że nadchodzi coś poważnego, coś co zmieni życie wielu. Ale mimo to życie w tych ostatnich przedwojennych miesiącach toczyło się w miarę normalnie. Autor stara się przybliżyć te chwile, które dotyczyły mieszkańców dużych aglomeracji oraz wsi. Jednych pochłaniają wakacyjne wyjazdy nad morze, inni flirtują w zatłoczonych uzdrowiskach, jeszcze inni biorą udział w konkursach na najpiękniej ukwiecony balkon. tak bardzo nie chcą wierzyć w to , że nadciąga wojenna pożoga, która zmieni ich życie na rozdziały poświęcone są sytuacjom zaprzątającym uwagę Polaków. I mamy tu choćby katastrofę kolejową w okolicy Konstancina, gdzie zapełniony do granic możliwości pociąg podmiejskiej kolei wilanowskiej zderzył się z jadącym tym samym torem innym składem. jak można się domyślić rannych i ofiar jest mnóstwo. Oczywiście i wtedy nastąpiło przerzucanie winy za katastrofę z jednych na drugich,a efektem było zlikwidowanie tej innym rozdziale przenosimy się nad morze, gdzie jak i obecnie tłoczno i gwarno. A i pogoda również kaprysiła. Na podstawie przytaczanych fragmentów z gazet wychodzących w tamtym czasie możemy poczytać o cenach w kurortach nadmorskich, przyprawiających ówczesnych o ból głowy ( tak jak w tym roku). Widać także, które miejscowości są modne i gdzie warto bywać. Do ciekawostek można zaliczyć obowiązującą modę, która wzbudzała wiele kontrowersji jeśli chodzi o kolory i jak i obecnie miasta borykały się z brakiem estetyki objawiające się swego rodzaju dowolnością w dbaniu o swoje posesje. Razi to niektórych stąd to odezwy do mieszkańców odnośnie używanych materiałów. Także wtedy konflikty wywoływały urządzane imprezy i zbyt głośno słuchana płaszczykiem takich prostych i banalnych wręcz problemów pojawiają się także już te poważne związane z coraz bliższą wojną. Organizowane są szkolenia dla mieszkańców dotyczące pierwszej pomocy, ogłaszane zbiórki odpadów, z których można odzyskać potrzebne surowce. Przygotowano także listy zarówno środków medycznych jak i żywności, które powinny być w każdym domu na wypadek czytałam tę książkę to nasuwała mi się myśl, że tak naprawdę niewiele nas różni od tamtego lata. Wciąż borykamy się tak jak ówcześni z brakiem kultury, drożyzną, nietolerancją. Obecnie jest mowa o anomaliach klimatycznych, a i wtedy ludzi trapiły ulewy i huragany. Wtedy przygotowywali się do wojny z Niemcami a teraz walczymy z wrogiem w postaci wirusa. Widoczne każde pokolenie musi zderzyć się z czymś trudnym aby coś się zmieniało w nas.

(A lato było piękne tego roku). I tak śpiewali: Ach, to nic, że tak bolały rany, bo jakże słodko teraz iść na te niebiańskie polany. (A na ziemi tego roku było tyle wrzosu na bukiety.) W Gdańsku staliśmy tak jak mur, gwiżdżąc na szwabską armatę, teraz wznosimy się wśród chmur, żołnierze z Westerplatte.

Aby zapewnić Ci wygodę i jak najlepszą jakość korzystania z naszej strony, używamy na niej technologii takich jak pliki cookie do przechowywania i/lub uzyskiwania dostępu do informacji o urządzeniu. Zgoda na te technologie pozwoli nam przetwarzać dane, takie jak zachowanie podczas przeglądania lub unikalne identyfikatory na tej stronie. Brak wyrażenia zgody lub wycofanie zgody może niekorzystnie wpłynąć na niektóre cechy i funkcje strony. Funkcjonalne Funkcjonalne Zawsze aktywne Przechowywanie lub dostęp do danych technicznych jest ściśle konieczny do uzasadnionego celu umożliwienia korzystania z konkretnej usługi wyraźnie żądanej przez subskrybenta lub użytkownika, lub wyłącznie w celu przeprowadzenia transmisji komunikatu przez sieć łączności elektronicznej. Preferencje Preferencje Przechowywanie lub dostęp techniczny jest niezbędny do uzasadnionego celu przechowywania preferencji, o które nie prosi subskrybent lub użytkownik. Statystyka Statystyka Przechowywanie techniczne lub dostęp, który jest używany wyłącznie do celów statystycznych. Przechowywanie techniczne lub dostęp, który jest używany wyłącznie do anonimowych celów statystycznych. Bez wezwania do sądu, dobrowolnego podporządkowania się dostawcy usług internetowych lub dodatkowych zapisów od strony trzeciej, informacje przechowywane lub pobierane wyłącznie w tym celu zwykle nie mogą być wykorzystywane do identyfikacji użytkownika. Marketing Marketing Przechowywanie lub dostęp techniczny jest wymagany do tworzenia profili użytkowników w celu wysyłania reklam lub śledzenia użytkownika na stronie internetowej lub na kilku stronach internetowych w podobnych celach marketingowych.

Traduzione di “Pieśń o żołnierzach z Westerplatte” Polacco → Serbo, testi di Anna German (Анна Герман)

maralafontan / Wskazujemy orzeźwiające perfumy na lato. Te kwiatowo-owocowe kompozycje oczarowują, pozytywnie nastrajają i dodają energii. Pachną tak pięknie jak wakacje! Oto nasze TOP 7. Latem porzucamy ciężkie – aromatyczne i otulające zapachy na rzecz lekkich oraz świeżych. To właśnie one sprawdzają się najlepiej w ciepłe dni. Do tego niektóre kompozycje kwiatowo-owocowe przypominają nam o podróżach do najpiękniejszych zakątków świata, a tym samym przywołują wyjątkowe wspomnienia, korzystnie wpływają na nasz nastrój. Wskazujemy orzeźwiające perfumy na lato. Takie, których najchętniej używamy teraz, jak również w momentach, w których szczególnie tęsknimy za wakacjami. Będziesz zachwycona lub zachwycony. Orzeźwiające perfumy na lato – Lancôme La Vie Est Belle En Rose La Vie Est Belle En Rose to kolejny zapach w rodzinie Lancôme. Jest idealny na lato – bardzo świeży, a zarazem nienachalny i elegancki. W nutach głowy królują czerwone owoce i bergamotka. W nutach serca wyczuwalne są piwonia oraz róża. Natomiast podstawę tworzą piżmo i drzewo sandałowe. Kwiatowo-owocowa kompozycja stworzona przez Anne Flipo i Dominique’a Ropiona naprawdę oczarowuje. Jest jedną z tych, obok których po pierwsze: nie można przejść obojętnie, a po drugie: którym pozostaje się wierną lub wiernym przez lata. Nuty głowy: czerwone owoce, bergamotka Nuty serca: piwonia, róża Baza: piżmo, drzewo sandałowe Orzeźwiające perfumy na lato – Maison Margiela Replica Under the Lemon Trees Zapachy z serii Replica marki Maison Margiela robią furorę w świecie beauty, a także... na Instagramie. Jednak w tym wypadku nie chodzi tylko o stylowe (i bardzo fotogeniczne) etykiety na prostych flakonach, ale przede wszystkim o uwodzące nuty, które przywołują najpiękniejsze wspomnienia. Na lato szczególnie polecamy Under the Lemon Trees. To niezwykle świeża i wyrazista kompozycja, w której dominują cytrusy, zioła oraz przyprawy. Sprawdzi się w ciepłe – letnie dni, a także gdy zatęsknisz za nimi. Nuty głowy: kardamon, kalamondyna, Petit Grain Essence Nuty serca: kolendra, zielona herbata, Mate Absolute Baza: piżmo, drzewo cedrowe, absolut cytrusowy Orzeźwiające perfumy na lato – Diptyque L´Eau de Neroli W zestawieniu orzeźwiających perfum na lato nie mogłoby zabraknąć L´Eau de Neroli od Diptyque. Nuty głowy tworzą werbena cytrynowa, estragon, cytrusy, olejek z gorzkiej pomarańczy i bergamotka. Nuty serca składają się z neroli, pelargonii oraz kwiatu pomarańczy, a baza z wosku pszczelego, cedru i białego piżma. To piękna, a zarazem nieoczywista kompozycja. Do tego niezwykle aromatyczna. Jeśli szukasz zapachu, który nie tylko cię orzeźwi, ale również pozwoli wyróżnić się z tłumu, Diptyque L´Eau de Neroli sprawdzi się świetnie. Nuty głowy: werbena cytrynowa, estragon, cytrusy, olejek z gorzkiej pomarańczy, bergamotka Nuty serca: neroli, pelargonia, kwiat pomarańczy Baza: wosk pszczeli, cedr, białe piżmo Orzeźwiające perfumy na lato – Armani Emporio In Love With You Wyobraź sobie, że spacerujesz po ogrodzie pełnym kwiatów i krzewów z owocami. Czujesz? Właśnie tak pachną perfumy Armani Emporio In Love With You. Są nowoczesne, niezwykle subtelne, ale jednocześnie uwodzące. Od razu zwracają uwagę. Są odpowiednie na co dzień, jak również na specjalne okazje, w tym na randkę. Nuty głowy: czarna porzeczka, malina, czereśnia Nuty serca: jaśmin arabski, davana, róża Baza: irys, wanilia, paczuli Orzeźwiające perfumy na lato – Byredo Blanche Orzeźwiające perfumy na lato? Nasza kolejna propozycja to Byredo Blanche. Choć zapach został skomponowany w 2009 roku, to wciąż zachwyca. Podbija serca, a właściwie nosy kolejnych osób na całym świecie. Jak się okazuje, inspiracją do jego stworzenia była biel. I, rzeczywiście, coś w tym jest. Blanche od Byredo kojarzy się bowiem z czystością, z prostotą (w najlepszym tego słowa znaczeniu). To przepiękna mieszanka kwiatowych nut z dodatkiem przypraw, które orzeźwiają i dodają energii w nawet najbardziej upalne dni. Nuty głowy: róża, aldehydy, różowy pieprz Nuty serca: fiołek, piwonia, kwiat pomarańczy Baza: piżmo, nuty drzew, drzewo sandałowe Orzeźwiające perfumy na lato – Chanel Chance Eau Fraîche Zapach Chanel Chance Eau Fraîche przypadnie do gustu fankom i fanom francuskiego stylu, jak również elegancji. Jest piękny, subtelny i wytworny. Kwiatowo-cytrusowe nuty fascynują, dodają energii, a także wpływają korzystnie na nasz nastrój. To nasza propozycja na co dzień, np. do pracy czy na urlop (perfumy od Chanel występują też w mniejszych pojemnościach, dlatego będziesz mogła lub mógł spakować je nawet do bagażu podręcznego). Nie zawiedziesz się. Zobacz także: Nuty głowy: piżmo, cytryna Nuty serca: hiacynt, jaśmin Baza: wetiweria, bursztyn, drzewo Orzeźwiające perfumy na lato – DKNY Be Delicious Ostatnie w naszym zestawieniu są DKNY Be Delicious. Nazwa perfum, które zostały zamknięte w charakterystycznym flakonie w odcieniach zieleni i srebra, nie jest przypadkowa. To mieszanka słodkich i orzeźwiających owoców (w tym grejpfruta) ze świeżymi kwiatami, na czele z konwalią oraz różą. Projektantka Donna Karan dodała do niej także tuberozę, która uchodzi za najbardziej zmysłową i kuszącą nutę ze wszystkich. Niezwykle apetyczna kompozycja. Najchętniej używamy jej wieczorami. Nuty głowy: grejpfrut, jabłko, ogórek, magnolia Nuty serca: tuberoza, fiołek, róża, konwalia Baza: biały bursztyn, nuty drzew, drzewo sandałowe .